Kirby and the Rainbow Curse

Kirby, ook al ben je klein, rollen vind je fijn? Huh, rollen? Ja, rollen! Kirby werd weer eens te dik van al dat gezuig en is aan een speciaal Sonja Bakker-dieet begonnen, waarbij hij zo min mogelijk zelf moet bewegen. Voor straf mag hij trouwens ook niet eten. En als je denkt: dat dieet heeft hij toch al eens geprobeerd?, dan heb je helemaal gelijk. In Kirby Power Paintbrush probeerde hij dit ook al. Zo zie je maar, zelfs Kirby heeft last van het jojo-effect.

Elk dieet begint met een potje flink kleien. Normaal doe je dit op de wc, maar Kirby heeft dit wel heel letterlijk genomen. De hele wereld is namelijk van klei gemaakt. En shit, als je dacht dat Kirby er nog niet schattig genoeg uit kon zien, dan heb je dit nog niet gezien. De hele cell-shaded-hype was leuk, de hele wol-hype was mij te wollig. Ik eis vanaf nu dat alle games eruitzien alsof ze van klei zijn gemaakt! En dat niet alleen, er zit ook een stop-motioneffect in verwerkt. Alle vijanden lopen houterig, alsof iemand ze continu opnieuw boetseert. Het is alleen jammer dat de hele game zich afspeelt op de gamepad van de Wii U, tenminste als je in je eentje speelt. Het is op geen enkel moment nodig om op je grote scherm te kijken, waardoor de kleine details die de game er zo goed uit laten zien niet opvallen.

Maar goed, dikke Kirby is te lui om zelf te bewegen dus je moet hem een handje helpen. Met de stylus kun je een stukje touw tekenen (in de kleur van een regenboog, dus de titel is niet helemaal overbodig) waarop Kirby kan rollen. Door dat rollen beweegt Kirby door zo’n kleine 20+ levels. Je kunt helaas niet oneindig touwtjes tekenen. Je moet telkens even wachten totdat de touw-meter zich weer aanvult, of power-ups oppakken die her en der verstopt zijn. Uiteraard kun je het lomp aanpakken, maar als je nog de lessen van natuurkunde in je achterhoofd hebt, dan kun je deze nu inzetten.

Om levels goed te volbrengen, moet je namelijk met de zwaartekracht spelen, Kirby lanceren met loopings en nog veel meer. Hierdoor kun je het jezelf zo moeilijk maken als je wilt. En dan heb ik het niet over Bloodborne moeilijk, maar over stijl. Want ga je door de levels rollend op de gedachte met grote stappen, snel thuis of probeer je het zo mooi mogelijk te doen? Probeer je je vijanden een voor een af te maken, of probeer je ze allemaal in een sierlijke beweging te doen? De keuze is aan jou.

Kirby-games staan niet bekend om hun moeilijkheid. The Rainbow Curse gaat hier ook geen potjes klei in breken. Vijanden lopen vaste routes, bij eindbazen liggen genoeg power-ups en niemand doet iets onverwachts. Mocht je doodgaan, dan heb je binnen een mum van tijd weer 100 sterren verzameld om het nog een keer te proberen. De moeilijkheidsgraad zit hem meer in het feit dat je alles wilt verzamelen. Daarvoor moet je wel de trukendoos openen, want om alle geheimen te vinden moet je erg je best doen.

Dat is ook niet erg, want je zult een level wel een paar keer over moeten doen. Dit komt mede doordat de game het (achtergrond)verhaal niet vertelt. In een lange intro aan het begin wordt het bestaansrecht van de game wel verklaard, maar mocht je er meer over willen weten, dan moet je dit op het einde van elk level zien vrij te spelen. En dat is vrij jammer. Aan de andere kant: de verzamelaars kunnen hun lol op, want ook dit keer kun je allemaal figuurtjes en muziekjes vrijspelen.

Om de levels niet al te lineair te maken, neemt Kirby dit keer weer verschillende vormen aan. De meest opvallende is Kirby de Tank met oneindig veel kogels. De game verandert dan van een redelijke puzzelgame naar een hersenloze shooter. Niet dat dat slecht is, integendeel! Even niet meer rollen, even niet meer denken, maar even laten zien waar hongerige Kirby tot in staat is. Hij verandert van een lief klein blopje in een bloeddorstige killer. Dat is eigenlijk tekenend voor de hele game.

Uiteraard ondersteunt de game de Amiibo’s. Zodra je deze uitleest op de Gamepad, krijg je eenmaal per dag een powerup. Niet dat je nu ineens voor 45 euro aan drie Amiibo’s moet uitgeven, maar het maakt de game wel een stuk makkelijker. En een echte Kirby-fan heeft zeker de Kirby-Amiibo, toch?

Al met al kunnen Kirby-liefhebbers met een gerust hart Kirby and the Rainbow Course kopen, zolang je maar in je achterhoofd houdt dat dit geen traditionele Kirby-game is. Gelukkig kun je de hele game direct vanaf de gamepad spelen, zodat je je niet hoeft te schamen als je buren weer eens naar binnen gluren. Daarmee bestempel ik de game tot mijn guilty pleasure!