Mario Party 10

Mario Party 10 is alweer het, je raadt het nooit, tiende deel in de reeks die wordt uitgebracht voor een Nintendo-console. Het eerste deel verscheen in 1999 voor Nintendo 64 en sindsdien is de reeks in de kern hetzelfde gebleven. Verveelt de formule na 16 jaar of haalt Mario Party 10 het kind weer naar boven?

In Mario Party staan minigames uiteraard centraal. Met minigames kun je, afhankelijk van de modus die je speelt, coins of mini stars verdienen. In de normale partymodus draait het erom wie aan het einde van de rit de meeste mini stars in zijn bezit heeft. Wat voor velen een teleurstelling zal zijn, is dat je de partymodus weer speelt vanuit een karretje. Het is in deze modus niet mogelijk om individueel over het speelveld te bewegen. Je bent dus ook afhankelijk van wat de andere spelers rollen met de dobbelsteen en welke paden zij kiezen. Deze manier van bewegen is geïntroduceerd in Mario Party 9 en werd toen al sterk bekritiseerd. De keuze om dit niet terug te veranderen in Mario Party 10 is dus enigszins verrassend te noemen.

Aan de andere kant ben ik de speelmodus wel meer gaan waarderen. Voor de lol heb ik Mario Party 4 weer eens opgestart (mijn persoonlijke favoriet in de serie) en het verbaasde me hoelang elke ronde duurt als iedereen individueel loopt. Gezet tegenover de snelle en meer tactische gameplay van Mario Party 10, voelt Mario Party 10 wellicht beter aan. Het is uiteraard een voorkeurskwestie, maar ik raad iedereen aan om zich niet stuk te staren op het feit dat je jezelf verplaatst middels het karretje. Geef het een eerlijke kans en wie weet word je, net als ik, aangenaam verrast.

Een compleet nieuwe modus is Bowser's partymodus. Hierin speelt één persoon Bowser op de gamepad, terwijl de rest van de spelers in het karretje zitten. Als eerste mogen de spelers in het karretje gooien om zo ver mogelijk bij Bowser vandaan te raken. Bowser mag namelijk met (minstens) vier dobbelstenen gooien. Wanneer Bowser het karretje weet te bereiken, vindt er een minigame plaats waarin Bowser bij de rest levens probeert te verwijderen. Hij wint wanneer alle levens teruggebracht zijn tot nul. Bowser verliest wanneer de spelers het einde van het parcours hebben bereikt en de power star hebben bemachtigd. Deze modus levert hectiek en spanning op, puur door de natuur en het gevoel van een race gecombineerd met leven-en-dood-minigames. Dit gevoel wordt versterkt door de minigames, die duidelijk in het voordeel van Bowser zijn. Bereid je dus maar alvast voor op vele discussies wie als Bowser mag spelen. 

Een laatste modus is amiibo party. Deze modus is alleen te spelen wanneer je minstens een van de compatibele amiibo hebt. Amiibo party volgt de regels zoals we die kennen van voor Mario Party 9: iedereen loopt voor zichzelf, een minigame aan het eind van elke speelronde en winnen doe je door coins te verzamelen en power stars te kopen. Voor mensen die dus ook de oude tijden willen herleven, is er amiibo party. Het enige jammere aan deze modus is dat, ongeacht welke amiibo je scant, het speelveld een vierkant is. Het zijn dus geen ingewikkelde of langere levels. Dit maakt dat het lopen na een aantal potjes saai aan kan voelen. Sfeer is echter wel goed aanwezig, aangezien elke amiibo een level scant gebaseerd op zijn thema. Zo veranderen de omgeving en sommige obstakels wanneer je bijvoorbeeld Donkey Kong of Mario scant. Het is dus een leuk tussendoortje, maar waarschijnlijk ook niet meer dan dat.

Waar het in Mario Party natuurlijk allemaal om draait, zijn de minigames. Die zijn van uitermate hoge kwaliteit. De minigames zijn gevarieerd, uitdagend en spreken tot de verbeelding. Of je nu in een hovercraft racet en obstakels moet ontwijken, specifieke (klassieke) Mario-vijanden moet tellen of een geheugenspel speelt, lol staat centraal en lol ga je zeker hebben. Na 16 jaar merk je wel dat sommige minigames lijken op minigames uit eerdere delen uit de serie, maar die zijn voldoende aangepakt om toch vers aan te voelen. De minigames uit Mario Party 10 zitten zeker in de top 3 van de serie en zijn het sterkste punt van de game.

Het zwakste punt van de game daarentegen is de hoeveelheid content. In de partymodus zijn er bijvoorbeeld slechts vijf maps waarin je kunt spelen. Als je nagaat dat de eerste Mario Party al acht speelborden had, is dat natuurlijk raar. Sterker nog: Mario Party 10 heeft de minste spelborden van de gehele serie. In Bowser’s partymodus is de hoeveelheid spelborden zelfs beperkt tot drie stuks. Veel te weinig natuurlijk en ook een rare keuze van Nintendo. Zeker als je kijkt naar het karater van de maps, ze volgen nu een lineair pad, hadden er best een aantal levels bij gekund.

Het gebrek aan content zie je ook terug in bijvoorbeeld de hoeveelheid speelbare personages. Variatie is leuk en daar houden we ook van, maar er zijn personages geschrapt en met slechts dertien speelbare personages is dat zonde. Bowser is bovendien alleen speelbaar in zijn eigen modus. Ten opzichte van Mario Party 9 bijvoorbeeld zijn Birdo, Koopa , Shy Guy en Magikoopa niet meer van de partij. Het enige dat we daarvoor terugkrijgen zijn Rosalina, Toadette en Spike. Verder is de line-up redelijk standaard, met Mario, Luigi, Peach en ga zo maar door. Het Mario-universum is vrij groot en het is jammer dat hier geen interessantere personages uit zijn gekozen.

Ondanks de teleurstellende hoeveelheid maps en personages, is er gelukkig genoeg lol te beleven aan Mario Party 10. De spelmodi zijn gevarieerd en kennen elk hun sterke punten. De minigames behoren bij de sterkste van de gehele serie en de game is nog altijd erg toegankelijk. Mario Party 10 blijft uiteraard een game gericht op multiplayer, maar vervult dit doel ook goed. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, gaat dan ook op. De kans is groot dat Mario Party 10 mijn nieuwe game wordt voor verjaardagen in plaats van Nintendoland, en dat zegt wel wat.