True Detective 2
Seizoen twee van True Detective belooft net zo interessant te worden als het eerste, en weet zelfs de indruk te wekken dat we, als het allemaal voorbij is, er net zo van onder de indruk zouden kunnen zijn als we waren met het eerste seizoen.
Vorig jaar was True Detective onderdeel van de 'McConaissance', de opmars die Matthew McConaughey maakte als acteur, door na jaren van flutrollen te kiezen voor inhoudelijk interessante personages en te tonen dat hij deze sterk kan weergeven. In de HBO-serie was hij naast Woody Harrelson een van de twee leads en verreweg de interessantste van beiden. Zijn Rust Cohle was instrumentaal in wat True Detective boeiend maakte. Naast natuurlijk het sterke verhaal en de prachtige wijze waarop dit in beeld werd gebracht.
True Detective is echter een anthologieserie, wat betekent dat ieder seizoen een ander verhaal vertelt, in een andere setting, met andere locaties en personages. En dus introduceert de eerste aflevering van het tweede seizoen ons een viertal nieuwe personages, die ons acht afleveringen lang meenemen in een detectiveverhaal dat, net als in het eerste seizoen, eigenlijk slechts als achtergrond dient voor een karakterstudie en het onderzoeken van onderlinge relaties.
De vier hoofdfiguren in de serie zijn drie wetshandhavers en een beroepscrimineel, gespeeld door Vince Vaughn. Zijn Frank Semyon is een ondernemer die niet altijd de lijnen van de wet netjes volgt, maar sinds kort serieus bezig is het goede pad te zoeken. Colin Farrell is Ray Velcoro, een rechercheur in de corrupte industriestad Vinci, in Californië. Hij heeft een geschiedenis met Semyon en knapt nog regelmatig klusjes voor hem op, terwijl hij intussen probeert contact te houden met zijn zoon, die misschien wel niet van hem is. Rachel McAdams is Ani Bezzerides, een rechercheur voor de regionale sheriff die er een rechtlijnige, zakelijke blik op de wereld op nahoudt. Taylor Kitsch, ten slotte, is Paul Woodrugh, een motoragent voor de Highway Patrol. Hij is net ten onrechte geschorst wanneer hij een lijk ontdekt dat hem en de twee rechercheurs bij elkaar brengt.
Het eerste uur van de serie dient als introductie van de vier, en laat zien waarom hun achtergrond, lopende zaken en jurisdictie ervoor zorgen dat ze gezamenlijk betrokken zijn bij, of beïnvloed worden door, de op te lossen moord. Voor Semyon betekent het misdrijf een flinke klap in zijn onderneming, terwijl de andere drie vanuit hun werk betrokken raken bij het oplossen van de zaak.
Het is duidelijk dat Nic Pizzolatto, schrijver van True Detective, er niet van houdt om een trucje te bedenken en dat te herhalen. Zijn personages zijn wetsdienaars met een donker randje en een zaak moet opgelost worden, maar waar het eerste seizoen in het duistere afgelegen Louisiana een verhaal vertelde dat zich uitspande over zeventien jaar, vertelt dit seizoen zijn verhaal in het heden, in het drukbevolkte, diverse Californië. De serie ziet er daardoor dit seizoen heel anders uit dan vorig jaar, maar is nog steeds herkenbaar.
Wat in het eerste blok afleveringen van seizoen twee nog een beetje afwezig is, is een groots mysterie. Het moordslachtoffer had connecties en invloeden en zijn verdwijning was zo mysterieus als zijn moord, maar de hints naar een grotere achtergrond zijn schaars. De focus van de vertelling lijkt meer te liggen op connecties tussen mensen; waar ze door gevormd worden, hoe ze in stand blijven of wat een band verbreekt. Maar toch wel met een focus op verbroken relaties.
Zo is er het gebroken leven van Velcoro, dat wordt gekenmerkt door een verdwenen band met zijn ex-vrouw en de uit zijn handen glijdende relatie met zijn zoon. Hij heeft verder niemand: de enige band die hij nog in stand weet te houden is die met Semyon, maar hun connectie is slechts zakelijk van aard. Bezzerides heeft een vergelijkbare situatie: haar zus houdt zich bezig met zaken die zij als wetsdienaar afkeurt en haar vader is een zich als ouder afzijdig houdende religieus-spirituele gids die qua karakter niet verder van haar af kon liggen. En in romantische relaties is ze net zo rechtlijnig als in haar werk, wat blijkt wanneer ze kort en bondig een vriendje vertelt dat de relatie is uitgewerkt en het geen zin heeft om er langer over door te zeuren. Woodrugh ten slotte heeft problemen in de liefde, mogelijk door zijn prestatieproblemen in de slaapkamer en sowieso omdat hij prioriteit geeft aan zijn werk. Wanneer hij aan het ontvangende uiteinde van een break-up staat, is hij ervan overtuigd dat het niet aan hem ligt.
De setting van dit seizoen, voornamelijk het fictieve Vinci in een van de drukst bevolkte gebieden van de Verenigde Staten, lijkt ook gekozen om dit thema verder te onderstrepen. Overzichtsshots van snelwegen en knooppunten tonen hoe mensen, hoewel samengeclusterd op relatief niet zo'n groot stuk aarde en dus fysiek dicht bij elkaar, met hoge snelheid langs elkaar razen en alleen naar zichzelf en hun eigen koers kijken. En eigenlijk zijn de vier hoofdfiguren ook gewoon alleen; Semyon is getrouwd, maar vraagt zich hardop af of hij niet in de verkeerde wereld leeft. De andere drie kunnen geen relatie vasthouden. Er is een moord voor nodig om deze drie een band met elkaar te laten opbouwen. Maar of ze hierdoor leren nieuwe relaties te smeden of oude te herstellen, is nog maar de vraag.
Na drie afleveringen gezien te hebben, is het nog te vroeg om te beoordelen of True Detective 2 de nalatenschap van het eerste seizoen eer aandoet. Dat was immers iets speciaals. Dit seizoen is in ieder geval intrigerend en het houdt je vast. Er is duisternis in de centrale personages en er valt nog veel over ze te leren. Het belooft veel goeds. Wie weet kan True Detective ons een tweede keer iets moois geven.
True Detective 2 duurt acht afleveringen en is vanaf maandag te zien bij HBO.
