The Gunman

Sean Penn, een gevierd acteur, weet de laatste tijd niet zo goed zijn klussen te kiezen. Althans, de klussen zullen genoeg geld opleveren, maar wat we gewend zijn van Penn is net dat verfijnde, die film die net iets anders is dan de gemiddelde film. Hij liet uiteraard al eerder zien dat hij dit gewoon kan; in klassiekers als 21 Grams, Milk en Mystic River. Zijn nieuwste rolprent is een actiefilm van de makers van Taken, al had Sean zelf bij de Graham Norton Show een beetje moeite om het verhaal nou eigenlijk te vertellen. Eigenaardig, want het scenario komt toch echt van hemzelf. Dat kan niet veel goeds betekenen.

En het verhaal is ook eigenlijk flinterdun. The Gunman volgt Jim Terrier, een voormalig lid van een crimineel spionageteam, die na acht jaar in de luwte dan toch echt zal moeten gaan boeten voor zijn daden uit het verleden. In dat verleden heeft hij namelijk samen met zijn team gezorgd voor de uitschakeling van de Congolese minister van Mijnbouw, om zo mijnbouwbedrijven de vrije weg te gunnen en voldoende chaos te kunnen veroorzaken. En het pakketje herinneringen dat hem naar Congo, want daar doet hij acht jaar later vrijwilligerswerk voor een goed doel, achtervolgt is niet het allerfijnste. En zo leidt het verhaal de kijker naar Londen, om vervolgens de finale gevechten te laten plaatsvinden in een ijskoud Barcelona. Niet ijskoud qua temperatuur, maar ijskoud qua camerawerk en algehele locatiecasting. Volgt u het nog?

Wat The Gunman mist, is eigenlijk alles. Het enige lichtpuntje is dan misschien nog Sean Penn, maar zelfs hij heeft moeite met het belachelijke script geschreven aan de hand van zijn scenario. Ook is ervaren acteur Ray Winstone nog te zien, en dat doet de film ook nog enigszins deugd, al mag het eigenlijk allemaal niet baten. Als Javier Bardem dan voor de zoveelste keer als troefkaart wordt ingezet, om de dronken rijke meneer te spelen, weet iedereen eigenlijk al hoe laat het is (zie The Counselor). De kijker wordt alle kanten opgesleurd en raakt daardoor totaal de focus van het verhaal kwijt. De locaties zijn kil en weten totaal niets over te brengen wat betreft een eventuele bedoeling voor een verplaatsing van het verhaal naar (bijvoorbeeld) Barcelona. Wat de kijker in plaats daarvan voorgeschoteld krijgt is een rolprent die alle planken finaal mis slaat.

Laat Don MacPherson dus nooit meer een script schrijven en laat Pierre Morel even tot rust komen, zodat hij wat betreft regieniveau weer een film als Taken kan gaan maken. Het is bijzonder pijnlijk om een gevierd acteur nog zo zijn best te zien doen om een hopeloos zinkend schip te redden. Nog pijnlijker is dat zijn naam drie keer op de aftiteling van deze miskleun verschijnt: hoofdrolspeler, producer en scenario.