The Fault in Our Stars
Tissues, tissues en tissues zag ik om me heen toen ik de zaal betrad om The Fault in Our Stars voor deze review te gaan bekijken. Dozen, plastic zakjes of hele rollen, bedenk het maar. Ik twijfelde even of ik wel in een juiste bioscoop zat, maar gezien het in grote getale aanwezige vrouwelijk volk maakte ik me daar niet erg lang zorgen over.
The Fault in Our Stars schetst ons een op het eerste gezicht perfect romantisch verhaal. De twee geliefden hebben echter één ding gemeen: beiden zijn kankerpatiënten. Op een bijeenkomst voor tieners ontmoet de jonge Hazel (Woodley) de charmante Gus (Elgort) waarbij de vonken al snel overvliegen. Gus is inmiddels genezen verklaard, terwijl Hazel niet eens zelfstandig kan ademen. Ze leren elkaar beter kennen als Hazel vertelt over een boek waar ze gek van is en nog tientallen vragen over heeft. Gus regelt al snel dat ze deze scnrijver kunnen ontmoeten. Het tweetal vertrekt naar Amsterdam, de woonplaats van de schrijver en een romantische paar dagen volgen. Maar dan blijkt dat deze jonge tieners toch niet zijn opgewassen tegen de kanker.
De film vertelt over een onderwerp waar bijna iedereen wel mee te maken heeft gehad of krijgt: kanker. Een slopende ziekte voor de zieken en de mensen om hen heen. De film probeert dit te illustreren, maar snijdt dit onderwerp niet aan zonder de nodige humor en romantiek. En dat is nodig, want de meiden bleken de tissues nodig te hebben. De film verandert vrij snel in een snobfest dat het traanrecord van Hachi mogelijk zal doen sneuvelen.
De kracht van de film ligt in de casting. Shailene Woodley en Ansel Elgort beschikken beiden over de charme om je als kijker mee te lokken in hun verhaal. Vooral Elgort als Gus weet zijn personage goed te verkopen. Hoewel hij nogal wat bizarre trekjes heeft overgehouden aan zijn verleden, weet hij hier altijd mee weg te komen. Zijn lach en onschuldige look helpen hierbij. Woodley zet met Hazel een kwetsbare hoofdpersoon neer door een ingetogen performance. Maar op de momenten dat het nodig is, weet ze ook de angst en pijn van Hazel krachtig op het publiek over te brengen. Chemie hebben de twee onderling ook, dus dat zit wel snor.
De film wordt verder gevuld met even goed gecaste bijrollen als bijvoorbeeld Nat Wolff als Isaac. Hij speelt een jongen van wie beide ogen verwijderd moesten worden, maar dit met vaak ongepaste humor weet te relativeren. Charme is ook aanwezig in de vorm van Sam Trammell (True Blood) als de vader van Hazel en moederfiguur Laura Dern (Jurassic Park). Dan is er nog een kleine bijrol in de vorm van Lotte Verbeek en geeft Willem Dafoe ook verrassend acte de presènce.
De film leunt, vooral in het tweede uur, erg op de romantiek en het drama van het verhaal. De tragiek wordt niet gemeden en het sentiment ligt er dik bovenop. Dit komt het meeste naar voren in een scène waarin Hazel het achterhuis van Anne Frank met moeite weet te beklimmen, waarbij niet bepaald subtiel een vergelijking tussen Hazel en Anne Frank wordt getrokken. Het is misschien wat te veel van het goede, maar de uitstekende cast weet de film wel te verkopen.
Het is goed dat deze film er is, want hij snijdt een moeilijk onderwerp bij een jong publiek aan. The Fault in Our Stars leunt iets te veel op het sentiment, maar komt er wel mee weg.
