Big Game

Big Game is een eenvoudige avonturenfilm die Amerikaans spektakel ambieert. Het slaagt er eenvoudig in actie en vermaak te leveren, zij het met een wat goedkoop scenario, waardoor het idee ontstaat dat het een stuk beter had gekund.

"Wie ben jij?" "William Alan Moore." Geen reactie van de andere kant. "De President van de Verenigde Staten? Van Amerika?" De dialoog, tussen een Finse tiener en de Amerikaanse president, is even ongeïnspireerd als toonaangevend voor Big Game. Het verhaal belooft een avontuur over de machtigste man ter wereld die hulpeloos is zonder een jochie dat in z'n eentje in het bos aan het jagen is, maar wie een studie van cultuurverschillen tussen de twee verwacht, komt teleurgesteld de bioscoopzaal uit. De indruk die Samuel L. Jackson probeert te maken op het jonge jagertje heeft alleen waarde voor wie het interessant vindt dat iemand uit Amerika komt. Of dáár wat voorstelt. En zo drukt regisseur en schrijver Jalmari Helander (Rare Exports) zich ook uit: de shots zijn zwepend, de actie is stoer, de dialogen tergend simpel en de muziek overdadig bombastisch. En dat terwijl het zo leuk begint.

Oskari staat op het punt dertien jaar te worden, in veel culturen de leeftijd waarop een jongen moet bewijzen dat hij een man is geworden. In Oskari's Finse omgeving is het de traditie dat een jongen van zijn leeftijd een nacht het bos in gaat en de volgende ochtend terugkeert met een prooi, als bewijs van zijn mannelijkheid. Het is een traditie, en behalve dat het natuurlijk hartstikke gevaarlijk is om een kind de wildernis in te sturen met alleen zichzelf en wat spullen om in veiligheid te blijven, ook wel een mooie traditie. Het gaat terug naar een tijd waarin iedereen nog voor zichzelf moest zorgen, met de wildernis als je tegenstander. En het is een behoorlijk contrast met het tot in de puntjes geregelde leven van de President van de Verenigde Staten; hij wordt overal begeleid, zijn agenda wordt strikt nageleefd en wanneer zijn regeringstoestel Air Force One in gevaar is, is er een duidelijk protocol om hem in veiligheid te brengen. In dit geval is dat: prop de goede man in een ontsnappingscapsule en flikker die het vliegtuig uit. Het is een interessant idee om te bekijken hoe het een dergelijk persoon, die vanuit een modern, luxe, verzorgd leventje letterlijk de wildernis in wordt gegooid, vergaat. Maar Big Game wil een actie-avontuur zijn en kiest er daarom voor om niet al te diep in te gaan op hoe president Moore dit beleeft; een beetje klagen is genoeg om te laten weten dat hij zich niet helemaal op zijn gemak voelt.

Het is om deze reden dat Helander de aandacht van de kijker na de eerste akte verliest. Natuurlijk is het leuk om naar het avontuur te kijken; er zit een complot achter de aanslag op Air Force One, wat betekent dat het verhaal nog lang niet verteld is als Moore in het bos geland is. De man is nog immer in gevaar en dit levert een vermakelijk, zij het wat eenvoudig, kat- en muisspel in de Finse bossen op. Het complot wordt ook uitgevoerd door niet volledig oninteressante personen, maar het hele avontuur, dat deels verteld wordt in een commandocentrum in het Pentagon, komt over alsof de hele situatie is gebaseerd op andere, betere, Hollywoodfilms. De personages gedragen zich alsof ze zich bevinden in een zaterdagochtendcartoon, op Jim Broadbent na, die een wat laconieke adviseur is in de hele situatie, en zeker vermakelijk in zijn vertolking. En dat terwijl er ook gekozen had worden voor een verhaal met meer dreiging en minder licht komische kanten, zodat Big Game een stevige thriller zou kunnen worden, of juist voor een veel lichtere toonzetting, waardoor het meer de komedie voor de hele familie kon worden.

Het is echter geen van twee; Big Game hangt een beetje tussen wal en schip en weet daarom niet echt een doelgroep te kiezen. En dat is zonde, want het originele concept, waarvan het resultaat er zeker niet uitziet als een goedkoop weggooifilmpje, had kunnen leiden tot een geslaagd eindproduct.