The Rover

Hoe vind je een doel in een verder uitzichtloos bestaan? Wat is jouw drijfveer in een wereld vol verderf en ellende? Dit zijn de vragen die al snel opkomen wanneer Eric, door de immer imponerende Guy Pearce (Memento), als een schijnbaar gewetenloze eenling rondscheurt door de troosteloze binnenlanden van Australië. The Rover is niet alleen een film die vragen oproept bij de kijker, het is ook een film die een gigantisch depressief beeld van een toekomst schetst die helemaal niet ver van de onze verwijderd hoeft te zijn.


The Rover speelt zich af in de Australische woestijn, een tiental jaar na de ineenstorting van de economie. De overgebleven inwoners leiden een bestaan zonder ook maar één sprankje hoop op een betere toekomst. Het enige doel lijkt overleven en al snel wordt duidelijk dat het personage van Guy Pearce, Eric, daarin zeer bedreven is. Hij schiet met scherp en wanneer zijn auto gestolen wordt door een groepje criminelen, zet Eric de achtervolging in, waarbij hij letterlijk zijn leven op het spel zet. Robert Pattinson (Twilight, Cosmopolis) laat de wereld zien dat hij wel degelijk zijn vak verstaat. Hij vervult de rol van Rey, het naïeve broertje van één van de criminelen, met klasse. De door een kogel doorboorde en vervolgens achtergelaten Rey wordt meegenomen door Eric, die hem gebruikt om de schuilplaats van zijn broer te achterhalen.

The Rover doet al snel denken aan de Australische tegenhanger van The Road uit 2009. Ook hier een post-apocalyptische wereld vol mensen die alleen maar trachten te overleven. In het desolate en uitgestrekte landschap is van enige invloed vanuit Hollywood geen sprake. De Australische regisseur David Michôd lijkt volledige creatieve vrijheid te hebben gehad en hij is hier uitstekend mee omgegaan. Na zijn debuut, Animal Kingdom uit 2010, weet hij opnieuw te imponeren.


Michôd is spaarzaam met het geven van achtergrondinformatie over de personages. De dialogen voelen daarom niet geforceerd aan en dat is een verademing in vergelijking met veel Amerikaanse films. Een ander sterk punt is de spanningsopbouw en dan vooral tijdens het gedenkwaardige eerste deel van The Rover. De atypische soundtrack versterkt dit effect en doet denken aan de meesterlijke soundtrack die Jonny Greenwood schreef voor There Will Be Blood uit 2007. Het einde van The Rover zal voor veel verdeeldheid zorgen bij de kijkers. In eerste instantie lijkt het geen bevredigend slot, maar het is zeker wel passend voor een film waarin de tragiek als een rode draad door de film loopt.