CD: Monomyth - Monomyth
Nadat de progressieve spacerockband Monomyth eerder al de sterren van de hemel speelde op onder meer Parkpop, Roadburn en Into the Void is er nu een eerste album verschenen. De groep, bestaande uit bandleden die voorheen in bands zoals 35007, Gomer Pyle, The Polar Exploration Ship en Alkaloid speelden, combineert psychedelica, krautrock en dampende stonerrock en maakt daar prachtige instrumentale composities van. Al bij het bekijken van het prachtige door Maarten Donders ontworpen hoesje van de door Burning World Records uitgebrachte cd, uitgevoerd als een mini-versie van een elpee met trippy klaphoes, weet je dat je een goed album te pakken hebt.
Waar de meeste artiesten in het genre namelijk hun tracks over de algemene zaken in het leven van een stoner laten gaan; het roken van een waterpijp of joint, stoned zijn en het aanbidden van een al dan niet in het bezit van hoorns zijnde godheid, wijkt Monomyth behoorlijk af van de rest. Op het ijzersterke debuut van Monomyth spelen natuurwetten een grote rol. Zo opent de plaat met het nummer 'Vanderwaalskrachten'. Voor degenen die niet zo thuis zijn in de exacte wetenschappen, vanderwaalskrachten zijn de zwakke tot zeer zwakke elektromagnetische krachten tussen atomen of moleculen. Bij Monomyth resulteert het in een avontuurlijk stuk muziek, dat wel wat doet denken aan de psychedelische krautrock uit de vroege zeventiger jaren. Het nummer bouwt langzaam op om na zo'n vier minuten uit te barsten in een stevige geluidsmuur. Dit is spacerock van hoog niveau zoals we dat nog niet vaak in Nederland konden horen.
Na de bijna 12 minuten durende openingstrack gaat het album naadloos verder met 'Vile Vortices'. De track verwijst naar de zogenaamde kerkhoven van de Duivel, een twaalftal locaties op de planeet waar mysterieuze verdwijningen hebben plaatsgevonden, zoals de beruchte Bermuda Driehoek en de Indus-vallei in Pakistan. In het filmische 'Vile Vortices' speelt vooral de aanwezige Korg synthesizer een grote rol. Datzelfde instrument horen we ook weer duidelijk terugkomen in het epische 'The Groom Lake Engine'. Het muzikale eerbetoon aan Area 51, ook wel bekend als de Groom Lake Test Site, opent in de stijl van geluidskunstenaars als Klaus Schulze of Pink Floyd ten tijde van Meddle, die samen met Hawkwind in een blender zijn gemikt om daar een eigenzinnige mix van te maken. 'The Groom Lake Engine' is een nummer dat langzaam opbouwt om daarna audiovisueel tot ontploffing te komen.
Van Nevada naar Schotland is maar een kleine stap in een ufo en zo komen we na Area 51 aan bij het eveneens spacende 'Loch Ness'. Het naar het Schotse meer vernoemde stuk muziek laat een stuk prachtige en avontuurlijke psychedelica horen zoals we die tot voor kort maar weinig in Nederland konden beluisteren. Dit soort muziek is dan ook zeer geschikt om in de late uurtjes te beluisteren. Dat geldt ook zeker voor de afsluitende track van het album. In dik 17 minuten horen we een melomanische obade aan de vooraanstaande Nederlandse wis-, natuur- en sterrenkundige, uitvinder en sciencefiction-schrijver Christiaan Huygens. Op dronerige wijze komt het progressieve stuk spacerock tot een indrukwekkende climax. Vooral bij 'Huygens' moeten we wel denken aan het werk van 35007 op hun album Liquid. Maar dat is op zich ook weer niet verrassend met de oud-drummer van dat gezelschap in de gelederen.
Monomyth (foto: Michel Mees)
Na de albums van Toner Low, Vista Chino, Monster Magnet - verdomme, wat is dat nieuwe album ontzettend goed! - en Keepers of the Water Towers, heeft ook Monomyth een debuut afgeleverd dat zeker bij liefhebbers van stonerrock, psychedelica, krautrock en progressieve rock in hun eindejaarslijstje moet komen te staan. Monomyth is de komende maanden ook op een podium te aanschouwen in onder meer Utrecht, Tilburg, Breda en Groningen. Voor de precieze concertdata kun je op hun Facebook-pagina terecht. Één van de meest avontuurlijke platen die ik in jaren heb mogen beluisteren en ook live een genot voor oog en oor!
