Boek: Love, Rosie - Cecelia Ahern

In 2004 verscheen Where Rainbows End, het tweede boek van PS, I Love You-schrijfster Cecelia Ahern. Nu, tien jaar na dato, wordt er opnieuw leven geblazen in dit romantische verhaal door de film Love, Rosie. Tijd voor een review van de Nederlandse filmeditie van het boek. 

Laten we beginnen met een korte samenvatting: Rosie Dunne en Alex Stewart zijn voor elkaar gemaakt. Ze zijn beste vrienden vanaf de basisschool, zijn onafscheidelijk en delen alles met elkaar, zelfs nadat Alex en zijn ouders Dublin verruilen voor Boston. Hun vriendschap en liefde voor elkaar worden op alle mogelijke manieren getest, maar ze weten elkaar altijd weer terug te vinden. The perfect love story, zou je denken. Nou… niet helemaal. Waarom? Dat kan ik niet vertellen, want dan zou ik spoileren. Gelukkig is er genoeg over dit boek te zeggen zonder de verhaallijn te verklappen.

Lieve Alex…

Nog leuker dan het verhaal zelf is de manier waarop het wordt verteld. In Love, Rosie vind je geen enkele dialoog of gedachtegang: het boek bestaat volledig uit brieven, chatberichten, ansichtkaarten en e-mails. Hoewel je in eerste instantie een beetje moet wennen aan deze manier van schrijven, wordt het al snel een van je favoriete dingen van dit boek. Het is alsof je stiekem in iemands telefoon snoept en daar een jarenlange email-, sms- en WhatsApp-correspondentie tegenkomt. Juist deze manier van vertellen brengt je als lezer dichter bij de personages.

Voor Ahern zelf moet het ook een fijne manier van vertellen zijn geweest. Het grote voordeel van deze manier van schrijven is namelijk de vrijheid in tijdsspanne. Er kunnen flinke tijdssprongen worden gemaakt zonder de chronologie in het boek te verliezen. En dat alles zonder gekluns met tijd, plaats en dialoog. Boeiend dat je niet weet wat Rosie tussen haar zevende en negende verjaardag uitvoerde; dat gat in de tijdlijn maakt het verhaal geen seconde onduidelijk. 

Perfectie bestaat niet

Ook de personages in Love, Rosie zijn geweldig uitgewerkt. Doordat je niet alleen brieven en e-mails leest van Rosie en Alex aan elkaar, maar ook van hen apart aan vrienden en familie, leer je beide personages door en door kennen. Verjaardagen, trouwdagen, begrafenissen en bevallingen: alles komt langs. Halverwege het boek ken je de onzekerheden en slechte eigenschappen van Alex en Rosie, maar ook alle goede dingen die hen zo likeable maken.

Daarnaast is Love, Rosie niet zo’n irritant boek waarin alles zo perfect gaat, dat je op een gegeven moment merkt dat je jaloers bent op een personage uit een boek. Juist doordat er dingen fout gaan en de personages alles behalve perfect zijn, kun je je aan hen spiegelen. Je kunt met ze meeleven. Dat maakt het lezen van Love, Rosie een emotionele achtbaan; het gaat gepaard met een lach en een traan. 

Twee woorden, negen letters

Er is eigenlijk maar één minpunt aan dit boek en dat is het constante uitstellen van het onvermijdelijke. Er komt een moment waarop het je als lezer niet meer boeit of Rosie en Alex bij elkaar komen of niet, zolang er maar einde komt aan die onuitstaanbare, irritante en tergende onzekerheid. Maar als je erover nadenkt, moet die frustratie eigenlijk als positief bestempeld worden. Cecelia Ahern krijgt het namelijk voor elkaar om je als lezer zo verbonden te laten voelen met de hoofdpersonen, dat je hun onzekere lot niet meer aankunt. En eerlijk is eerlijk: dat is een kunst. 

Nog heel even…

Love, Rosie is een onweerstaanbaar boek, vol levendige en liefdevolle personages, waar je je oprecht emotioneel verbonden mee voelt. Hoewel het verhaal misschien iets minder langdradig had gekund, voelt het ook wel speciaal om zo lang (vijftig ‘boekjaren’!) met personages mee te leven. Love, Rosie is zo’n hartverwarmend boek dat perfect is voor een koude winteravond waarop je niets te doen hebt behalve opgerold voor de kachel liggen. En na tien bladzijden hoop je dat de lente nog heel even wegblijft.