Boek: Stefan Spjut - Stallo

De grootvader van Susso Myrén nam in de wildernis in het noorden van Zweden een foto met daarop een vreemd wezen. De fascinatie met het wezen heeft Susso nooit losgelaten, ze is er nog steeds naar op zoek. Als een klein jochie verdwijnt, is ze zeker dat het wezen er iets mee te maken heeft.

Allereerst moet gezegd worden dat Stefan Spjut de sfeer heel sterk schetst. Tijdens het lezen van Stallo krijg je echt het gevoel alsof je midden in de winter in Noord-Zweden zit. Helaas is dat ook meteen een beetje een nadeel: kennelijk is Noord-Zweden in het midden van de winter nogal een neerslachtige plaats. Dat wordt dus goed overgebracht, maar die sfeer nodigt niet altijd uit tot lezen.

Zo'n situatie zou zich uitstekend lenen voor een thriller vol suspense, maar helaas mist Spjut die kans. De actie wisselt zich af tussen langzaam voortkabbelende emotie en grof geweld. Slechts enkele van de meer dan vijfhonderd pagina's bevatten échte spanning.

Het is ook allemaal een beetje moeilijk te volgen voor mensen die niet bekend zijn met Zweedse folklore. Bepaalde aspecten daarvan worden bekend geacht, maar zijn dat absoluut niet (althans, voor mij niet). De vertaalster heeft zich kranig geweerd, maar veel elementen laten zich nauwelijks naar de Nederlandse cultuur vertalen. Ook het feit dat personages voortdurend op de boemel zijn naar kleine Zweedse plaatsjes, maakt het er niet begrijpelijker op.

Dit in ogenschouw houdende, denk ik dat Stefan Spjut veel beter zou kunnen. Hij heeft ongetwijfeld het talent, getuige de manier waarop hij effectief een sfeer weet te bouwen en driedimensionale personages weet op te voeren. Helaas werken de plot en de materie niet mee. Ik kijk zeker uit naar het volgende werk van Spjut, maar deze zou ik toch links laten liggen.