Horns
Zo tegen het einde van het jaar komen er steeds meer en meer horrorfilms in de bioscopen. Dit genre werkt perfect in de steeds maar donker wordende dagen, de gure wind en uiteraard Halloween. Zo komt deze maand ook Horns in de bioscopen uit. Deze film roept echter steeds maar weer dezelfde vraag op: is dit wel een horrorfilm?
Ig Perrish (Daniel Radliffe, bekend als Harry Potter) heeft het zwaar. Heel zwaar. Hij wordt verdacht van de moord op zijn eigen vriendin, Merrin. Hij beweert onschuldig te zijn, maar het bewijzen van deze onschuld gaat hem moeilijk af. En net als je denkt dat het niet meer erger kan, wordt het dat toch. Als hij wakker wordt, komt hij tot het besef dat er hoorns uit zijn voorhoofd groeien. Op zoek naar hulp komt hij erachter dat deze hoorns hem krachten opleveren, die hij wel eens zou kunnen gebruiken om de moord op zijn vriendin tot op de bodem uit te zoeken.
Na een depressief begin, vervalt de film al snel in een komedie. De hoorns laten mensen hun slechtste gedachten uitspreken tegen Ig, die hiermee op hilarische wijze een aantal, op zijn zachtst gezegd, opvallende onthullingen voor zijn kiezen krijgt. De film bevat ec hter ook een aantal flashbacks naar de jeugd van Ig en de opbloeiende relatie met zijn vriendin. Dit lijkt een film in de film te zijn. De toon is compleet anders. Weg is de humor, welkom is de romantiek. Maar de flashbacks werken wel. Ze trekken je mee dieper het verhaal in dan je van tevoren verwachtte, waarbij langzaam de focus op de hoorns van Ig wegebt maar je nog maar één vraag op je lippen hebt: wie heeft Merrin vermoord?
Door de beschreven constructie krijg je een bijzondere film. En gedurende de film wordt dit alleen maar meer. Ig gaat zijn krachten meer omarmen, wat uiteindelijk tot een aantal vrij expliciete gore-scènes leidt. Niks mis mee. Helaas omarmt de film het bizarre concept niet helemaal, waardoor een volledig bevredigende climax eigenlijk uitblijft. Tegen die tijd is de film eigenlijk al te lang doorgegaan en is de kijker blij dat het voorbij is.
Daniel Radcliffe doet in deze film al rokend, vloekend en neukend zijn best om het Potter-imago van zich af te schudden. Op zich slaagt hij daar best in, maar hij doet je daarnaast iets anders beseffen: Radcliffe is gewoon geen goede acteur. Hij gaat ongemakkelijk om met emoties en daardoor is het moeilijk om je in hem te verplaatsen. Hij trekt echter wel mensen de bioscoopzaal in, dus we zullen nog meer van hem horen. De film bevat gelukkig voldoende bijrollen die boeiender zijn dan het titelpersonage.
Horns is geen film die voor iedereen geschikt is. Het is een typisch voorbeeld van een 'love it or hate it' film. De combinatie van genres (horror, komedie en drama) biedt wel voor iedereen soelaas. De film is in deze tijd van franchises anders genoeg om hem zeker een kans te geven.
