Wolfenstein: The Old Blood

`De Call of Duty's, Medal Of Honors en Battlefields van tegenwoordig hebben het er zwaar mee. Terroristen zijn uit en de Russen en Chinezen kopen steeds meer games waardoor het financieel niet aantrekkelijk is tegen hen te vechten. De Wolfenstein-serie heeft het wat dat betreft maar lekker makkelijk. Behalve een paar Duitsers en wat witte mannen met puntmutsen heeft niemand er problemen mee om nog een rondje nazi’s af te knallen. En aangezien ik dat ook graag doe, was ik helemaal ik mijn nopjes toen ik aan de slag kon met Wolfenstein: The Old Blood.

Het verhaal begint simpel. Het is 1946 en de Duitsers hebben de Tweede Wereldoorlog bijna gewonnen. Uiteraard biedt Amerika nog verzet en het is weer aan BJ om van binnenuit de nazi’s te slopen. Om het naziregime een ferme klap te geven, moet hij achter de locatie van General Deathhead komen. Uiteraard documenteerden de Duitsers alles goed en BJ weet dat hij zijn locatie kan vinden in Kasteel Wolfenstein. Al snel komt hij erachter dat er veel meer aan de hand is en in plaats van zijn hoofdmissie uit te voeren, pakt hij er nog wat extra zijmissies bij. Hierdoor leunt het verhaal op twee benen. In de eerste helft van het spel krijg je een klassiek verhaal en bijbehorende gameplay voorgeschoteld. Helaas gaat het daarna qua verhaal wat bergafwaarts. 

Als je direct naar de prijs van Wolfenstein: The Old Blood kijkt, dan lijkt het alsof je een DLC-season pass koopt. Dat klopt ook wel, want als je je een beetje kwaad maakt en niet op het laagste spelniveau speelt, ben je toch een dikke 7 uur bezig Kasteel Wolfenstein door te lopen. Hoewel de developer dit deel als standalone heeft uitgebracht, heeft hij niet geprobeerd om er iets geheel anders van te maken. Veel elementen van The New Order komen gewoon terug en dat is helemaal niet erg.

Qua gameplay is er niet zoveel veranderd aan The Old Blood. Het hele principe sinds Wolfenstein 3D is niet veranderd. Het is nog steeds ‘zie een nazi - dood een nazi’. Het liefst zoveel mogelijk en als het kan met drie getrokken wapens tegelijk. Des te vreemder is daarom ook hoe de game begint. Wolfenstein en BJ staan voor 'op alles schieten wat beweegt' en laat dit juist niet het geval zijn gedurende het eerste half uur. Een van de nieuwe vijanden in TOB zijn dik gepantserde nazi’s die op krachtstroom lopen. Deze kun je amper uitschakelen als je geen wapens en ammunitie hebt. Gelukkig kun je wel de stroomgenerator uitschakelen waar deze fatso’s aan verbonden zijn. Maar dat betekent dus dat je om hen heen moet sluipen en daar moet je van houden. 

Uiteraard is sneaken meestal de beste optie als je niet snel dood wilt. De officieren keren ook in dit deel weer terug en hoe je deze omlegt is volledig aan jou. Sneaky via donkere gangetjes of gewoon direct ernaartoe rennen, de keus is aan jou. Wat helaas ook meer uit het boekje ‘101 clichés die iedereen kent’ gehaald is, is dat er in het tweede deel van het spel ineens ook zombies moeten zijn. Joh, had dat even voor een ander deeltje of een ander DLC-pakketje bewaard. Zombies zijn tegenwoordig pure artistieke armoede, behalve als het goed is uitgevoerd en in het verhaal past. In dit geval is het gewoon jammer, want heeft iemand ooit geklaagd over het feit dat er in The New Order geen zombies zaten? Ik had gehoopt dat alle zombies waren achtergelaten in Wolfenstein. 

Uit hetzelfde boekje komen ook de bossfights, waar het allemaal uiteindelijk om te doen is. Nu voelen de boss fights gewoon te generiek aan. Daar had MachineGames wel iets leukers op kunnen verzinnen, zoals bijvoorbeeld een mechanische vuurspugende T-Rex bereden door Hitler met raketwerpers op zijn schouders of zoiets. Het lijkt er daarom ook op dat ze bij MachineGames met vol goede moed aan de game zijn begonnen en het einde omwille van tijd afgeraffeld hebben. Zonde, want de game is vooral in het begin prima en sluit goed aan op waar de Wolfensteinserie voor staat. Helaas geeft het je in de tweede helft het gevoel dat je al weet dat de serie vanaf dit punt de verkeerde kant op gaat. Had BJ lekker laten rondrennen in het kasteel met alle nieuwe wapens die er in dit deel te vinden zijn en iedereen was volgens mij tevreden geweest.

Dat betekent niet dat je je niet kunt vermaken met Wolfenstein: The Old Blood. Nazi’s afknallen blijft leuk, en elke keer plannen hoe je dit het beste kunt doen zonder zelf gezien te worden gaat niet snel vervelen. Als je daarvan houdt tenminste. Net zoals de aanwezigheid van 8 oude levels uit Wolfenstein 3D in plaats van die ene cockteaser die in The New Order zat. Dat is dus het hele wrange, je ziet dat het wel kan en dat de potentie er is, maar het voelt uiteindelijk niet goed dankzij clichés. Dat terwijl je vrij weinig fout kunt doen aan een potje nazi’s knallen.