Foxcatcher
Wanneer je langzaamaan in de macht raakt van één persoon, dat zelf niet door hebt, maar de omgeving wel, wat doe je er dan aan? Dat is de vraag die Foxcatcher kijkers voorschotelt en doet dat op een sumblieme manier. De film mocht al vijf Oscarnominaties ontvangen en viel al meerdere malen in de prijzen tijdens verschillende awardshows. Of regisseur Bennett Miller, bekend van onder meer Moneyball en Capote, zich weet te overtreffen blijft altijd de vraag.
Foxcatcher vertelt het waargebeurde verhaal van de gebroeders Schultz (gespeeld door Channing Tatum en Mark Ruffalo), twee worstelaars die zich beiden tot de hoge regionen van de worstelwereld weten op te werken. Wanneer Mark (Tatum) op een dag een dringend verzoek krijgt van multimiljonair John E. du Pont (Steve Carell) om naar zijn ranch te komen, bedenkt hij zich geen moment en pakt zijn spullen. Mark raakt steeds meer in de greep van Du Pont en weet ook David (Ruffalo) zo ver te krijgen naar de ranch te komen. David weet nog koel te blijven, maar Mark raakt verstrikt in de tentakels van de listige Du Pont en dan gaat alles bergafwaarts.
De transformatie van Steve Carell is het eerste dat direct in het oog springt. Die was zo echt, dat het volgens Ruffalo 'onmogelijk was' er een onnatuurlijke reactie op te geven en zich er niet door bedreigd te voelen. Dat vloeit gelukkig door in het spel, want dat van Ruffalo en Carell is uiterst opmerkelijk, op een positieve manier. Het brengt de kijker een bepaald gevoel van angst en de film schiet als het ware elke keer maar weer de vraag wat er te gebeuren staat op die kijker af. Het spel van Tatum blijft veels te mat, en ook al is zijn karakter redelijk koel, weet Tatum dit niet goed over te brengen.
Een pluspunt van Foxcatcher echter is het script, van de hand van E. Max Frye en Dan Futterman, die hier dan ook een Oscarnominatie voor hebben mogen ontvangen. Dat weet er uiteindelijk toch voor te zorgen dat de film nog lang in het hoofd blijft spoken en dat vooral de aanloop naar het einde nog lang door zal deinen.
Dat Bennett Miller weinig films maakt, zorgt er wel voor dat elke film een groot project voor hemzelf is en hij zich er helemaal op kan toeleggen. Dat effect liet hij al zien in zijn eerdere films en met Foxcatcher weet hij het succes jammer genoeg niet te overtreffen, het doet er alleen totaal niet voor onder en zit eigenlijk gewoon ruim op hetzelfde niveau. Miller weet acteurs personages neer te laten zetten, die lang bij het publiek zullen blijven hangen. Eerder was dat Seymour Hoffman als Truman Capote, deze keer is dat ongetwijfeld Carell als John du Pont.
Alhoewel Foxcatcher een film is met een bepaalde afstandelijkheid, weet het zich te ontpoppen tot een dramathriller pur sang. En telkens maar weer die vragen die zijdelings ook op de kijker worden afgevuurd. Het is een film die nog lang in het achterhoofd zal blijven spoken, telkens maar weer met het beeld van Steve Carell als het markante figuur John du Pont.
