Mad Max: Fury Road
Na decennia in ontwikkeling te zijn geweest is de film dan eindelijk daar. George Miller heeft zijn 4e Mad Max film uitgebracht. Fury Road belooft weer een verdere evolutie te zijn op de eerdere films.
Net als de vorige films speelt dit epos zich af in een post-apocalyptische wereld geregeerd door angst en onderdrukking. Immortan Joe beheert zijn stam door zeer beperkt met water om te gaan in deze ontzettend droge en dorre wereld. Max wordt gevangen genomen door deze stam en raakt daardoor al vlug betrokken in een wilde achtervolging als Imperator Furiosa (Charlize Theron) de vrouwen van Immortan probeert te ontvoeren uit deze maatschappij. Immortan Joe stuurt heel de stam en omringende stammen achter haar aan. Temidden van dit alles moet Max het hoofd boven water zien te houden.
Zoals ook in de eerste Mad Max film zit de kracht bij deze film in de visuele achtervolgingen. In een diagram wordt gemeld dat maar liefst 31% van de film bestaat uit achtervolgingsscènes. Dat is veel. Heel veel. Maar wat is het allemaal spectaculair. Auto's vliegen over rotsen, in gigantische overzichtsshots zie je de balans tussen de verschillende partijen en onderdelen komen recht op je afgevlogen. Met een speelduur van 120 minuten zou dit iets teveel van het goede kunnen zijn. Maar regisseur Miller weet perfect de balans te vinden tussen gedegen actie, karakterontwikkeling en het niet vermoeien van het publiek. De grote kracht zit in deze balans. Visueel is het overweldigend zonder dat de film in onnodige vfx verdrinkt. Het is duidelijk te zien dat op de set voor het grootste deel gebruik is gemaakt van praktische effecten.
Temidden van deze actie weet Miller zijn personages een diepte mee te geven dat nét dat beetje verder gaat dan de gemiddelde blockbuster. Vooral Nicholas Hoult maakt veel indruk in deze film. Als Nux maakt zijn personage een groei door vanaf een onderdrukte volger. Iets wat simpel en zelfs lachwekkend had kunnen worden krijgt dankzij Hoult een hart. Een kale Charlize Theron laat ons als Imperator Furiosa zien dat eigen belang ook voor een ander goed kan zijn. Hardy speelt een ingetogen variant van Max die zo min mogelijk indruk wil achterlaten maar wel het vieze werk opknapt. En Hugh Keays-Byrne (ook een villain in de eerste film) zet een bizarre Immortan Joe weg, die nog het meeste lijkt op een kruising tussen Darth Vader en een villain uit een Marvel-film. Maar dan wél met een duidelijke motivatie.
Het design van deze film is een genot. Grappige vondsten, bizarre creaties en hoogstaande engineering spannen de kroon. Een wagen die enkel meerijdt om iedereen op te zwepen met gitaar muziek leidt tot een leuke running gag. Het lijkt belachelijk maar het werkt wonderbaarlijk wel. Tevens is er in het midden van de film een ander simpel shot wat totaal niet wordt uitgelegd maar zo bizar is het dat je bij blijft. En misschien ligt daarin wel de kracht. Het is allemaal zo extreem maar doordat het niet wordt uitgelegd geloof je het allemaal. Het klopt perfect binnen deze wereld. En hoewel de eerste 10 minuten wat pittig kunnen zijn wordt je al vlug deze bijzondere wereld ingetrokken waarna het al gauw allemaal niet meer uitmaakt. George Miller heeft in plaats van een script eerst een storyboard uitgewerkt, waardoor de dialoog wordt beperkt en het een visuele sneltrein is die niet meer stopt zodra de film begint. Miller levert hiermee een uniek product af wat we niet vaak zien vanuit Hollywood.
Simpele conclusie: krankzinnig, maar vet! Deze film past perfect in de lijn klassieke actiefilms en volgt daarmee films als Terminator 2 en Die Hard makkelijk op. Deze film zal nog lang gebruikt worden in de filmschool.
