Cinderella
De nieuwste iteratie van het Cinderella-sprookje doet exact wat de titel belooft: het is magisch, liefdevol en hartverwarmend, en dat is precies wat het moet zijn.
Er kan bij filmliefhebbers af en toe wat remake-moeheid optreden als filmmakers voor de zoveelste keer een klassiek verhaal, een sprookje of een goed scorend personage uit de kast trekken om wéér een film over te maken. Soms wordt geprobeerd deze moeheid tegen te gaan door het verhaal wat aan te passen, te moderniseren, of door het te vertellen vanuit een ander perspectief. Soms wordt de toon aangepast, wordt er muziek toegevoegd of juist verwijderd, is er een andere setting of komt een filmmaker met een andere artistieke invulling om een nieuwe versie een bestaansrecht te geven.
Soms is het echter gewoon wel eens fijn om opnieuw naar een klassiek verhaal te kijken, zonder dat iemand er met z'n poten aan heeft gezeten. Cinderella is er eentje uit deze categorie: Kenneth Branaghs versie is gewoon het bekende verhaal over de dochter van liefdevolle ouders, die na hun beider overlijden in een hoekje wordt gestopt door haar stiefmoeder. Ze ontmoet een prins, ze worden verliefd, er is mysterie over haar identiteit, er zijn pompoenen, muizen, glazen muiltjes, goede feeën, bitchy stiefzussen en een happy end. Excuus voor deze enorme spoiler.
Cinderella roept niet de vraag over zich af waarom deze remake eigenlijk nodig was: want als het nauwelijks iets aan het verhaal of de invulling verandert, waarom zouden bioscoopbezoekers dan deze film moeten gaan zien? Maar net zoals er altijd herinterpretaties van Peter Pan, Alice's Adventures in Wonderland of A Christmas Carol zullen worden verfilmd, zo zullen filmmakers steeds weer terugkeren bij Sneeuwwitje, Doornroosje en Assepoester. En dat is prima, soms omdat de interpretatie lekker anders is, zoals een Bollywood-gelijkende Sneeuwwitje (Mirror Mirror) of een film waarin de boze heks de heldin is (Maleficent). En soms is het omdat het gewoon een verhaal is dat het verdient om opnieuw verteld te worden. Omdat het mooi is, de kijker vult met een goed gevoel en het een plezier is om het verhaal aan je verteld te krijgen.
Deze versie van Cinderella, natuurlijk uit de Disney-stal, want Disney heeft een reputatie hoog te houden, is wellicht links en rechts wat gemoderniseerd. Het is misschien ook een wat bravere versie: er worden geen tenen afgehakt, geen mensen mishandeld en eigenlijk is de gehele verhaallijn bijna zonder horten en stoten een directe lijn naar het happy end. Dat maakt het misschien een beetje een tamme verfilming, een eenvoudig verhaal zonder uitdaging of verrassing. Maar dat is wat het wil zijn, en daar slaagt het in.
Lily James zet een Ella neer die al het goede heeft meegekregen van haar ouders en daardoor tot een moderne Assepoester uitgroeit: hoewel ze zich in een hoekje laat duwen door haar stiefmoeder en zich, geheel naar de toon van de film, af en toe uit in opgeblazen emoties, blijft ze haar emotioneel sterke zelf. Ze wordt geen hulpeloos meisje in een donker hoekje op zolder, maar neemt haar moeders advies, 'blijf moedig en wees aardig', ter harte en blijft overeind door zich te hechten aan de mooie dingen in haar leven. Het is slechts marginaal 'moderner' dan de oudere versies van het verhaal, maar het is voldoende. Want dit is geen complete herbouw van het klassieke verhaal, dit ís het klassieke verhaal.
En dat klassieke verhaal is ronduit heerlijk. Cinderella is een droomsprookje zoals alleen Disney dat lijkt te kunnen leveren: een vereenvoudigde wereld van koetsen, prinsen, galabals en ongecompliceerde liefde op het eerste gezicht. Er is helemaal niets moeilijks aan Cinderella, en dat is precies zoals het moet. Lekker wegdromen in een mooi sprookje, met een sprankje humor. Af en toe is dat best eens leuk.
