Short Term 12

2013 was een zeer behoorlijk filmjaar. De blockbusters stelden dan misschien een beetje teleur, maar in het filmhuis draaiden enkele kleine pareltjes. Een van die pareltjes was Short Term 12: een typische indiefilm over een twintiger die een beetje met zichzelf in de knoop zit, waarbij de personages centraal staan om het verhaal kracht bij te zetten. 

short term 12

Short Term 12 is een jeugdhuis waarin jongeren tot hun achttiende geplaatst worden. De reden hiervoor is vaak hetzelfde: hun ouders kunnen of willen niet meer voor ze zorgen. Dit huis wordt geleid door Grace (Brie Larsson), een jonge vrouw die erg begaan is met haar kids en zeker lijkt van haar zaak, maar die zelf ook nog de route van haar leven blijkt te moeten uitstippelen. 

Iedereen heeft wel iets. Elk bijpersonage wordt kort en bondig uitgelicht, maar krijgt precies genoeg verdieping mee. Het zijn hun persoonlijke momentjes die deze film maken. De rap van een getroebleerde jongen die bijna het huis moet verlaten over hoe zijn moeder hem behandelde, het verhaal over een octopus en een haai van een meisje dat symbool staat voor de relatie met haar vader. Indrukwekkende scènes, die makkelijk melodramatisch kunnen worden, maar regisseur Cretton brengt het uiterst gevoelig. 

short term 12

De hoofdrollen krijgen daarentegen wat langzamere en uitgebreidere toelichting. Het knappe resultaat is dat een oprechte verhouding wordt neergezet tussen het personage van Larsson en iedereen die zich om haar heen begeeft, waarbij met ieder personage een band wordt gecreëerd. Net zo knap is dat de actrice haar personage precies dat juiste gevoel meegeeft: een stukje onzekerheid, een juiste timing voor humor en vooral een pak overtuiging. 

En hoewel de momenten van de kids in het huis zo indrukwekkend zijn, staat Larssons personage duidelijk centraal en geldt het als het ware als het rustpunt van de film. Short Term 12 is overwegend serieus, maar de film heeft genoeg kleine flitsen met humor om een soort ‘feelgood-vibe’ aan het licht te brengen. Het einde is wat dat betreft misschien net iets te zoetsappig, maar het zij de filmmakers vergeven. Op zijn tijd is zo’n behaaglijk gevoel onmiskenbaar nodig, maar het matcht ook perfect met de personages uit Short Term 12; juist zij kunnen dit gevoel zo goed gebruiken. 

short term 12 

De uitvoering van de film draagt hier ook nog eens aan bij. Er is gekozen voor een sepia-achtig kleurenfilter; wellicht niet verschrikkelijk origineel, maar het schept wel een warme sfeer. En de muziek loopt geheel synchroon met het hele gevoel van de film: tamelijk serieus met een verlichtende inslag. Allemaal prima keuzes, net als de cameravoering. Er zijn veel close-ups, waardoor je bovenop de personages zit. Intiemer dan dit kan haast net, tenzij je een film als La Vie d’Adèle schiet. 

De dvd 

Helaas bevat de dvd geen extra’s, op een vijftal trailers na: Blue Ruin, Snowpiercer, Shell, Prince Avalanche en Ginger & Rosa. Wat meer verdieping over een dergelijk tehuis of waar Cretton zijn inspiratie vandaan heeft gehaald had geen kwaad gekund. 

Conclusie 

Short Term 12 is een gevoelige film die een typische indiesfeer uitademt. Behaaglijk, serieus, maar toch met een lichte noot. Regisseur Cretton vertelt het verhaal vanuit de diverse personages, die allemaal hun eigen sores hebben, zonder dat het ergens ook maar een melodramatische inslag krijgt. Een pareltje van een film, die veel meer aandacht verdient dan het heeft gekregen.