CD: Neil Finn - Dizzy Heights
De uit Nieuw-Zeeland afkomstige muzikant Neil Finn is bij velen geen onbekende. Zo speelde hij in de zeventiger jaren met zijn broer Tim in de legendarische band Split Enz. Vanaf de mid-tachtiger jaren scoorde Finn wereldhits met zijn band Crowded House, zoals 'Four Seasons In One Day', 'Into Temptation' en het meesterlijke 'Don't Dream It's Over'. Dit jaar is het alweer 18 jaar geleden dat Crowded House ermee ophield, maar Neil Finn heeft sinds die tijd bepaald niet stilgezeten. Zo verschenen er nog albums met The Finn Brothers en inmiddels is de 55-jarige muzikale duizendpoot alweer aan zijn derde solo-album toe.
Neil Finn - Dizzy Heights
Op Dizzy Heights horen we een vernieuwend maar tegelijkertijd ook een vertrouwd geluid. Voor de opnames van Dizzy Heights vloog Finn tweemaal naar New York, om daar in de Tarbox Studio van producer Dave Fridmann (producer van onder meer Mercury Rev, Mogwai, Flaming Lips en Tame Impala) de nieuwe composities op te nemen. Hierbij werd Neil vergezeld door vrouw Sharon (basgitaar), zoon Liam (gitaar) en zoon Elroy (drums). Fans van de muzikant kenden een aantal van de liedjes op dit nieuwe album al van de populaire webcasts op YouTube, waarin Finn ons afgelopen november al kennis liet maken met liedjes zoals 'Dizzy Heights', 'Better Than TV' en 'Impressions'.
Zo nu en dan doet de stem van Neil Finn aan die van Beatle John Lennon denken, maar dat Beatlesesque geluid hoorden we destijds ook al regelmatig voorbijkomen in Split Enz. Voor Dizzy Heights liet Finn zich inspireren door de Nieuw-Zeelandse bergbeklimmer, ontdekkingsreiziger, diplomaat en publicist Edmund Hillary, een man die als één van de eersten de Mount Everest bedwong en zo op duizelingwekkende hoogtes terechtkwam. In het geval van Dizzy Heights levert dat een elftal prachtige en eigenzinnige dromerige popliedjes op. Vooral 'White Lies and Alibis' en 'Flying in the Face of Love' zijn prettig in het gehoor liggende popjuweeltjes op dit overwegend sterke album. Daarnaast schroomt Neil Finn ook niet om te experimenteren en horen we in het melancholische 'Divebomber' de bommenwerpers in duikvlucht uit de speakers knallen.
Neil Finn
Met Dizzy Heights bewijst Neil Finn dat een muzikant niet altijd vernieuwend hoeft te zijn om fijne muziek te kunnen maken. Wat dat aangaat is Neil Finn net als Rivella: een beetje vreemd maar wel lekker. Liefhebbers van hierbovengenoemde artiesten en andere dromerige popmuziek valt zeker aan te raden om dit fijne album een luisterbeurt te geven bij de lokale platenboer.
