The Age of Adaline
Wat zou er gebeuren als een mens geen dag ouder meer zou worden? Op een dag gaat toch iets opvallen, bijvoorbeeld dat die persoon er jonger uitziet dan zijn of haar kinderen, of dat de persoon er veel te jong uitziet om in een bepaald jaar geboren te zijn. Dit is precies het leven dat Adaline Bowman moet leven, wanneer zij getroffen wordt door bliksem tijdens een auto-ongeluk, en nooit meer een dag ouder zal lijken dan op die bewuste dag. En dan wordt ze ook nog eens verliefd op Ellis, een filantroop die haar hoofd op hol brengt. En laat zijn vader nou net een oude liefde zijn van Adaline. Wat volgt is een aaneenschakeling van situaties, waarin de vraag of Adaline de waarheid zal gaan spreken centraal staat.
Blake Lively speelt de wonderschone Adaline, die voor altijd in haar twintiger jaren zal blijven hangen wat betreft uiterlijk. Michiel Huisman, de Hollandse trots die al eerder te zien was als Daario Naharis in Game of Thrones, speelt de miljonair Ellis. Wanneer die twee elkaar ontmoeten, ontstaat er een magisch moment en lijkt Adaline niet langer te kunnen vluchten van leven naar leven, zoals ze eerst deed. Zo neemt ze om de zoveel tijd een nieuwe identiteit aan en verhuist ze dan ook, puur om te voorkomen dat ze door iemand herkend zal worden of dat haar dochter, die op het moment dat het verhaal in deze tijd verteld wordt al een grijze vrouw is, in gevaar wordt gebracht.
Het koppel is allereerst goed gecast, zo te zien hebben de twee zich goed kunnen vermaken op de set en de chemie spat op sommige momenten van het scherm. Soms slaat de film echter compleet de plank mis. Dit ligt dan meestal nog niet eens aan het werk dat de acteurs afleveren, maar meer aan het onrealistische script met de daarbij horende dooddoeners, die nu al zo vaak gebruikt zijn dat het haast irritant wordt om die steeds maar terug te zien in romantische drama's. Het script van J. Millis Goodloe levert werk af dat soms de nekharen recht overeind laat staan en ervoor zorgt dat sommigen de lege bak popcorn beter als teiltje kunnen gebruiken.
Een pluspunt aan The Age of Adaline is de soundtrack, gecomponeerd onder leiding van Rob Simonsen, die eerder prachtig werk afleverde zoals Life of Pi en The Way Way Back. De symfonieën die gespeeld worden onder de jaren '60, waarin Adaline leeft in een bepaald stuk van de film, zijn van een zeer hoog niveau en erg aangenaam om naar te luisteren. Wat onder de meeste scènes wel iets is waar de kijker toch weer telkens aan moet wennen, is de verteller, die de kijker meeneemt door het levensverhaal van Adaline; soms kan dit leiden tot irritatie.
The Age of Adaline is een zeer voorspelbaar romantisch drama. Zo weet iemand die bekend is met dit soort plots na ongeveer vijf minuten al hoe de film gaat eindigen. Of dat erg is, blijft altijd de vraag. Een groot deel van het publiek dat dit soort films bezoekt, kijkt niet zo nauw hiernaar of komt hier zelfs voor naar de bioscoop. De film had meer kunnen worden als de dooddoeners waren vermeden; misschien zou het dan een film zijn die wel in het geheugen blijft hangen, nu is dat totaal niet het geval.
