Murasaki Baby

Murasaki Baby bezit zo'n beetje alle elementen die game-liefhebbers haten. Het is een escort-game met uitsluitend touchscreen-controls. Tegen het eind moet je zelfs de Vita letterlijk op zijn kop vasthouden. Het spel duurt bovendien maar drie uurtjes en heeft nul replaywaarde, terwijl het een tientje kost. En toch is het een game die ik iedere Vita-eigenaar aan zou raden.

Murasaki Baby is het kindje van Massimo Guarini, die hiervoor verantwoordelijk was voor de bizarre third-person shooter Shadows of the Damned. Zijn nieuwe game is minstens net zo excentriek: bomen die eindigen in een gigantische gebroken eierschaal, rare mensen in konijnenpakken, personages met monden vol misvormde tanden op hun voorhoofd - het is een handgetekende lugubere wereld afgeladen met onheilspellende decors die niet zouden misstaan in een Tim Burton-film.

In Murasaki Baby help je een klein meisje dat op zoek is naar haar moeder. Je pakt haar hand door je vinger via de touchscreen erop te leggen en vervolgens trek je haar letterlijk door levels heen. Hoe harder je trekt, hoe sneller ze loopt, maar als je te hard trekt, valt ze op de grond. Als je haar probeert te trekken naar iets dat ze eng vindt, een donkere kamer bijvoorbeeld, begint ze ook tegen te stribbelen en langzamer te lopen.

Deze handje-vasthouden-mechaniek doet sterk aan Ico denken. Net als in die game schep je hier dankzij het 'fysieke' contact een band met het meisje. Je voelt je als een plaatsvervangende ouder die haar tegen een gevaarlijke wereld beschermt. Naast het meisje moet je ook de ballon die ze in haar andere hand vasthoudt bewaken. Als die knapt begint het meisje te huilen en is het game over.

In essentie is Murasaki Baby een puzzelgame. Gedurende de reis kom je meerdere personages tegen met hun eigen ballonnen. Wanneer je die ballonnen knapt, speel je een nieuwe 'achtergrond' vrij voor dat level. Schuif twee vingers door de rear touchpad en de wereld wisselt van achtergrond. Door vervolgens op de rear touchpad te tikken activeer je de unieke vaardigheid van die achtergrond.

Eén achtergrond bevriest de wereld bijvoorbeeld, waardoor je over bevroren water kunt lopen. Een andere veroorzaakt een windvlaag waarmee je windturbines kunt activeren. Het kan natuurlijk veel gekker, zo is er ook eentje met disco-muziek die een vijand afleidt en een andere met een springend konijn dat aardbevingen veroorzaakt.

Bovenstaande klinkt ingewikkeld, maar in principe is het altijd heel duidelijk welke achtergrond je moet gebruiken om het puzzeltje op te lossen. Het wordt alleen iets lastiger als je de functies van meerdere achtergronden tegelijk moet gebruiken, maar zelfs dan is er amper sprake van uitdaging. Het is jammer dat de puzzels niet iets ingewikkelder zijn gemaakt, want je loopt er nu zo doorheen.

Zoals gezegd bedien je dus alles met de touchscreen en de rear touchpad, iets dat normaal gesproken een dooddoener zou moeten zijn. Ik ondervond echter totaal geen problemen met de besturing. Verder wil ik nog even de prachtige soundtrack noemen met daarop een paar tracks die verzorgd zijn door niemand minder dan Akira Yamaoka (Silent Hill-fans moeten deze man kennen). De sfeervolle soundtrack eist dat je een koptelefoon draagt.

Conclusie
Murasaki Baby is een klein kunstwerkje. Het is een korte, maar zeker memorabele reis. De grootste verrassing is misschien nog wel dat de touchscreen-controls de ervaring niet verpesten, maar juist sterker maken. Murasaki Baby mag dan geen grote naam zoals Uncharted of Killzone zijn, maar het is de leukste exclusive die de Vita in tijden heeft gehad.