Beyond: Two Souls

Ontwikkelaar Quantic Dream laat zien dat er meer is na Heavy Rain. Oscarwaardige interactieve film, of wordt het toch een Razzie?

En daar zit ik dan. Achter mijn laptop. Ik heb Beyond: Two Souls op verschillende manieren uitgespeeld. En ik weet eigenlijk niet waar ik mijn review mee moet beginnen. Is het een game, is het een film? Voor mij is het eigenlijk te omschrijven als een filmische spelervaring. Spoileren wil ik in ieder geval niet, want de hele titel leunt op het verhaal. Een verhaal dat je door een emotionele achtbaan heen laat jakkeren, met mooie, maar ook hele treurige momenten. Dus wees gerust, alles wat hierna volgt is bekend van trailers of de beschrijving van het spel.

Abnormaal
Jodie Holmes heeft een gave, ze is namelijk paranormaal. Ze heeft een band met een entiteit, Aiden genaamd. Die band mag je heel letterlijk nemen, haar ziel hangt aan die van Aiden. Wie, hoe, wat, ook Jodie weet niets van Aiden voor de rest. Hij is er al haar hele leven en beleeft met hem de dingen die een normaal meisje in de groei hoort te beleven, maar natuurlijk ook bijzondere avonturen, want Jodies gave zorgt natuurlijk voor vreemde gebeurtenissen met de andere wereld.

Jij, als speler, bent een beetje de regisseur van Beyond: Two Souls. De game neemt je mee in vijftien levensjaren van Jodie. Wanneer we het spel beginnen is ze acht jaar. Jij bepaalt of ze in die tijd verliefd wordt, hoe ze presteert op haar speciale opleiding, en meer. Deze keuzes bepalen soms hoe het verloop van deze interactieve film verder gaat. Ik noem het interactief, omdat er zeker meer gedaan moet worden dan kiezen voor een gespreksoptie. Er zijn ook actiescènes, waarin je met quicktime-events je vijanden moet verslaan. Dan voelt Beyond: Two Souls meer aan als een spel dan als een film.

Niet alles onder controle
Het spel vertraagt bij de momenten dat je actie moet ondernemen en door naar Jodie te kijken zie je welke richting je moet drukken om een klap te ontwijken, te blokken, of je tegenstander een mep of schop verkoopt. Nu had ik zelf het idee dat ik soms wel het juiste deed en het spel me toch strafte door me geslagen te laten worden. Nu moet ik daarbij zeggen dat mijn PlayStation 3-controller na jarenlange trouwe dienst langzaam aan het aftakelen is, dus misschien ligt het daaraan. Ik heb af en toe een auto-forward op mijn analoge knop, dus dat helpt zeker niet mee.

Een andere optie is het spel te spelen door middel van je iOS-device. Door een app te installeren kun je met WiFi-connectie maken met de PlayStation 3. Als je het spel gestart hebt kun je met het touchscreen van je iOS-apparaat Beyond: Two Souls spelen. Ondanks mijn soms gebrekkige controller ben ik toch daarmee verder gegaan. Spelen op een touchscreen terwijl je op je tv geen moment van de ‘film’ wil missen lijkt gewoonweg lastiger. Misschien heeft het te maken met gewenning.

Er is zelfs co-op, zodat de een Jodie speelt, en de ander Aiden bestuurt wanneer dat nodig is. Aiden kun je bijna altijd ‘oproepen, ook in singleplayer, zodat je in een straal om Jodie heen op onderzoek kunt gaan. Aiden kan door muren heen, dat is soms best gemakkelijk om een vijand eerder op te merken of een gesprek af te luisteren. De vraag is een beetje of je Beyond: Two Souls met twee mensen wil spelen. In huize Pheno leerde we al snel dat er voornamelijk discussie was over de te maken keuzes. En die moeten gemaakt worden, anders kiest het spel er één voor je.

Een game of een film?
Grafisch haalt Beyond: Two Souls het semi-realistische niveau. De lijn tussen film en game wordt nu wel erg klein. Het is dat de PlayStation 3 ondertussen een beperking is geworden en er ook beperkingen aan motion-capture zit. Heel soms zie je even enkele polygonen wat laat besluiten zichzelf toch maar te tonen, maar dat stoort niet.

Het enige dat wel stoort is het voortbewegen van de personages. De bewegingen zijn allemaal motion-captured, dat ziet er prima uit. Maar je moet een personage ruim om obstakels heen laten lopen, anders loop je ertegen aan. Dat ziet er raar uit, en doet tekort aan de overduidelijke moeite die in de motion-capture is gestoken. Ook voelt de besturing onnauwkeurig, als ik stop, dan stopt Jodie of Aiden net een seconde later.

Oscar-nominaties
Een film staat of valt met de acteurs. Gelukkig is dat piekfijn in orde. Het acteerwerk is enorm goed. Jodie wordt gespeeld door Ellen Page, bekend van Inception en Juno waar ze zelfs een Oscar-nominatie voor kreeg. Nathan Dawkins, de wetenschapper die Jodie al die tijd onderzoekt, krijgt gestalte door Willem Dafoe, die twee keer genomineerd is voor een Oscar. De actieliefhebbers kennen hem vooral als The Green Goblin uit Spider-Man.

Naast hen zijn er meer goede acteurs die hun vak verstaan en dat is te merken aan alle expressies in het gezicht, maar ook aan bijvoorbeeld de intonatie van gesprekken. Om maar aan te geven: mijn vrouw heeft het hele spel meegekeken. Op het eind vroeg ze zich af of zoiets een filmprijs zou kunnen winnen. Sterker nog, we kwamen de rest van de dag nog terug op het verhaal. Omdat het zo ijzersterk in elkaar zat. Voor mij is niet alleen Beyond: Two Souls een nieuwe ervaring, maar ook dat mijn vrouw constant mee zit te kijken als ik een game speel. Het verhaal grijpt je zogezegd bij de keel.

Conclusie
Thuis waren we onder de indruk van het acteerwerk, de grafische pracht en het ijzersterke verhaal van Beyond: Two Souls. Jammer dat de besturing gebrekkig aanvoelt, zeker bij het lopen. Dingen als iOS-besturing of co-op zijn leuk voor erbij, maar totaal irrelevant voor deze bijzondere ervaring. Quantic Dream gaat ver met het verhaal en emoties, en dat maakt dat Beyond: Two Souls een indrukwekkende ervaring is geworden. Eigenlijk hoort iedereen dit eens te ervaren. Alleen als je een diehard actieshooter-fanatic bent is deze game waarschijnlijk niets voor je. Jammer voor je, want je mist een van de indrukwekkendste games op PlayStation 3.

Exclusief voor PlayStation 3

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.