CD: Robben Ford - Into The Sun
Into the sun is alweer het zeventiende album van gitaarvirtuoos en songwriter Robben Ford. De inmiddels 63-jarige muzikant is de laatste jaren behoorlijk op dreef, want het is inmiddels het derde jaar op rij dat hij met een album komt. Ford is zelf zeer lyrisch over de nieuwe cd, maar kunnen de liefhebbers dat ook zijn? Gaat dit album hem dan nu eindelijk een Grammy opleveren, na vijf eerdere nominaties zonder winst?
Van KISS tot Barbara Streisand, en van Joni Mitchell tot George Harrison, de lijst met artiesten waarmee Robben Ford samenspeelde is indrukwekkend. Bij het grote publiek kwam hij vooral in beeld toen hij, in 1986, deel uit maakte van de band van Miles Davis en onder meer op North Sea Jazz speelde, maar in de vroeg jaren zeventig maakte hij in blueskringen al furore met zijn eigen The Ford Blues Band en door zijn samenwerking met de legendarische blueszanger Jimmy Witherspoon. Het leverde hem een plaats op in de jazz fusion band, L.A. Express, die onder leiding staat van topsaxofonist Tony Scott (o.a. Blues Brothers). In navolging hiervan stroomden de verzoeken van menig artiest binnen.
Ondanks de vele successen is Robben Ford toch heel gewoon gebleven. Hij vindt zichzelf niet eens een hele goede gitarist. Dat is wellicht weer iets te bescheiden, want volgens kenners van het blad Musician behoort hij zeker tot de honderd beste gitaristen aller tijden. Zijn spel is zeer kenmerkend en helder. Hij heeft de laidback aanslag die J.J. Cale ook had, en is een man van weinig, maar wel zeer rake noten, zoals de onlangs overleden B.B. King. Het rijke oeuvre van Ford bevat eigenlijk geen slechte platen, maar echte toppers maakte hij in zijn beginjaren, zoals Schizophonic (1976) en, wellicht zijn beste album, The Inside Story uit 1979. Wel kreeg hij vorig jaar de nodige kritiek over hem heen, niet zozeer vanwege zijn spel, maar meer vanwege de heftige uitstap naar country, zoals de titel A Day in Nashville doet vermoeden. Die zet werd door de blues- en jazzfanaten niet erg gewaardeerd. Met Into the Sun is Ford duidelijk weer terug op het oude nest. Het album begint met twee lekker lijzig bluesnummer, 'Rose of Sharon' en 'Day Of The Planets', om vervolgens in de sfeer van een donkere en rokerige nachtclub terecht te komen door "Howlin' At the Moon". Het nummer bevat wat meer funk en ook wat rock, en is het eerste nummer van de cd waarop we meer uitgesponnen solo's te horen krijgen.
Hoewel blues de leidraad vormt, komen halverwege de cd nummers voorbij met diverse invloeden. Soul en pop zijn waar te nemen op 'Rainbow Cover', terwijl het met 'Justified' meer jazzy wordt. Het is eigenlijk een onvervalst Rythm & Blues-nummer, dat nostalgie opwekt. Voor dit nummer werkte Ford samen met americana- en bluesicoon Keb' Mo. Er zijn meer gasten te horen op deze cd, waaronder zangeres ZZ Ward. Met haar maakte Ford 'Breath of Me', het meest ingetogen nummer van de cd. Het is slow soul met een bluesy gitaar. 'High Heels and Throwing Things' en 'Cause of War' gaan meer richting Southern Rock, en met 'So Long 4 U' staat er zowaar toch nog een country-georiënteerd nummer op dit album. Maar om de echte fans gerust te stellen na Ford's vorige album: het is best te pruimen. Uiteindelijk sluit hij wel in zijn eigen befaamde bluesstijl af met de nummers 'Same Train' en 'Stone Cold Heaven'.
Na vele jaren in het vak, kan gezegd worden dat Robben Ford nog immer een groot muzikant is. Met Into The Sun weet Ford goed samen te vatten met welke stijlen hij zich gedurende zijn carrière heeft beziggehouden. Niet alleen zijn gitaarspel, maar vooral de manier van songwriting maakt deze cd tot een zeer uitgebalanceerde met eigenlijk geen zwakke momenten. Na zijn country-uitstapje, A Day in Nashville, zullen de fans deze cd zeker weer met een flinke glimlach begroeten. Misschien wordt het dan toch nog een Grammy, al zal, volgens mij, Ford het zelf een worst wezen.
