Chef
Een goede film is net als een goede maaltijd. Als het met de juiste ingrediënten is gemaakt, door iemand die weet wat hij doet, met de juiste intenties en passie, dan merk je dat in het eindproduct. Want hoewel iedereen een recept kan volgen en daarmee een prima standaardmaaltijd kan krijgen, vereist het inzicht, ervaring en een eigen insteek om er echt iets bijzonders van te maken. En geldt dat uiteindelijk niet ook precies voor het maken van films?
De vraag is in hoeverre Jon Favreau, die na blockbusters als Iron Man en Cowboys & Aliens een stapje terug neemt en met Chef een iets kleinere film heeft gemaakt, deze analogie bewust heeft opgebouwd. Er zit in het verhaal, en de verfilming daarvan, namelijk veel passie voor eten en het bereiden ervan. Voldoende om te geloven dat de vergelijking met het filmmaken zelf best een toevallige bijkomstigheid kan zijn.
Daar komt bij dat Favreau vertelt over een chef die in zijn werk, en als verlenging daarvan in zijn leven, creatief vastzit en eigenlijk niet meer zo goed verder komt. Een situatie waar hij alleen uit komt door een uitbarsting, gevolgd door een radicale koerswijziging. Favreau is nog altijd betrokken bij de Marvel-franchise, zowel als acteur als producer, en wekt niet de indruk daarin 'creatief vast te zitten'. Misschien is Chef dus toch niet zo heel erg autobiografisch.
Wat Chef wel is, is een verhaal over passie en dan vooral passie in je werk. Chef laat zien dat iemands werk een groot onderdeel van het dagelijks leven is, en daar dus ook een factor in is. Favreaus chef Carl Casper werkt al jaren in een succesvol restaurant, maar is privé minder geslaagd. Hij deelt het ouderschap van zijn zoon met zijn ex-vrouw, maar ontdekt dat een eenvoudig vader-zoon moment in de keuken veel meer door zoonlief wordt gewaardeerd dan hem mee te nemen om samen leuke dingen te gaan doen. Chef laat daarmee al snel zien dat geluk in kleine dingen zit.
Wanneer Casper zijn stabiele betrekking als chefkok bij een gewaardeerd restaurant moet opgeven, wendt hij zich in de zoektocht naar iets beters tot een food truck: een rijdend restaurant. Het opent voor hem een wereld van zelf de baas zijn, gerechten maken die hij wil maken en zo creatief weer rijker worden. Het brengt hem ook dichter bij zijn zoon, die in de opstartfase meehelpt en ook zelf broodjes mag grillen. Een betere band tussen vader en zoon groeit, niet in de laatste plaats omdat niets geforceerd is: beiden doen samen wat ze leuk vinden.
Chef presenteert zich als een luchtige feelgoodfilm om eigenlijk twee redenen. De eerste is vanaf het begin overduidelijk: de maaltijden, hapjes en broodjes zien er heerlijk uit. Dit is geen film om met een lege maag te gaan zien, en de inspiratie om in de eigen keuken aan de slag te gaan met iets lekkers is aanzienlijk. De tweede reden presenteert zich slechts geleidelijk. De waarde van je leven zit in hoe je het inricht; doe je waar je je lekker bij voelt, dan heeft dat effect op meer dan alleen simpelweg je werkdag. Hou je jezelf gevangen in een baan waar je je ei, ahum, niet kwijt kunt, dan merken anderen dat aan je.
Favreau brengt deze boodschap over door te laten zien hoe el jefe Carl Casper voor zichzelf kiest en daarmee zijn leven een nieuwe impuls geeft. Chef is daarmee een film, met passie gemaakt, over het hebben van passie voor wat je doet. En daar wordt niemand chagrijnig van. Chef zorgt voor een goed gevoel en lekkere trek. Dit niet in de laatste plaats door zonnige latijnse muziek en een dito setting: de film speelt zich onder andere af in Los Angeles en Miami. Neem daarbij de prettige cast, met naast Favreau ook Sofia Vergara, John Leguizamo en Scarlett Johannson, plus een paar mooie cameo's, en Chef is op alle vlakken een bijzonder smakelijk hapje.
