Total War: Attila

Er zijn maar weinig games die de grootse, historische gevechten kunnen nabootsen zoals de Total War-serie dat al jaren doet. Of het nu Rome, Japan of Afrika is, de mensen van Creative Assembly leveren prima werk als het aankomt op het neerzetten van de setting en het geven van totale controle over het tijdperk. Total War: Attila wil deze trend voortzetten en dit keer bevinden we ons in de duistere middeleeuwen.

Total War: Attila speelt zich af rond het jaar 395 van de Juliaanse kalender. Het Romeinse rijk is verdeeld na de dood van keizer Theodosius. Met zowel een verzwakt Oosters als Westers Romeins rijk is het jouw taak als speler om of het rijk te redden of erop uit te trekken om je eigen lotsbestemming te vervullen.

Iedereen die bekend is met de Total War-serie weet dat de titel een indicator is voor de grootse veldslagen waaraan je deelneemt. Duizenden vijanden komen samen op grootse velden en binden de strijd aan in een oorlog die jij bestuurt. Afhankelijk van welke factie van de tien speelbaren je kiest, word je op verschillende delen van de kaart geplaatst. Elke factie heeft haar eigen sterktes, zwaktes, bondgenoten en vijanden. Strategie is hierbij essentieel om succesvol door de gevechten heen te komen.

Alles, tot aan het terrein aan toe, kan je zowel voordelen als nadelen bezorgen. Boogschutters verbergen in de bosrand camoufleert ze voor de vijand, zodat jij een verrassingsaanval kan plaatsen. Door cavalerie-eenheden te laten afstormen op een groep soldaten te voet, zorg je ervoor dat je ze omkegelt en er een aantal van hen op de vlucht slaat. Ook weersomstandigheden spelen een rol. Guur weer kan ervoor zorgen dat jouw leger een stuk minder effectief te werk gaat tijdens de veldslag. Hoger liggende grond opzoeken, je formaties goed gebruiken en het juist managen van het moraal van je troepen kan zomaar het verschil betekenen tussen winst en verlies.

De realtimegevechten komen nog meer tot leven dankzij het oog voor detail dat in het spel is gebruikt, iets waar Creative Assembly bekend om staat bij hun games. De veldslagen worden nog persoonlijker wanneer je de camera inzoomt. Natuurlijk ga je, met duizenden soldaten op het slagveld, een hergebruik zien van gezichtsmodellen, maar dat neemt niets weg van het realisme dat het spel met zich meebrengt. De gevechtsanimaties zijn bijzonder goed gemaakt en het lijkt echt alsof elke soldaat invloed uitoefent op het verloop van de veldslag.

Je moet ook wel goed op elke eenheid in jouw leger letten. Elk leger heeft een generaal. Deze kan op verschillende manieren worden geüpgraded. Wordt jouw generaal echter gedood, dan kan dat desastreuze gevolgen hebben voor je leger. Het moraal van de troepen schiet omlaag en kan ervoor zorgen dat ze wegvluchten van het slagveld. Het is dan ook erg genieten van hoe verschillend elk gevecht is. Elke factie vereist weer een andere strategie, waardoor je, elke keer dat je de campagne opnieuw start, je complete speelstijl moet aanpassen. Aan de andere kant kom je ook facties tegen die blijkbaar iets tegen een all-outgevecht hebben en heel voorzichtig spelen en de benen nemen zodra het mis dreigt te gaan.

Je gaat ook ongetwijfeld tegenkomen dat de tegenstander simpelweg te slim tegen je speelt, door bijvoorbeeld een leger in de bossen te verstoppen of door je troepen vanaf de flank aan te vallen. De gevechten voelen heel intens en zenuwslopend aan, zeker wanneer een verlies je mogelijk de controle over de hele regio kost. De gevechten in Attila opzich geven al een heel voldaan gevoel, maar net als in elke oorlog zijn de gevechten slechts de helft van het geheel.

Buiten de gevechten om bouw je je leger op, breid je jouw rijk uit en bedrijf je politiek met de jou omringende facties. Het grootste minpunt van de hele Total War-serie is dan ook waarschijnlijk de gigantische hoeveelheid micromanagement die je moet uitvoeren wanneer je wat verder in de campagne zit. Wanneer je een leger bezit van een beetje formaat kan een enkele beurt al gauw een kwartier duren. Dit probleem werd voorheen vooral vergroot als je coöp speelde. In Total War: Rome II werd dit echter al drastisch aangepakt en Attila gaat hiermee door.

De wereldkaart laat alle provincies en regio's zien die er zijn. In plaats van langdradig elke regio stuk voor stuk nalopen op grondstoffen als voedsel, openbare orde en bouwprogressie, kun je ze nu tegelijk checken en ze per provincie controleren. Hoe verder je in de campagne komt en je rijk alsmaar groter wordt, hoe meer het verenigen van regio's in provincies aanvoelt als een godsgeschenk.

De verstandhouding met de andere facties speelt een heel belangrijke rol, zo niet de belangrijkste, in het succesvol door de campagne heen spelen. Je moet de cultuur en manier van leven van de andere regio's gaan leren begrijpen om een gezonde verstandhouding te creëren. Voor mij persoonlijk is dit misschien wel hetgeen dat mij het meest aantrekt in de game en de hele serie. Ik ben gek op het bedrijven van politiek met de andere facties. Door goede verstandhoudingen op te bouwen kun je verschillende overeenkomsten sluiten, van handels- tot niet-aanvalsverdragen en oorlogsbondgenootschappen. Je kunt zelfs een van de vrouwen in jouw familie uithuwelijken om op goede voet te komen met je buur.

Toch verloopt niet alle politiek op rolletjes. Soms kunnen de sterkere rijken om je heen dreigen met oorlog als je niet aan hun voorwaardes voldoet. Net zo goed kan het voorkomen dat een bondgenoot afhaakt als je ze vraagt mee te vechten in een oorlog die jij zelf bent begonnen. Toch ligt het politieke verloop voor het grootste deel in jouw handen. Bondgenootschappen verbreken of bondgenoten verraden en zelfs het tot slaven maken van complete rijken is aan de orde van de dag. Ondanks dat het spel van de Total War-serie zich beurt voor beurt afspeelt, moet je soms tientallen beurten vooruit denken met elke beslissing die je maakt.

Als politiek niet helemaal jouw ding is, zijn er ook nog andere manieren om te spelen. Er zijn losse gevechten die zijn onderverdeeld in historische, snelle en aangepaste gevechten. Historische gevechten zijn veldslagen die daadwerkelijk in het tijdperk hebben plaatsgevonden. Na een cutscène, die uitlegt wat er achter de veldslag zit, krijg je het bevel over honderden troepen waarmee je binnen een uur de tegenstander moet zien te verslaan. De moeilijkheidsgraad is hierbij aanpasbaar, zodat iedereen van nieuweling tot Total War-veteraan op zijn eigen niveau kan spelen. De aangepaste gevechten geven je de mogelijkheid om het perfecte gevechtsscenario te bedenken. Het is ook een heel goede manier om verschillende gevechtsstrategieën uit te proberen, om ze vervolgens in de campagne toe te passen. In de campagne zelf wil je namelijk niet graag uitproberen, aangezien één enkel verlies al desastreuze gevolgen kan hebben voor de progressie van jouw rijk.

Grafisch gezien is Attila een pareltje. Het is ongelooflijk om te zien hoeveel detail er zit verwerkt in de chaotische situatie die de gevechten vaak zijn. Uiteraard is de hardware die je in je pc-kast hebt zitten hierbij van belang, maar wie Rome II op de hoogste instellingen kon spelen heeft ook weinig tot geen problemen bij Attilla. De enige echte bug die de hele serie door al een plaag is, is de AI. Zo gebeurt het nog altijd meer dan eens dat troepen een compleet onlogische weg nemen naar de plek waar jij ze heen hebt gestuurd.

Conclusie
De Total War-serie krijgt het altijd voor elkaar om spelers de gereedschappen te geven die nodig zijn om grootse rijken op te bouwen en Total War: Attila gaat hier vrolijk mee door. Ondanks dat het niet heel vernieuwend is ten opzichte van de voorgangers, blijft het wel heel trouw aan de spelmechanieken die de serie tot een van de beste strategieseries maakt. Een lust voor het oog en een genot om te spelen.