Riddick

In het jaar 2000, voordat Vin Diesel bekend was als Dominic Toretto in de Fast & Furious-reeks of xXx, speelde hij sluipmoordenaar Richard B. Riddick in de film Pitch Black. De rolprent werd een bescheiden succes en kreeg in 2004 de - ondanks het vijfdubbele budget - minder geslaagde sequel Chronicles of Riddick, waarin vooral de Star Wars-achtige aankleding het personage Riddick geen eer aandeed. Nu, negen jaar later, is Richard B. Riddick terug in het tweede vervolg dat voor de gelegenheid gewoon Riddick is genoemd.

Waar Pitch Black punten scoorde door zijn kleinschaligheid, stilering en donkere en gewelddadige sfeer was het vooral de aanwezigheid van de toen nog niet zo bekende Vin Diesel - die grommend en dreigend elke scène domineerde waarin hij te zien was - die de film zo goed maakte. Riddick was een getrainde, duistere moordmachine die de andere menselijke hoofdpersonages minstens zoveel angst aanjoeg als de buitenaardse dreiging waar ze het hoofd aan moesten bieden. Mede hierdoor is Pitch Black door de jaren heen uitgegroeid tot een bescheiden culthit, die vier jaar later dus een vervolg kreeg in de vorm van Chronicles of Riddick. 

Waar Pitch Black vooral uitblonk in duister geweld, was de toon van Chronicles een stuk lichtvoetiger en de film als geheel een stuk actievoller, bij tijd en wijlen deed het zelfs een beetje aan Star Wars denken. Dit sloeg niet erg aan en het personage Riddick leent zich ook een stuk minder voor deze aanpak. Na deze film is het negen jaar stil geweest rondom het personage, maar sinds donderdag mogen we genieten van de terugkeer van Vin in zijn oude rol.

Wat meteen opvalt is dat de film een stuk minder uitbundig is dan zijn voorganger. Riddick is moederziel alleen gestrand op een planeet die voornamelijk uit woestijn bestaat en is in het begin voornamelijk bezig met overleven. Hij wordt hierbij ondersteund door een plichtmatige en vergeetbare flashback die eigenlijk alleen maar afleidt, mede ook door de grommende stem van Vin Diesel die ons uitlegt hoe het allemaal zo is gekomen. Dit gaat even zo door en dient voornamelijk om de kijker ervan bewust te maken dat de naamloze planeet waarop we ons bevinden niet de vriendelijkste is, inclusief verschillende soorten inheemse diersoorten/aliens die allemaal op Riddick's bloed uit zijn.

Na deze introductie begint de film pas echt, wanneer Riddick besluit dat het tijd is te vertrekken. Hij activeert een noodsignaal, wordt herkend als gezochte moordenaar en al snel landen twee schepen gevuld met een bonte stoet aan huurlingen die uit zijn op de premie die op zijn hoofd staat. De huurlingen voldoen aan ieder stereotype: het ligt er allemaal er lekker dik op, er is een gespierde chick met sniper-vaardigheden, een torenhoge latino met piercings die luistert naar de naam Diaz en de seksistische grappen zijn niet van de lucht. Al snel ontstaat een kat-en-muisspelletje tussen de huurlingen en Riddick, die als een soort onzichtbare Rambo vallen zet en slachtoffers maakt, met als doel uiteindelijk een van hun schepen buit te maken. En dan... gaat het licht uit.

Klinkt bekend? Dat kan, want de film lijkt in bijna alle opzichten op Pitch Black. Huurlingen, donkere omstandigheden waar zowel Riddick als een alien zich in zouden kunnen verschuilen: we hebben het natuurlijk allemaal al gezien. Desondanks loopt de film lekker door en is het allemaal behoorlijk onderhoudend. De huurlingen zijn stereotypes maar worden nooit echt irritant, Riddick is als een kameleon die zich overal schuil kan houden en vanuit de vreemdste plekken toeslaat en de aliens zijn redelijk eng en zien er een stuk beter uit dan die uit zijn geestelijk voorganger. Je zou het schaamteloos kunnen noemen, als de film niet zo zelfbewust was over zijn schatplichtigheid en niet zo rijkelijk zou strooien met verwijzingen naar zijn voorganger. Het lijkt, op de flashback na, alsof regisseur David Twohy Chronicles of Riddick helemaal vergeten is en dat is prima.

De film verveelt geen minuut. Vin steelt wederom de show als Richard B. Riddick, ondersteund door een (op die religieuze eikel na) prima cast aan huurlingen en het lekkere "There's something moving and it ain't us"-gehalte houdt vrijwel de hele rit stand. Een film als deze loopt altijd het risico te ontsporen, vooral omdat de situaties steeds gekker en gekker worden, maar wonderwel (zij het met een beetje suspension of disbelief) is dat hier niet het geval. Verwacht geen briljante film, maar een prima kijkbare popcornflick met een vleugje horror en Vin Diesel die de baas uithangt en je gaat een goede twee uur van je leven tegemoet.