Assassin's Creed Rogue

Assassin's Creed Rogue werd op dezelfde dag gereleaset als Assassin's Creed Unity, respectievelijk voor de vorige en de huidige generatie consoles. De game speelt zich af gedurende de Zevenjarige Oorlog en kan in het Assassin's Creed-universum geplaatst worden naast of tussen Assassin's Creed III en Black Flag. We volgen het verhaal van Shay Patrick Cormac. Shay krijgt naarmate zijn carrière bij de Brotherhood vordert steeds meer twijfels of hij zich wel kan vinden in het doel en de beweegredenen van de organisatie.

Deze 'change of heart' komt echter niet opeens aanwaaien. Je bent al een aardig stuk op weg in de game wanneer Shay besluit dat het mooi is geweest bij de Brotherhood. Je begint de game met een inleidend stukje tutorial waar je de knepen van het vak nog even krijgt uitgelegd. Shay staat binnen de organisatie bekend als een rebels mannetje, maar wel één die de klus geklaard krijgt. Al gauw bevind je je achter het roer van de Morrigan, het schip waar Shay kapitein van is. Al zingend baan je je een weg door New York, de River Valley en de Noord-Atlantische Oceaan onder verschillende omstandigheden: alle zeilen bijzettend tijdens sneeuwstormen of genietend van het uitzicht terwijl je begroet wordt door walvissen.

Je wordt eropuit gestuurd met je bemanning om missies te voltooien op uiteenlopende locaties. Deze missies zijn niet tijdsgebonden en je bent dan ook vrij om de wereld te verkennen zonder je bezig te houden met de verhaallijn. De zijmissies die je kunt uitvoeren zijn talrijk en afwisselend maar worden op den duur repetitief, een fenomeen waar de serie inmiddels bekend (lees: berucht) om is. Wel is het Ubisoft gelukt om meer variatie aan zijmissies toe te voegen, daar later meer over. Er zijn eindeloos veel activiteiten om jezelf bezig te houden, zoals jagen op orka's, vijandige schepen enteren en kroeggevechten uitlokken. Door andere schepen te verslaan, ontvang je onder andere grondstoffen en geld. Deze kun je vervolgens zelf weer investeren in uitbreidingen voor de Morrigan of nieuwe zwaarden en pistolen.

Shay is een toffe peer. Met zijn grappige Ierse accent en jolijte voorkomen is het een prima hoofdpersonage, al mogen ze bij Ubisoft wel eens een vacature uitzetten voor mensen met humor. Shay als personage leent zich bij uitstek voor het maken van goede grappen en iemand die een allround 'cheecky bastard' à la Jack Sparrow kan zijn, maar komt in die zin niet lekker uit de verf - een gemiste kans. Dit zijn juist punten waar veel ruimte is om te scoren. Gedurende de game wordt zijn gemoedstoestand grimmiger en je voelt zijn lust naar rechtvaardigheid groter worden. Behalve Shay zijn er aan zowel de zijde van de templars als de assassins weinig interessante persoonlijkheden te bekennen. We hebben een excuusindiaan, een dappere babe genaamd Hope en in de emancipatiecategorie zijn nu ook de stalkers van geslacht veranderd. Niets mis mee natuurlijk, hoewel het wel even wennen is om een woest aantrekkelijke lady met een dolk door haar gezicht heen te steken. Ondanks de (on)diepte van personages, is de voice acting weer uitmuntend. Sowieso zijn de muziek en de geluiden vertrouwd goed uitgewerkt en zijn de graphics top-notch op de oude consoles. 

De gevechten - op zowel land als ter zee - zitten wederom solide in elkaar. Knokken op zee blijft zeer vermakelijk en verslavend. Er zijn veel upgrademogelijkheden voor je schip, zoals het versterken van kanonnen, het uitbreiden van bepantsering en bijvoorbeeld mortieren voor lange afstand. De gehele interface is wat dat betreft niet of nauwelijks veranderd. Nu kun je beargumenteren dat er sinds de eerste Assassin's Creed in 2007 sowieso niet heel veel veranderd is, maar de verschillen tussen dit deel en deel 4 zijn nihil. Er zijn nieuwe wapens om je schip mee uit te rusten en jouw schip kan nu ook door andere piraten geënterd worden. Tijdens het rondvaren kun je wederom her en der aanmeren om kleine eilandjes en gebieden uit te kammen op zoek naar buit, schatkaarten, wilde dieren en andere collectibles.

Zodra je de Brotherhood hebt verlaten krijg je meer controle over de locaties, personages en gebeurtenissen om je heen. Verscheidene concepten uit vorige games maken hun terugkeer: het opruimen van bendes in specifieke locaties om ze eigen te maken en vervolgens de buurt aan te pakken door prominente bouwwerken te renoveren en zodoende een constante stroom van inkomsten te generen. Dit zagen we eerder al in Assassin's Creed II en zo is het einde zoek qua vergelijkingen maken. Het counter-gebaseerde vechtsysteem werkt nog steeds goed en doet wat het moet doen, maar maakt de combat in de meeste gevallen te makkelijk. Sowieso is de game als geheel erg simpel en voor nieuwkomers is de leercurve zeer laag. Het freerun/parcours-systeem waarmee je je voortbeweegt laat weinig ruimte over voor fouten omdat je maar één knop ingedrukt hoeft te houden. De freerun-knop beweegt je probleemloos door bomen, over daken en naar de top van hoge klokkentorens. Het nadeel van dit systeem is dat je regelmatig ongewild naar plekken springt waar je juist niet heen wilt, en dit niet doet terwijl je het wel wilt. De springknop lijkt haast overbodig, alleen als je hem denkt nodig te hebben resulteert dit niet zelden in een val in de diepte.

Vijanden zijn nog steeds ontzettend dom en je kunt met een beetje handigheid een compleet leger uitschakelen door ze met je gefluit in een bloemenperkje te leiden, achter een tent te trekken of een sneeuwberg in te slepen. Ook als je eenmaal blootgesteld bent en je je te midden van een handvol duistere sujetten bevindt, zal je er na enige verworven handigheid zonder veel moeite in slagen om ze om de beurt met koud ijzer te doorzeven. Dit is vermakelijk, maar oh zo simpel. Tuurlijk, er zitten ook lastigere gasten tussen die je eerst moet counteren of hun bescherming doorbreken, maar een zware dobber ga je hier niet aan hebben. Zo had ik in eerste instantie moeite met de eerste bossfight, Le Chauseur, die behoorlijk vaardig met een degen bleek te zijn. Bij poging twee besloot ik maar om mijn schietijzer te trekken en was het na één (automatisch gerichte) headshot afgelopen met deze knul.

Het is wel even zoeken naar de dingen waarin Rogue vernieuwt. Het hele concept van een deserterende hoofdpersoon die zich vervolgens aansluit bij de vermeende bad guys is leuk, maar uiteindelijk doe je gewoon precies hetzelfde vanaf de andere kant van de schutting. Dit is overigens puur gameplaytechnisch. De game laat je qua verhaal nadenken over de morele beweegredenen van zowel de templars als de assassins en probeert aan te tonen dat beide kanten een - voor hen - rechtvaardig doel nastreven. De postduifmissies om een doelwit te beschermen van assassins krijgt van mij een eervolle vermelding. Je moet hier op zoek naar een doelwit en vervolgens naar een handvol moordenaars. Hiervoor dien je je Eagle Vision te activeren om het gespuis op te zoeken. Slaag je er niet in om binnen een bepaalde tijd alle assassins om te leggen, dan gaat het doelwit aan de wandel en wordt het een stuk moeilijker omdat de assassins zich in het publiek waar het doelwit zich in mengt kunnen verschansen. Deze zijmissies hebben bij mij klamme handpalmen weten te veroorzaken.

Wat ook een compliment verdient is de afwisseling in zijmissies. Bij het veroveren van wijken, eilandjes, forten en vestingen krijg je verschillende sub-taken. Zo moet je de ene keer vier sluipschutters uitschakelen en een gifvoorraad opblazen, en moet je de andere keer een slavendrijver vermoorden en enkele gijzelaars bevrijden. Vrijwel altijd is het de bedoeling om de vijandige vlag neer te halen en de kapitein of bendeleider dood te maken. Met de komst van de nieuwe (vrouwelijke) stalkers die zich verschansen in locaties waar jij normaliter zit (hooibergen, kasten, bulten sneeuw) is voorzichtig bewegen het devies. Middels je Eagle Eye kun je Shay op een griezelig gefluister afsturen en zodoende de rollen omdraaien en de stalkers met vuurwerk uit de kast jagen, of simpelweg in de nek springen. Het leuke is dat de meeste silent kills dus ook door deze stalkers op jou uitgevoerd kunnen worden. Wat overigens nogal curieus is, is dat na het bevrijden van een gebied, er nog steeds Britse soldaten of vijandige assassins lopen die niet zo goed kunnen bedenken of ze je nou dood willen hebben of niet. Sluipschutters beginnen altijd op je te schieten, terwijl passerende soldaten je compleet negeren. Dit terwijl je net hun gebied hebt bevrijd.

Net als in vorige delen keer je af en toe terug naar je eigenlijke lichaam bij Abstergo Industries om computers te 'hacken' via vervelende, eentonige minigames en om te luisteren naar een bijdehante, ongrappige trut die zichzelf schijnbaar zeer snedig vindt en jou de hele tijd 'numbskull' noemt. In de eerste Assassin's Creed-games leek er nog moeite gedaan te worden om het Animusproject geloofwaardig te doen overkomen, maar in dit deel heb ik me er uitsluitend aan geërgerd. Bij Abstergo kun je ontzettend veel lore en (vaak historisch accurate) achtergrondinformatie inwinnen over personages, locaties en gebeurtenissen. Ik word als speler echter totaal niet gemotiveerd of getriggered om terug te keren en op de weinige momenten dat dit verplicht is, ben ik er het liefst zo snel mogelijk weer weg.

Rogue is ontzettend leuk om te spelen. Het is ook ontzettend uitgekauwd en onorigineel. Het nieuwe perspectief vanuit de templars brengt wel een uniek tintje mee, maar zoals te lezen is op een van de vele PDA's die je tussen de Far Cry 3-tijdschriften kunt vinden op de bureaus bij Abstergo Entertainment: “I don’t want to give the impression that the studio is just reusing the same genetic memories over and over, so while I want to recycle assets to save money, the experience has to be totally fresh.” Ja, dat stond er echt. Het geeft je te denken, zullen we maar zeggen.

Samenvatting
Rogue doet het Black Flag-kunstje dunnetjes over met hier en daar een minuscule vernieuwing. De laadtijden zijn soms vervelend, de A.I. dommig en de camera in binnenlocaties onhandig. Deze kleine kritiekpuntjes doen weinig af aan het feit dat de game verder wel gewoon netjes uitgewerkt en 'af' aanvoelt. Mocht je na de vorige AC-games je buik wel even vol hebben van Assassin's Creed, laat deze titel dan vooral links liggen. Smaakten ze echter naar meer (van hetzelfde), dan ga je ontzettend veel plezier beleven aan deze game.

Pluspunten
Minpunten
Cijfer
  • Zeeoorlog leuk en verslavend
  • Shay is tof
  • Graphics en geluid
  • Content/Speelduur
  • Black Flag reskinned
  • Abstergo Entertainment
  • Eenvoudig
7,5
Gespeeld op PlayStation 3. Ook beschikbaar op Xbox 360 en pc.