Danganronpa: Trigger Happy Havoc

Virtue’s Last Reward, Phoenix Wright, The Walking Dead. Allemaal games die amper spelelementen bevatten. Het zijn games waar niet de gameplay, maar het verhaal de boventoon voert. Desondanks zijn deze ‘visual novel games’ allemaal briljant. Danganronpa hoort ook in dat rijtje thuis.

In Danganronpa ga je niet springen, knallen of slaan. Je gaat lezen, heel veel lezen. In dit geval bepalen het verhaal en de personages dus of dit spel succesvol is. Helemaal passief is het overigens niet, want je moet uiteraard ook mysteries oplossen (oftewel: puzzelen).

Het leven-of-dood-concept van het spel is in ieder geval spannend, het gaat over moord, wanhoop en verraad. Het verhaal speelt zich af in Hope’s Peak Academy, een elite middelbare school waar je voor gescout moet worden. Alle leerlingen hebben een ‘ultieme’ vaardigheid. Onder je veertien klasgenoten zitten bijvoorbeeld het ultieme baseball talent, de ultieme computerprogrammeur en de ultieme meesteres in vechtkunsten.

De hoofdpersoon van de game, Makoto Naegi, is een doodnormale jongen. Hij is echter uitgekozen als de ultieme lucky leerling en mag zich daarom tussen alle supertalenten begeven. Op de eerste schooldag loopt alles echter anders dan verwacht. De vijftien leerlingen worden onmiddellijk in het verder compleet verlaten gebouw volledig opgesloten.

Vanaf hier wordt het een beetje bizar. Het schoolhoofd, een pratende robotbeer genaamd Monokuma, legt aan de leerlingen uit dat ze voor de rest van hun leven in het met camera’s en monitoren volgehangen schoolgebouw vastzitten. De geschokte leerlingen krijgen één uitweg: een medeleerling vermoorden zonder dat de anderen ontdekken dat zij het hebben gedaan.

Vervolgens kun je vanaf dat moment vanuit een eerstepersoonsperspectief de school verkennen en met de andere leerlingen praten. De personages lijken stuk voor stuk allemaal vrij simpele stereotypen, maar ze bevatten allemaal extra laagjes diepte die zich gedurende het spel ontvouwen. De ster van dit spel is echter Monokuma. De kwaadaardige, vaak perverse beer is ontzettend eng en vermakelijk tegelijk. Hij is een absurde maar ook fantastische antagonist.

De studenten beloven allemaal niemand kwaad te zullen doen, maar de buitenwereld blijkt toch te aanlokkelijk. Zeker omdat Monokuma telkens olie op het vuur gooit. Al snel vindt er een moord plaats. Na elke moord volgt er een onderzoek waarbij je aanwijzingen moet zoeken voor de rechtszaak. Als de moordenaar ermee wegkomt, mag hij namelijk niet alleen de school verlaten, maar de rest van de leerlingen wordt geëxecuteerd. Andersom gaat de moordenaar eraan als de overige scholieren op de juiste schuldige stemmen.

De rechtszaken doen uiteraard vooral aan Phoenix Wright denken. De personages doen tijdens een debat allerlei uitspraken. Het is aan jou om de zwakke, verdachte of tegenstrijdige uitspraken aan de hand van je aanwijzingen te vernietigen. De presentatie hiervan is leuk gedaan, de aanwijzingen worden namelijk getoond als kogels, die je vervolgens op het statement van iemand anders afschiet.

Tijdens de rechtszaak doe je ook een ritmespelletje en maak je aan het eind een stripboek dat een overzicht van de zaak geeft (jij moet de juiste plaatjes in de lege panelen zetten). Dat klinkt allemaal gek, maar dit is ook een gekke Japanse game. Het zorgt in ieder voor variatie.

Het doel van het spel is niet alleen om levend uit die rechtszaken te komen. De leerlingen zijn namelijk ook op zoek naar een alternatieve uitweg. Verder is er natuurlijk meer aan de hand met die school en Monokuma, het doel is dan ook om al die mysteries te ontrafelen. Wat dat betreft kan de game hier en daar wat langdradig zijn en net iets te veel uitleg willen geven, zodat iedereen snapt wat er aan de hand is. Hierdoor is er af en toe te veel herhaling.

Verder zijn niet alle rechtszaken even spannend, bij een of twee is het niet moeilijk al snel door te hebben wie de dader is. Tegen het einde geven de personages ook iets te veel lange preken over hoop en wanhoop. Dat zijn alleen schoonheidfoutjes, want voor de rest ben je wel tot het laatste moment aan het gissen wie de dader is en zijn de dialogen interessant.

Conclusie
Battle Royale, maar dan in een afgesloten middelbare school vol leerlingen met ultieme vaardigheden. Met een krankzinnige robotbeer als schoolhoofd. What’s not to like? Danganronpa is bizar, maar zet je ook aan het denken over moord, wanhoop en verraad.

Exclusief voor PS Vita (de game is wel een remake van een PSP-game dat nooit buiten Japan uitkwam). De sequel komt dit najaar al uit.

Tip: Speel de game met Japanse stemmen. Het sinister karakter van Monokuma komt veel meer tot zijn recht bij de Japanse stemacteur.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.