Battlefield Hardline

Cops & robbers, een gameconcept dat we bij shooters al vaker hebben gezien. Denk aan Rainbow Six, Counter-Strike of Tactical Ops. Met Battlefield Hardline probeert Visceral Games het fenomeen Battlefield in eenzelfde soort jasje te steken. Maar leent een game als Battlefield zich wel voor dergelijke gameplay?

De ontwikkelaar Visceral Games kennen we onder andere van de ijzersterke gameserie Dead Space. Ook werkten ze in 2013 mee aan een DLC-onderdeel voor Battlefield 3 genaamd Endgame. De bèta van Hardline, die begin februari van dit jaar van start ging, trok ontzettend veel spelers en met een totaal van zeven miljoen spelers werd de game in bèta uiteindelijk overwegend positief ontvangen. Wat veel gamers zich afvragen: is Hardline niet gewoon een mod voor Battlefield 4?

Singleplayer

In de singleplayer is je badge misschien wel je belangrijkste wapen. In tegenstelling tot het verplichte wapengekletter in andere Battlefield-campaigns, is het in Hardline mogelijk om vijanden uit te schakelen door ze te boeien. Je moet dan zorgen dat je zonder gezien te worden binnen een bepaalde afstand komt zodat je 'freeze!' kunt roepen om zodoende vijanden staande te houden. Op deze manier kun je tot een maximum van drie verdachten onder schot houden en ze een voor een handboeien omdoen. Hierbij is het noodzakelijk dat je je wapen op hen alle drie richt; zodra een van de drie langer dan enkele seconden niet in je crosshair verschijnt, zal hij naar zijn wapen grijpen.

Wat opvalt aan de campaign is dat er een nadruk ligt op stealth. Dit is wel even wennen, maar zorgt in eerste instantie voor een vermakelijke afwisseling. Het deed me af en toe erg denken aan de gameplay in Far Cry-games: je kunt vijanden van een afstandje taggen, alarmen taggen en onklaar maken, kogelhulzen gooien om vijanden af te leiden en silent takedowns van achteren uitvoeren. Het verhaal in de campaign zal geen Academy Award krijgen voor best original screenplay, maar de personages zijn leuk uitgewerkt en hebben een uitgesproken persoonlijkheid. Je speelt Nick Mendoza, een brave, ietwat naïeve maar goede politieagent die verwikkeld raakt in een complot van corruptie bij de politietop. Het is een leuk ritje als afwisseling van de multiplayer, maar echt bijzonder wordt het nooit.

Een ander groot nadeel van de singleplayer is de intelligentie van je vijanden. De game wordt schijtsimpel zodra je een beetje doorhebt hoe de kijkhoeken en patrouilles van de bad guys werken. Wanneer vijanden nog niet in hogere staat van paraatheid zijn, kun je rustig een leger van dertig man een voor een arresteren; het 'freeze' roepen en naar de grond werken van een vijand maakt schijnbaar geen geluid, waardoor gasten die twee meter verderop staan niets meekrijgen van het feit dat drie van hun collega's zojuist zijn ingerekend. Naast arresteren, kun je vijanden ook gewoon neerhoeken met een nek- of kaakslag, wat een nog kortere animatie heeft en het dus nog veel simpeler maakt.

EA pronkte kort voor de release nog met het 'last known location'-systeem, een schijnbaar revolutionair systeem waardoor vijanden het gebied waar je voor het laatst gezien bent grondig uitpluizen. Dit systeem is ten eerste niet nieuw en ten tweede heb ik er nauwelijks iets van gemerkt, waarschijnlijk omdat je bijna je best moet doen om gezien te worden. Het leukste aan de singleplayer is het cinematische tintje, wat gemeengoed lijkt te worden in campaigns van games die eigenlijk voor multiplayer bedoeld zijn. Er is dan ook een hele schare vooraanstaande acteurs opgetrommeld voor zowel de motion capture als de voice acting. Zo horen we onder anderen acteurs Benito Martinez (Sons of Anarchy), Adam J. Harrington (Dexter), Kelly Hu (Scorpion King) en Mark Rolston (Aliens, Lethal Weapon).

Het 'acteerwerk' van de personages in de campaign weet de gamer bij vlagen nog wel vast te houden, maar meeslepend zou ik het niet willen noemen. Verder blijft het gevoel van onwennigheid je voortdurend bekruipen. Te vaak wilde ik ergens een granaat heen gooien om bosjes vijanden uit hun tent te lokken om ze met een uit de kluiten gewassen assault rifle te verwelkomen. Nog even los van het feit dat dit niet kan, je hebt namelijk geen handgranaten in de singleplayer, word je ontmoedigd dit te doen. Logisch? Ja, tuurlijk, je bent een friggin' politieagent. Maar dat maakt het minder Battlefield. Ik wil gewoon lui door hun kop schieten, niet met handboeien lopen klooien. Na 50% van de campaign voornamelijk sneakend te hebben doorgebracht, heb ik besloten om mijn taser op te bergen en gewoon 'guns blazing' te gaan. Dat maakte het voor mij een stuk toffer, maar is niet zoals Visceral Games het bedoeld heeft.

Het stealth-element werkt gewoon niet. De momenten dat ik tijdens het sneaken werd opgemerkt, voelden als een verademing: eindelijk tekeergaan op de rechtertrigger, eindelijk het vertrouwde lawaai van machinegeweervuur. Far Cry 3 en 4, dát zijn subliem uitgewerkte shooters waarin stealth-based melee/close quarters combat werkt. Hier voelt het als een cheap gimmick, na een stuk of tien arrestaties heb je het wel gezien. De op een tv-show gebaseerde storytelling die de campaign hanteert, met interessante en visueel aantrekkelijke personages, weten de singleplayer nog enigszins te redden van een complete farce.