Destiny

Wat gebeurt er als je een gevierde en talentvolle ontwikkelaar een onbeperkt budget geeft en een aantal jaar om een gigantisch spel te ontwikkelen? Destiny, het samenwerkingsproject van Halo-ontwikkelaar Bungie en Call of Duty-uitgever Activision, is de grootste release van het jaar. Er is alleen één probleempje: Destiny is niet af.

In Destiny speel je als een Guardian, een dode soldaat die terug tot leven is gebracht om de Melkweg te redden van 'The Darkness'. Het verhaal en de drie of vier personages die langskomen zijn vaag en amper aanwezig. Als je een ruimteavontuur in dezelfde lijnen als Halo verwacht, zit je bij het verkeerde adres.

Wellicht was het Bungies intentie om de boel mysterieus te houden door alles abstract te maken, maar het resultaat is een game zonder persoonlijkheid. Je kunt via de telefoon-app iets meer informatie over bijvoorbeeld de lore opdoen, maar het verhaal inspireert niet genoeg om dat te doen. Alle verhaalmissies uitspelen kost je ongeveer vijftien uurtjes.

Het enige personage die vaker aan het woord komt is Ghost. Dit is een zwevend mini-robotje dat af en toe ingesproken commentaar van Peter Dinklage (Tyrion in Game of Thrones) levert. Verwacht echter niets dat ook maar in de buurt komt van Portals GLaDOS. Dinklage klinkt verveeld, compleet ongeïnspireerd en het lijkt alsof hij niet eens begrijpt wat hij inspreekt. Al moet gezegd worden dat hij werk moet maken van een heel matig script.

Bungie beschrijft Destiny als een 'shared world shooter' die je alleen kunt spelen als je verbonden bent met het internet. Net als MMO's heeft het een 'hub' waar spelers kunnen verzamelen, om daarna samen met maximaal een groepje van drie quests te doen. Tijdens die quests kun je ook op willekeurige momenten een ander groepje Guardians tegenkomen die met hun eigen missie bezig zijn. Heel soms kun je met die vreemden een zogenoemde 'public event' doen, wat meestal neerkomt op een monster verslaan. De sociale aspecten zijn aardig, maar ik zie niet in waarom Destiny ook niet gewoon offline had gekund.

Destiny begint op aarde, maar als je verhaalmissies blijft spelen, reis je door naar de maan, Venus en Mars. Alle locaties zijn prachtig vormgegeven. Je krijgt echt het gevoel dat je een Star Wars-film zit te spelen, zeker wanneer je met je ruimtescooter door verlaten pleinen scheurt. Het enige probleem hiermee is dat de werelden niet open genoeg zijn. Je hoeft niet ver te lopen om een onzichtbare muur tegen te komen. Dit breekt de illusie van een open wereld en dwingt je om op een vrij lineair pad te blijven.

Het grootste probleem van Destiny is echter het gebrek aan variatie. Ik hoop dat je van schieten houdt, want dat is zo'n beetje het enige wat je in dit spel kunt doen. Van verkenning en socializen, iets wat je in MMO-achtige games verwacht, is amper sprake. Ook het mission design is ongelofelijk repetitief. In bijna elke missie moet je Ghost ergens naartoe brengen om een computer of iets te hacken, in de tussentijd moet je een wave vijanden verslaan. Ditzelfde scenario herhaalt zich keer op keer. Er is totaal geen fantasie in dit aspect van de game gestoken.

Aan het einde van missies wacht bijna altijd een baas. Dit is meestal een opgeblazen versie van een gewone vijand met een gigantische HP-balk. Je team moet vervolgens tien-vijftien minuten op hem schieten om die naar beneden te krijgen. De baasgevechten zijn net zo fantasieloos. Tactiek en samenwerken wordt totaal niet vereist. De enige skill die je nodig hebt is geduld.

Maar man oh man, wat is schieten in dit spel lekker. De controls zijn ongelofelijk responsief en scherp. Je Guardian is bovendien erg beweeglijk, met een dubbele sprong en glij-manoeuvres kun je jezelf heel snel over gevechtsgronden verplaatsen. De AI is niet op het niveau van Halo, maar zoekt wel dekking en omsingelt je om het je moeilijk te maken. Het lekkere schietwerk verijdelt voor een deel veel van de repetitieve aspecten van Destiny.

Wanneer je het verhaal uitspeelt, ben je nog lang niet klaar. Dan ligt de raid, de beste content in de game, nog op je te wachten. De raid is een gigantische dungeon die je met zes mensen speelt (in plaats van de reguliere drie). Om toegang te krijgen tot de raid moet je alleen minimaal level 26 zijn (en het liefst hoger). En juist de weg naar level 26 is een van de zwakkere momenten van Destiny.

Om de level cap van 20 te ontstijgen moet je equipment vergaren met een hoge 'light' attribuut. Dat betekent dat je een aantal legendaries moet kopen of vinden. Alleen al het verzamelen van deze zeer zeldzame items verpest de endgame zowat, want in principe wordt dat een eindeloos grindfest. Tot level 26 zit je telkens dezelfde oude missies te doen om 'reputation' en 'marks' te vergaren. Deze toch al repetitieve missies opnieuw doen is doodsaai en bovendien onthullen ze dat Destiny eigenlijk veel te weinig content heeft.

Het is wel de moeite waard om vol te houden, want de raid toont een totaal ander gezicht van Destiny. Plotseling moet je sneaken, platformen en tactieken bedenken om bazen te verslaan. Communiceren is bij de raid van essentieel belang en een baas neerhalen lukt alleen als een goed doordacht plan door iedereen correct wordt uitgevoerd. Een raidbaas verslaan geeft een enorme kick, in tegenstelling tot de verveling van de gewone bazen in het spel. Het is zo jammer dat Bungie pas bij de raid iets van spelers durft te vragen.

In eerste instantie dacht ik dat de drie verschillende klassen waaruit je kiezen voor je Guardian (Titan, Hunter en Warlock) veel te homogeen waren. Pas bij de raid en andere endgame-content worden de kleine verschillende nuances tussen de klassen plotseling enorm bepalend.

Op dit moment is er maar één raid, waar je overigens wel ongeveer tien uur over doet (er zijn checkpoints). Als Destiny de komende maanden meer raids toevoegt, al zij het via DLC, verwacht ik dat de game alleen maar veel beter wordt.

Ten slotte is er nog de pvp, waar je het tegen andere Guardians kunt opnemen. Ook dit aspect van de game voelt wat afgeraffeld. Er is maar een handjevol maps. Erger nog is dat al die maps over het algemeen heel klein zijn. Binnen een paar seconden kun je al een andere speler vinden om mee te vechten. Dit zorgt voor veel hectiek, ongeacht de modus die je speelt. En dan heb ik nog niet eens genoemd dat de laadtijden tussen potjes veel te lang zijn en dat de wapens ongebalanceerd zijn.

Conclusie
Bepaalde fundamentele aspecten van Destiny zijn onderontwikkeld. Er moet grondig gesleuteld worden aan het povere verhaal, de hoeveelheid content, de variatie in mission design en de manier waarop loot werkt. Hopelijk zal Destiny zich net als Diablo via patches en uitbreidingen ontwikkelen, maar deze review is een momentopname. En op dit moment is Destiny 'slechts' een goede game, en geen topgame.

Gespeeld op PS4, ook verkrijgbaar voor Xbox One, Xbox 360 en PS3.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.