Teenage Mutant Ninja Turtles
Het is dit jaar dertig jaar geleden dat Peter Laird en Kevin Eastman hun gemuteerde ninja-schildpadden debuteerden. Het verhaal over de vier antropomorfische reptielen, die opgevoed worden door een rat, in het riool van New York City leven en af en toe naar boven komen om tegen schurken te vechten bracht na de initiële comics een aantal tv-series van meerdere seizoenen voort, en kent nog altijd een berg fans.
In het jaar dat er een vierde Transformers-film verscheen en zelfs een LEGO-film werd uitgebracht, is het daarom niet geheel onredelijk om ook een nieuwe film over de Teenage Mutant Ninja Turtles uit te brengen.
Voor velen zijn de Turtles een vorm van jeugdsentiment, in de vorm van de tekenfilm en de strips, of de vele merchandise. Voor anderen is het het handjevol films dat sinds de jaren 90 is uitgebracht. Hoe dan ook; deze nieuwe verfilming, van de hand van Jonathan Liebesman onder productie van Michael Bay, gaat niet uit van enige voorkennis over de Turtles. Of films in het algemeen.
De vraag is echter of dit nieuwe hoofdstuk voor zijn succes niet te veel leunt op de bekendheid en populariteit van de Turtles. Naast een origineverhaal en een uitgekauwd slechteriken-plot heeft het geheel namelijk niet zoveel te bieden. Het verhaal wordt gebracht vanuit het standpunt van April O'Neil (Megan Fox), een verslaggever voor een lokale tv-zender, die in een onderzoek naar een misdaadbende ooggetuige wordt van de heldendaden van de vier, naar Renaissance-schilders vernoemde, schildpadden. Al snel komt ze erachter dat, in een weinig origineel "Luke I am your father"-cliché, ze zelf iets te maken heeft met de oorsprong van de Turtles en oh, de bad guy van de film trouwens ook. Die wil de stad vergiftigen en vervolgens redden tegen een geldsommetje, maar heeft daarvoor wat schildpaddenbloed nodig.
Het leidt tot wat situaties van gevangenneming, hoofdredacteuren die niet geloven dat er pratende schildpadden bestaan, een enigszins interessant weergegeven achtervolging in de sneeuw en een actiescène in de stad die sterk lijkt op andere films waarbij installaties bovenop wolkenkrabbers instorten met de hoofdrolspelers er nog op. En dat is een beetje het probleem; hoewel de film probeert, zonder succes, een niveau van humor te vinden om de toon licht te houden, verpest de weinig originele plot de pret bijna volledig. En hoewel er een thema van broederschap en familie wordt aangesneden is er te weinig karakterontwikkeling om dat een basis te geven. En daarmee is deze Ninja Turtles dus eigenlijk gewoon mislukt.
Visueel is Teenage Mutant Ninja Turtles iets interessanter dan zijn 3D-broertjes: de geanimeerde openingsscène maakt leuk gebruik van de derde dimensie en zo kent de film nog een aantal momenten die de moeite van de 3D-bril wellicht waard zijn, maar het leidt wel tot een film die over het algemeen te donker is: ook hierin vindt de poging tot luchtigheid, die slechts af en toe opduikt, weinig aansluiting. De animatie van de Turtles is overigens prima gelukt; overtuigend genoeg om de vier als echte personages te gaan zien.
Het is jammer dat een film die het dertigjarige bestaan van een populaire franchise moet vieren zo slordig in elkaar is gezet. Er had meer moeite gestoken kunnen worden in een origineler verhaal, personages met een klein beetje meer diepgang en een betere balans tussen het bloedserieuze avontuur en de puberale houding van de Turtles. Een klein beetje maar, en dan was dit een prima film geweest. In zijn huidige vorm is dat echter niet het geval. Helaas.
