Game of Thrones: The Mountain and the Viper

Deze recap gaat over de achtste aflevering van het vierde seizoen van Game of Thrones. Hij bevat spoilers, dus wees gewaarschuwd!

Twee weken hebben we moeten wachten op onze fix, maar HBO heeft ons een stevige dosis Game of Thrones gegeven, dus de ontwenningsverschijnselen trekken langzaam weer weg. Ik heb immens genoten van aflevering acht, misschien wel de beste episode uit een tot nu toe bewogen seizoen. De door D.B. Weiss en David Benioff toegevoegde verhaallijnen en scènes ten opzichte van het boek konden dit seizoen meer dan de voorgaande jaren rekenen op kritiek van de boekenfans en soms kon je zelfs als niet-boekenlezer (ik ben nog bezig in het tweede boek en dus niet bij) gewoon aan scènes merken dat ze oorspronkelijk niet in de vertellingen van George R.R. Martin voorkwamen.

Niets van dit alles in de afgelopen aflevering, althans, bijna niets. Laten we dat eerst maar uit de weg ruimen: het plot met de opbloeiende relatie tussen Grey Worm en Missandei voelt nog steeds als vulling voor de Daenerys verhaallijn, niets meer. Het past op een of andere manier niet goed bij de rest en het zou me niets verbazen als dit helemaal niet voorkomt in de boeken (voor degenen die de boeken gelezen hebben: dit is geen uitnodiging om in de reacties uitgebreid te gaan vertellen of ik wel of juist geen gelijk heb!)

Verder ben ik veel meer te spreken over de verhaallijnen in deze aflevering. Arya’s aandeel was deze aflevering klein, maar fijn. Haar reactie, nadat Sandor Clegane te horen krijgt dat hij voor de tweede keer net te laat is met het bezorgen van zijn pakketje, sprak boekdelen. Op dit punt lijkt het Arya allemaal maar weinig meer te kunnen schelen. Ze zal zich toch ook realiseren dat haar leventje acuut in gevaar is als The Hound geen bezorgopties meer overheeft, maar het lijkt haar niet te deren. Of is de lach ook gedeeltelijk een uiting van wanhopig fatalisme en zijn we er getuige van geweest dat Arya definitief over het randje geduwd is?

Sansa maakte ook de broodnodige karakterontwikkeling door. Eindelijk, na vier seizoenen willoze pion te zijn geweest in het spel der tronen, geeft ze blijk van leereffect. Ze manipuleert de baandermannen en –vrouw van wijlen Lisa Arryn met het grootste gemak en redt daarmee Petyr van een onaangenaam onderzoek naar de vroegtijdige dood van zijn kersverse en compleet gestoorde vrouw. Zelfs Littlefinger zelf, toch een geboren manipulator toont zich verrast. Tegen het einde van de aflevering lijkt Sansa wel vijf jaar ouder. Ik ben benieuwd hoe dit zich verder ontwikkelt. En dat heb ik bij dat personage voor het eerst in de serie.

De scènes tussen Ramsay Snow en Reek waren weer smullen. Deze twee acteurs doen het heel goed samen wat mij betreft. Met name Iwan Rheon als de psychopathische bastaard levert weer een topvertolking. Hoe hij met Theon/Reek omgaat, bijna teder en vriendschappelijk en toch compleet gestoord, hoe hij net als ieder ander blijkt te hunkeren naar zijn vaders goedkeuring, heel goed gedaan. En voor de zoveelste keer slaagt deze serie erin sympathie op te wekken voor een personage dat eigenlijk door en door verrot is. Want ik merkte dat ik blij was voor Ramsay toen zijn vader hem eindelijk erkende en een Bolton van hem maakte. What. The. Hell.

In tegenstelling tot veel andere kijkers heb ik wel een beetje een zwak voor burgemeester van de Friend Zone Jorah Mormont. Ja, het is een schaap af en toe, maar het is een van de weinige personages die probeert iets van zijn eer te bewaren, ook al heeft hij zich schuldig gemaakt aan behoorlijk eerloze daden. Zijn meest recente, het spioneren op Daenerys voor Varys, heeft hem nu ingehaald. En ik had echt met hem te doen. Inmiddels heeft hij zich toch meermalen trouw als een hond bewezen aan Danaerys en het was moeilijk om te zien hoe kil de jonge koningin hem behandelde. Maar het feit dat hij het verraad overleefd heeft, is in de wereld van Game of Thrones geen klein geschenk, natuurlijk. Ik verwacht dat hier nog wel een aardig staartje aan komt. Maar voorlopig zit ik in het kamp “geef Jorah zijn baantje terug”.

Tijd voor het hoofdgerecht, het gevecht tussen prins Oberyn en ser Gregor Clegane. Voorafgegaan door een amuse in de vorm van een kort (laatste?) gesprek tussen Jaime en Tyrion, waarin vooral hun broederband nog even voor het voetlicht kwam. Laat ik maar met de kritiek beginnen: het gevecht zelf (afgezien van de extreem ranzige climax, daar kom ik zo op) vond ik niet bijster goed overkomen. Niet alleen kan ik me de Mountain uit het eerste seizoen herinneren als niet alleen groot en beresterk, maar ook relatief verrassend snel en wendbaar. Nu kregen we een logge heftruck van een vent te zien, die voor het eerst een zwaard vasthield. Geen partij voor een snelle wendbare vechter, ondanks zijn pantser. Maar ook the Viper gaat niet vrijuit. Zijn bewegingen zagen er te ingestudeerd uit, alsof de acteur de techniek ook nog niet helemaal eigen gemaakt had. Dat dit tot nu toe een van de eerste keren is in de serie dat dit me opvalt, zegt overigens wel iets over het reguliere hoog niveau van gevechtschoreografie. 

Maar het mocht uiteindelijk de pret niet drukken, natuurlijk. Als een volleerde Inigo Montoya bleef Oberyn maar herhalen hoe Clegane zijn zus verkracht en vermoord had en daarna haar kinderen. De bloedlust was zo overduidelijk dat ik, eigenlijk tegen beter weten in, toch weer overtuigd was dat de rechtvaardigste ging winnen. Hoe flikken ze me dat toch weer iedere keer? Ik ga redelijk mentaal gewapend de afleveringen in en bereid me altijd voor op de minst gewenste uitkomst en toch krijg ik altijd weer even hoop vlak voordat die de grond ingestampt wordt. Of, zoals nu, fijngeknepen wordt in volgens mij het meest smerige beeld dat ik ooit op tv heb gezien. Het duurde wel een paar uur voordat dat beeld uit mijn hoofd verdwenen was.

Al met al was aflevering acht een sterke, belangrijke episode, met gebeurtenissen die nog wel wat gevolgen zullen hebben. Nog maar twee afleveringen te gaan. Wat moet ik daarna nou weer met mijn tijd gaan doen?