Concert: Pink Floyd Project, Leeuwarden, WTC-Expo

Pink Floyd Project is een band die in 2005 werd opgericht door zanger Chris Mustamu, gitarist André Becker, bassist Romke de Jong en drummer Wilco Zethof en die sinds die tijd een behoorlijke naam hebben weten op te bouwen onder fans van de legendarische Britse band. Naast dit drietal bestaat de groep uit zanger Bert Heerink (Picture, Vandenberg, Kayak), gitarist Henk Bennen (Prodigal Sons), toetsenist Willem Friso Wielenga (Wymaroo), pianist Paul Bergman (Boulevard, Groev), saxofonist Hans Wijnbergen (AA en de Doctors, Saxmaniac) en het oog- en oorstrelende trio achtergrondzangeressen, bestaande uit Femke en Sanne Hoeksma en Petra Creutzberg. Toen dan ook nog eens bekend was geworden dat de groep een tweetal optredens zou geven met zangeres Durga McBroom, vlogen de kaartjes voor het concert in Leeuwarden als warme broodjes over de toonbank. McBroom was achtergrondzangeres op de platen Delicate Sound of Thunder, The Division Bell, Pulse en The Endless River van Pink Floyd en dat was genoeg reden voor zo'n 3000 Pink Floyd-fans om naar het Hoge Noorden af te reizen.

Nadat er al een tijd een onheilspellende hartslag door de ruimte had geklonken was het om klokslag 21.00 uur zover. Na een heerlijk intro uit de film Spartacus ontstond er aan de zijkant van de zaal een soort van balkon van waar saxofonist Hans Wijnbergen een soort van zwierig intro speelde op zijn instrument. Terwijl het publiek naar de saxofonist stond te kijken was de band stilletjes het podium gekomen om daar meteen helemaal los te gaan met een explosieve uitvoering van 'In the Flesh'. Met de indrukwekkende surroundinstallatie leek het alsof er vliegtuigen door de zaal vlogen en de stemming zat er dan ook meteen goed in. De set werd voortgezet met nog een aantal nummers van The Wall. Bij de aaneengesloten medley van 'Another Brick In The Wall part 1' , ' The Happiest Days of Our Lives'  en 'Another Brick In The Wall part2' kwam vervolgens een grote groep kinderen van een Leeuwarder school het podium op om uitbundig mee te zingen.

Daarna volgde het nummer 'Mother' waarbij we dan eindelijk het aangename stemgeluid van Durga McBroom te horen kregen. Ook bij het daaropvolgende 'On the Turning Away' liet de zangeres horen dat ze nog steeds prima in staat is om de gevoelige noot te raken. Nadat de zangeres het publiek nog de wijze raad gaf om hun kinderen vaker een knuffel te geven, zodat zij die later weer aan andere mensen konden geven, was het tijd voor één van de muzikale hoogtepunten van de avond. 'Louder Than Words' is een liedje van het vorig jaar verschenen afscheidsalbum The Endless River van Pink Floyd en is dus zo'n liedje dat de groep zelf nimmer live heeft vertolkt. Een waar kippenvel moment!

Toen werd het tijd voor het oudere werk van de groep. 'One of These Days' is zo'n liedje dat je al vanaf het onheilspellende intro herkent en waarbij vooral bassist Romke mocht schitteren. Ondertussen kwam er aan de rechterkant van het podium een woest varken van een meter of drie omhoog die met zijn hels verlichte ogen op het publiek leek te willen springen. Na de klassieker werd het nog meer een beestenboel met 'The Dogs of War'. Terwijl we op projecties een woeste zwarte hond op ons af zagen komen speelde de band de pannen van het dak. Als afsluiter van de eerste set kwam vervolgens dan nog het prachtige 'Sorrow' van het album A Momentary Lapse of Reason voorbij en was het tijd voor een korte pauze.

Na een half uur hoorden we opeens het bekende intro van het prachtige 'Echoes', dat we uiteraard ook kennen van de epische concertverfilming van Pink Floyd in Pompeii. Dit was de Pink Floyd zoals veel van de fans van het eerste uur zo konden genieten en aan de gemiddelde leeftijd van het publiek te zien liepen er genoeg mensen rond die deze tijd nog bewust hadden meegemaakt. Dik 24 minuten lang genieten van wat misschien wel één van de allermooiste composities van de jaren zeventig mag worden genoemd en die hier dan ook volledig werd uitgevoerd tot aan de allerlaatste noot. Na 'Echoes' was het hoog tijd voor een blokje nummers van het legendarische album Dark Side of the Moon. Vooral bij het fraaie 'The Great Gig in the Sky' lieten Durga en de dames van het achtergrondkoor even goed horen tot welke grootse prestaties ze in staat waren.

Na 'Speak To Me/Breathe', 'Time', 'The Great Gig in the Sky', 'Money' en 'Us and Them' ging de band nog verder terug in de tijd met 'See Emily Play' en 'Bike', een tweetal liedjes uit het Syd Barrett-tijdperk. Met het opvolgende 'Run Like Hell' eindigde de tweede set weer met een track van het album The Wall, waarmee de show ook was begonnen. Het was echter na 'Run Like Hell' nog niet afgelopen. Na een terechte staande ovatie van het publiek keerde de 12-koppige band het podium weer op om nog een uitgebreide toegift te geven.

Deze begon meteen goed met een spetterende bijna 13 minuten durende uitvoering van 'Shine On You Crazy Diamond', wat duidelijk een liedje was waar veel van de aanwezigen op zat te wachten. Dat was ook het geval met het daaropvolgende 'Wish You Were Here', waarbij het aanwezige publeik massaal meeklapte en zelfs de immer kletsende concertbezoekers even heel stil werden. Als klapper op de vuurpijl sloot de band vervolgens af met een magische versie van het prachtige 'Comfortably Numb', waarna de groep nogmaals een zeer intens applaus mocht ontvangen. Pink Floyd is een band die we nooit meer op een podium zullen kunnen aanschouwen en dan is het toch wel heel erg fijn om een band te kunnen zien die het origineel tot op het enge weet te benaderen. In het geval van Pink Floyd Project is daar zeker sprake van. Mocht je dus nog eens de kans krijgen om een optreden van deze groep zien dan kunnen we je zeker aanraden om dat te gaan doen.