Taken 3
Liam Neeson is de laatste tijd lekker bezig een stoere actieheld te zijn. Mede dankzij de 'particular set of skills' van Bryan Mills, die hij in 2008 voor het eerst speelde in de Franse actiefilm Taken, heeft Hollywood de Ier herkend als iemand die een moderne actierol goed weet neer te zetten.
Het zou echter gezegd kunnen worden dat veel van zijn rollen ná Taken, zoals die in de films Unknown en Non-Stop, maar in zekere mate ook A Walk Among the Tombstones, bijna kopieën zijn van ex-CIA-agent Mills. In al deze films toont hij zich een eenmansleger: moeilijk te verslaan omdat hij doorgewinterd, vindingrijk en onhoudbaar is. Maar al deze films komen met moeite in de buurt van het eerste avontuur als Mills in Taken. Zelfs de opvolger, Taken 2, die weinig meer dan een kopie van de eerste film probeerde te zijn, wist niet dezelfde indruk te maken als dat eerste avontuur, waarin de liefhebbende vader alles op alles zet om zijn dochter te bevrijden van Albanese mensensmokkelaars. Hoe Neeson daar vastberaden het spoor van zijn dochter volgde en, spoiler, haar uiteindelijk veilig thuis wist te brengen staat met toch zeker een neuslengte vóór op de andere films.
Het jammere van Taken 2 was dat Neeson nu eens, in tegenstelling tot de andere titels, letterlijk hetzelfde personage speelde als in Taken, maar dat moest doen in een film die probeerde het kunstje te herhalen: met een minder origineel verhaal, vol met makkelijke shortcuts naar een, kijk nou, weer een spoiler, goede afloop, geregisseerd door iemand die toch net iets minder de spanning wist vast te houden, was het eigenlijk een beetje een mislukking. Dat moesten ze maar niet nog een keer doen, dacht de wereld na het zien van deze film.
Neeson zelf gaf indertijd aan inderdaad geen interesse te hebben in een derde deel, maar Luc Besson en Robert Mark Kamen, de schrijvers van wat inmiddels een filmtrilogie is geworden, wisten er toch nog een verhaal uit te slepen. "Ik doe alleen mee als er niemand 'Taken' wordt," was Neesons eis. Gelukkig kreeg hij wat hij wilde, want Taken 3 gooit het over een hele andere boeg. Nog steeds zet Neeson de keiharde CIA-agent neer, en het familietintje is ook hier rijkelijk aanwezig, maar er zijn geen Albanezen en er wordt niemand ontvoerd. Nou ja, niet initieel.
In Taken 3 wordt de verhaallijn van Mills, gescheiden van de moeder van zijn dochter, maar niet meer werkzaam voor de CIA zodat hij meer tijd met zijn dochter kan besteden, voortgezet. Ze hebben twee bijzondere gebeurtenissen achter de rug; alledrie zijn ze eens ontvoerd door Albanese criminelen, maar nu is het leven rustig en comfortabel. Dat mag ook wel, want in tegenstelling tot de vorige films, die Parijs en Istanboel verkenden, blijft Taken 3 binnen de gemeentegrenzen van het zonnige Los Angeles, California. Mills krijgt te maken met een persoonlijk trauma, gevolgd door een criminele beschuldiging waar hij prompt voor vlucht om niet alleen zijn onschuld te bewijzen, maar ook de echte daders te pakken te krijgen.
Het derde deel van deze filmserie is daarmee een stuk origineler dan het tweede en wellicht ook origineler dan het eerste, gezien het meer diverse verloop van het verhaal. Dat is een compliment waard. Helaas heeft ook hier de reeks problemen op Mills' pad af en toe een wat makkelijke oplossing en, eveneens helaas, heeft Luc Besson, producer van de filmserie, opnieuw Olivier Mégaton ingehuurd voor de regie. Mégaton maakte met Taken 2 al geen beste indruk en dat zet hij voort in deel drie: de actie wordt onoverzichtelijk weergegeven en is vervolgens ook nog eens erg slordig gemonteerd, waardoor het lastig is om te bepalen of wat er zich op het scherm afspeelt nou echt een stoer, hard gevecht is, of slechts acteurs die elkaar steeds nét buiten beeld nét niet raken. Hierdoor mist de film veel van de impact die wel onderdeel van het plan leek te zijn. De film wil een stoere indruk maken, maar komt rommelig over; Taken 3 is actie met de Franse slag.
Het is daarom toch weer niet de memorabele film die Taken, in zijn eenvoud en veel strakkere regie, wel is. Het is leuk om Neeson nog een keer in actie te zien op een persoonlijke missie, maar het is jammer dat de makers niet het lef hadden om de actie goed te choreograferen en mooi in beeld te brengen of om de kleine gaatjes in het verhaal professioneel weg te werken. Dat neemt teveel van het plezier weg om Taken 3 te beschouwen als een waardige afsluiter van de trilogie.
