Company of Heroes 2: Ardennes Assault

De meest gebruikte setting in videogames is terug en hoe. Want zeg nou eerlijk, wat is er lekkerder dan op een regenachtige zondag achter je pc kruipen en nazi-Duitsers afknallen. De strategiegame Company of Heroes 2 is terug en geeft dat gevoel bij de stand-alone dlc Ardennes Assault.

Zoals de titel al doet vermoeden, speelt de game zich af in de Belgische Ardennen. De setting speelt zich af eind 1944, nadat de geallieerde troepen na D-Day de Ardennen intrekken. Meneer Adolf H. kreeg het hierbij in zijn bol en startte nog een laatste grote aanval op de goeien. Iets wat in de geschiedenisboeken bekend staat als het Ardennenoffensief.

Om gamers die voor het eerst aan de serie beginnen te helpen, begint Ardennes Assault met een aantal tutorialmissies. Hierin wordt goed uitgelegd hoe de gameplay werkt en waar je op moet letten. Ook worden de meest gebruikte strategieën uitgelegd. Hierdoor is het prima toegankelijk voor nieuwelingen in de serie. Wie nog nooit eerder een strategiegame heeft gespeeld, heeft echter wat meer trial and error te doorstaan. Er is namelijk niets van uitleg over hoe je troepen aan elkaar linkt, waar je op moet klikken en dat soort controls.

De game richt zich op drie compagnieën: Alpha, Bravo en Dog. Het begint met de keus van compagnieën waar je mee wilt spelen. Hier begint zich overigens een trend die door de hele game terugkomt. Je kunt kiezen uit Alpha, Bravo en Dog. Er zijn ook andere troepen te kiezen, maar die moet je dan wel kopen.

Je kunt de drie troepen bewegen over een kaart van de Ardennen, waarbij je op bepaalde punten de Duitsers moet aanvallen. In deze losse missies krijg je elke keer een specifiek doel om uit te voeren. Wat de game goed doet, is deze missiedoelen flink te variëren. De ene keer moet je een reeks punten veroveren, de andere keer moet je een bepaald punt verdedigen en weer ergens anders moet je de Duitse brandstofreserves aanvallen.

Elke compagnie heeft ook haar eigen specialisaties. Er is een beperkt aantal troepen die je kunt oproepen. Deze zijn weer wel op een bepaalde manier te differentiëren. De belangrijkste troepen zijn de rifle men; simpele soldaten met geweren. In je commandobasis kun je deze dan weer bevoorraden met bijvoorbeeld een browning automatisch geweer, een bazooka of granaten. Ook liggen er over de kaart verspreid spullen, die zij kunnen oppakken of gebruiken. Hierbij moet je bijvoorbeeld denken aan antitankwapens die achterblijven op veroverde punten.

Daarnaast zijn er speciale hulpmiddelen die je kunt inroepen. Deze verschillen per compagnie. De één kan bijvoorbeeld paratroepen op de kaart laten landen en de ander kan een vliegtuig een run laten maken over een bepaald gebied, om hier met mitrailleurs of raketten aan te vallen. Deze opties speel je tijdens de missie vrij via commander points. Deze verdien je door strategisch goede keuzes te maken. Hoe meer je dat doet, hoe sneller de commander-meter zich vult en hoe eerder je beschikking hebt over alle commander-opties.

De gameplay zelf zit goed in elkaar. Je hebt een gigantische hoeveelheid aan strategische opties. Je kunt er voor kiezen om elke eenheid, van overigens in het algemeen vier of vijf soldaten, los van elkaar te bedienen. Dit is tactisch vaak de beste optie, maar zorgt er wel voor dat je in het heetst van de strijd heel snel het overzicht verliest en vervalt in chaotisch over de kaart heen en weer schieten. De pauzeknop is in deze strategie meer dan eens mijn grootste vriend geweest. Gelukkig kun je ook meerdere eenheden aan elkaar linken en ze als één geheel over de kaart bewegen.

De kaarten zitten ook vol met onderdelen die je in jouw tactisch voordeel kunt gebruiken. Muurtjes en zandzakken om troepen achter te plaatsen, maar ook huizen waar je eenheden in kunt zetten. Wat ook een leuke feature is, is dat er bijvoorbeeld vijandige voertuigen zijn die niet volledig verwoest worden. Deze kun je met speciale eenheden dan overnemen, zodat je bijvoorbeeld opeens een Duitse tank tot je beschikking hebt. Voor het verdedigen van plekken heb je ook troepen die onderdelen voor je kunnen bouwen, zoals schuttersposities, zandzakken en prikkeldraad en tankmijnen.

Wat een beetje tegenvalt, is het geluid. Niet dat het kwalitatief slecht is, maar de voice-overs zijn wel erg cliché. Je krijgt gaandeweg via een voice-over hints over wat te doen, of waarschuwingen over dingen die gaan gebeuren of waar de vijand aanvalt. Hoewel het prima past in de setting, zijn deze wel bizar vervuld van een niveau ‘wij zijn Amerika, wij zijn de beste’. Als je er een beetje op gaat letten komt automatisch een plaatje van een Amerikaanse generaal in je hoofd op, compleet met sigaar in de mond, Amerikaanse vlag op zijn rug en een air van heb ik jou daar.

Wat helemaal tegenvalt, is de trend die al eerder is aangehaald. Als je de game koopt, krijg je blijkbaar de singleplayermodus en that’s it. Er zijn extra commanders om je compagnie sterker te maken, er zijn co-op- en multiplayermissies, maar alles zit achter hetzelfde soort knopje verborgen met de tekst purchase. Echt alles wat iets buiten de basis van het spel ligt gaat je geld kosten. Nu is er bijna geen spel meer te bedenken dat zonder microtransacties werkt, maar Ardennes Assault is toch wel het meest bizarre dat ik heb meegemaakt.

Conclusie
Company of Heroes 2: Ardennes Assault is, zeker omdat het een stand-alone dlc is, een heel goed spel met wel wat beperkingen. Het biedt veel mogelijkheden tot tactiek en strategie, zonder dat je veel te veel keuzes moet maken. Wel heeft de game de neiging om chaotisch en onoverzichtelijk te worden in het heetst van de strijd. De voice-overs hadden iets minder Amerikaanse superioriteit mogen hebben, maar dat hoort denk ik nu eenmaal bij de Tweede Wereldoorlog. Het grootste nadeel is dat alles wat meer is dan de basis gekocht moet worden, tot aan de multiplayer aan toe. Gelukkig weet de singleplayer meer dan prima te amuseren, maar een beetje bizar is het wel.