CD: Mumford & Sons - Wilder Mind

Mumford & Sons brak in 2009 door met hun debuutalbum Sigh No More. De folkpopliedjes deden het goed bij een heel groot publiek en de band verkocht binnen no-time grote gelegenheden uit en stond op vele festivals. In 2012 was daar Babel, een album dat ook een regelrechte hit was. En toen was er een lange stilte: de band nam namelijk een langdurige sabbatical, maar beloofde beter dan ooit terug te keren. Die terugkeer is nu hier met het nieuwe album, genaamd Wilder Mind. De banjo is verdwenen en heeft plaats moeten maken voor gitaarpartijen en veel stiltes. Een ommekeer van jewelste en of dat goed uitpakt is altijd nog maar de vraag.

Marcus Mumford en band, zonder banjoMarcus Mumford en band, zonder banjo

De reacties op de eerste single 'Believe' waren gemengd. Sommige mensen vonden dat Mumford & Sons nu beter Coldplay genoemd kon worden en dat het hart van de muziek volledig verdwenen was. Voor sommige was het een verademing, de vernieuwing waarin geen plaats meer was voor de folkmuziek waar de band bekend mee was geworden. Het probleem met die single is vooral dat de climax van het nummer veel te lang op zich laat wachten, de luisteraar wordt bijna twee minuten lekker gemaakt voor een simpel coupletje en een refrein. Alhoewel de banjo verleden tijd is, kan de band toch niet helemaal hun roots loslaten, en dat is maar goed ook. Er is nog een klein overblijfsel te herkennen in 'Broad-Shouldered Beasts', maar daarmee is het ook wel gezegd. Wat dit album definiëert, zijn de eerder genoemde gitaarpartijen. Een goed voorbeeld daarvan is 'The Wolf', een bombastisch nummer waarin vooral heel veel gescheurd wordt met de gitaar. 'Ditmas' kan dezelfde classificatie krijgen. Maar voor het stille geluid en daarmee de afwisseling is ook plaats, in de vorm van nummers als 'Cold Arms' en 'Monster'. Dat laatste nummer neigt vooral naar een alternatieve sfeer, een geluid dat ook te horen is bij bands als London Grammar en Of Monsters and Men.

De goude oude Mumford & Sons-tijd op PinkpopDe goude oude Mumford & Sons-tijd op Pinkpop

Een ander kenmerk van Mumford & Sons waren de veelzeggende teksten. Soms gekrenkt, en vaak met een diepere boodschap in zich. Nummers als 'Babel' leken op het eerste gezicht simpele meezingsongs voor in de kroeg, maar als er beter geluisterd werd naar de tekst, werd er duidelijk dat de heren uit Londen ook erg goed waren om een sterk verhaal van een mooi muzikaal omhulsel te voorzien. Zou dat met dit album ook veranderd zijn en zullen ze toegeven aan de vraag om simpele meezingers? Het antwoord is jammer genoeg deels ja. De teksten op dit derde album zijn een stuk minder wat betreft diepere betekenis en mate van muzikale poëzie dan de eerste twee platen. Waardoor dat komt, is natuurlijk puur speculeren maar het zal waarschijnlijk eraan liggen dat de band inmiddels naam heeft gemaakt en zich dus iets meer denkt te kunnen veroorloven wat betreft meezingteksten.

Wilder Mind wordt door dit alles niet zozeer een erge teleurstelling, maar enige mate van bittere nasmaak is er wel. Na een stop van twee jaar mocht er misschien wel iets meer verwacht worden dan een leuze als "I don't even know if I believe, I don't even know if I believe, this is never gonna go away, if you gonna have to guess what's on my mind". Het album luistert wel aardig weg, ergernissen zijn er voor de rest niet echt te bekennen, wanneer er eenmaal is geaccepteerd dat er geen banjo gehoord zal worden en het folkpopgeluid is veranderd in een alternatief-popgeluid. Volgens zanger Marcus Mumford maakt het ook helemaal niet uit: "And it's alright, take it out on me, it's alright, take it out on me". Die zullen we inderdaad onthouden, zo kan er toch nog genoten worden dit festivalseizoen van de live opvoering van eerdere hits met een betere boodschap en die nieuwere nummers kunnen dan misschien langzaamaan geaccepteerd gaan worden.