Run All Night
In de trailer werd al ongeveer het hele verhaal verteld, maar goed. In Run All Night zien we Liam Neeson in een van zijn laatste rollen als actieheld; de 63-jarige acteur zal voorlopig zijn vechtkunsten niet meer laten zien, aangezien hij merkt dat het juist de jaren ervaring zijn die hem parten gaan spelen in de voorbereiding van een actiefilm. Dat is aan de ene kant jammer, want Neeson is nog een actieheld van een generatie die zijn stunts het meeste zelf doet en ook intensieve vechttraining volgt voor elke film. Aan de andere kant is het misschien wel mooi geweest en misschien kan Neeson zich weer meer gaan richten op rollen met meer materie. Het is dus wel enigszins spannend of een van zijn laatste rollen als badass ook badass is.
Run All Night volgt Jimmy Conlon, een man die altijd de rechterhand is geweest van maffiabaas Shawn Maguire. Terwijl Maguire half New York in zijn zak heeft, strijdt Conlon met zijn schuldgevoel. Hij is altijd degene geweest die de smerige klusjes wat betreft uitschakelingen uitvoerde en heeft dus ook al deze doden op zijn naam staan. Het verleden begint hem dan ook langzaamaan in te halen. Wanneer op een nacht de zoon van Conlon bedreigd wordt door de zoon van Maguire, grijpt Jimmy in en schakelt hij Danny Maguire uit. Dit komt hem echter duur te staan, want Shawn stuurt een moordpeloton op zowel hem als zijn zoon af. De nacht die dan begint, bestaat nog maar uit een ding: overleven.
We zien Neeson in een vrij algemene rol als actieheld, een trend die hij heeft ingezet met de Taken-films. Nu deze (zo goed als zeker) tot een einde gekomen zijn, is het ook tijd voor Neeson om het wat rustiger aan te gaan doen. Dit is echter nog niet te merken in Run All Night; Neeson lijkt topfit te zijn en zeker niet tegen te vallen bij jongere tegenspelers als Joel Kinnaman (RoboCop, The Killing). Het is alleen wel de zoveelste rol in een korte tijd van Neeson met weinig inhoud, elke keer datzelfde soort achtergrondverhaal en telkens weer dezelfde shots en oneliners. Wat betreft cinematografie kan deze film zich misschien scharen in een rijtje met de thriller Limitless, op de manier waarop geschakeld wordt tussen bepaalde plekken in de plot. Er wordt gebruikt gemaakt van een 3D-achtige overgang, iets wat de film wel dat beetje extra geeft dat het eigenlijk nodig heeft. Van het verhaal en het daarbijhorende script hoeft de film het namelijk niet te hebben en ondergetekende houdt dan ook zijn hart vast voor wat de scenarioschrijver van deze rolprent, Brad Ingelsby, gaat doen met de Amerikaanse remake van The Raid.
De bijrollen van Joel Kinnaman en Boyd Holbrook (Gone Girl, Milk) zijn jammer genoeg niet noemenswaardig, mede doordat het script de personages haast geen emoties laat voelen, of juist tot aan het te extreme toe op de verkeerde momenten. De enige (gelukkig) noemenswaardige prestatie komt van veteraan Ed Harris. Het is zeker een goede keuze van de filmmakers geweest om hem in te huren als tegenhanger van Liam Neeson, want de twee grootmachten verschaffen elkaar een mooie balans. Waar Neeson af en toe actiever kan zijn in de actie, is Harris koel en beheerst. Het is voor de liefhebbers van grootspraak in een dialoog een feest om de twee samen op beeld te zien verschijnen.
De film weet dus eigenlijk wel te doen waar het voor gemaakt is, een publiek entertainen, maar gaat te weinig in op de fijne puntjes die de film tot een beter product hadden kunnen maken. Met twee monumenten van namen op een poster verwacht je toch enigszins nuance, al gaven de trailers en voorstukjes van de film al prijs dat die waarschijnlijk ver te zoeken is. Als dan als laatste redmiddel ook nog rapper Common ingehuurd wordt om huurmoordernaartje te spelen, begint de hoop daarop al helemaal weg te ebben. Het blijft toch elke keer jammer als dit gebeurt.
