CD: Guillaume Finta - Rocket Man
Hij is inmiddels doorgedrongen tot de halve finale van de Grote Prijs van Nederland, maar daar kon Guillaume Finta niet op wachten. Daarom heeft de singer-songwriter vast in eigen beheer zijn debuutalbum Rocket Man gelanceerd. Hoe het klinkt? In één woord: sfeervol.
Finta omschrijft zijn muziek zelf als indierock met folkinvloeden. Bij een dergelijke omschrijving denk ik al gauw aan Mumford and Sons voordat ze op de Coldplay-toer gingen, maar de muziek op Rocket Man is op geen enkele manier te vergelijken met die banjofetisjisten. Ik zou eerder een vergelijking trekken met Diaman Rice. Rocket Man staat vol met mooie, melancholische luisterliedjes die zware thema's als verlies, verdriet en verboden liefde behandelen. Toch is het geen zwaarmoedige plaat geworden. De stemming laat zich het best omschrijven als dromerig.
Als songwriter heeft Guillaume Finta een heel duidelijke, eigen stijl. Dat maakt weliswaar dat de liedjes soms wel erg in het verlengde van elkaar liggen, maar dat is nooit vervelend. Het maakt van Rocket Man tegelijkertijd ook een heel coherent album. Het valt op hoe transparant en toch vol de mix klinkt, een teken van uitgekiende arrangementen waarbij het gebruik van synthesizer spaarzaam is. De instrumenten vullen elkaar mooi aan. Het levert een aangenaam open geluid op, waardoor Finta's mooie stem volledig tot zijn recht komt. Ook de koortjes zijn dik in orde en zorgen voor een prachtige extra laag op de arrangementen. Vooral in het duistere Ghosts komt dit goed naar voren.
Finta heeft samengewerkt met vakmensen voor zijn debuutalbum en dat is te horen. De instrumenten worden virtuoos maar met veel beheersing en nuance bespeeld waardoor ze nooit afleiden van het liedje. Een kunst op zich. Zaken als strijkers en pedal slide worden met evenveel terughoudendheid ingezet, maar maken daardoor des te meer indruk. Diede Claesen, ten slotte, toont zich op het mooie Fall Down Slowly een sterk tegenwicht voor Finta's zang. Hun samenzang pakt goed uit en smaakt naar meer.
Is er dan niks op aan te merken? Natuurlijk zijn er wat zaken die opvallen. Zo is Finta's uitspraak op sommige momenten nog iets te Nederlands, dit valt echter slechts op enkele plaatsen echt op. Daarnaast komen de nummers nooit echt weg van het dromerige; er zit geen echte climax of uitbraak in het album. Maar Finta wil ons ook helemaal niet uit de droom trekken, zo lijkt het. Hij neemt je mee in zijn belevingswereld en doet dit op uiterst plezierige wijze. Het maakt van Rocket Man een hele fijne luisterplaat.
