Festival: Lowlands 2013
In de documentaire “Life @ Lowlands” werd onder andere een biologisch oogpunt gebruikt om het gedrag van festivalgangers in Biddinghuizen te beschrijven. Ook op de Lowlands editie 2013 was het weer één grote beestenboel en referenties uit het dierenrijk waren veelvuldig te vinden. Het begon allemaal al toen 30.000 bepakte individuen afgelopen donderdag de grote migratiestroom richting campingweides in gang zetten. Nog eens 25.000 Lowlanders voegden zich daar vrijdag aan toe. In enkele dagen was er een nieuw habitat gecreëerd bestaande uit duizenden tentjes, de nodige sanitaire voorzieningen, koffiehuizen, campingwinkel en supermarkt, liters alcohol en 24-uurs vertier. Dit zooitje ongeregeld trok vervolgens drie dagen lang naar het festivalterrein om enkele opvallende verschijningen van het dierenrijk te aanschouwen.
Behoorlijk wat artiesten hadden voor het gemak zelfs al een bruikbare dierennaam aangemeten, al ging het hen daardoor niet meteen beter af. Tame Impala liet hun psychedelische klanken door een halfvolle Alpha galmen-almen-almen-men, Bat for Lashes kon niet voorkomen dat het optreden al snel richting categorie “saai” afgleed, hoe mooi en zuiver Natasha Khan ook zong. Ook Noah and the Whale kon geen volle tent overtuigen. Gold Panda mixte zijn tracks in de Bravo niet bijster strak in en voor de spookachtige oriëntaalse klanken van Goat was het jammer dat ze moesten concurreren met een headliner. Dan waren er nog de indierockers van Frightened Rabbit en de (iets te?) chille ambient van Bonobo om te aanschouwen dit weekend. De band Foals zette daarentegen een dijk van show neer en trok in de tweede helft van de set een onverwoestbare muur van intens geluid op. Ze konden helaas niet voorkomen dat een groot deel van het publiek zich richting de pretrockers van Franz Ferdinand begaf. Jake Bugg kwam ook langs en kon zijn ’Lightning Bolt’ gelukkig op een mooie, zonnige dag presenteren. Op de vrijdagavond was de track iets toepasselijker geweest…toen barstte tijdens de avonduren de regen los en zie dan maar eens 55.000 Lowlanders droog te houden. Tijdens het optreden van Disclosure werd het door de regen in de Bravo-tent een regelrechte mierenhoop, waarin het dansen vrijwel onmogelijk werd door de extreme drukte.
Cardboarders
De weekenddagen waren gelukkig zonnig, met een fijne temperatuur waardoor iedere Lowlander zijn natuurlijke gedrag weer kon vertonen. Enkelen verschuilden zich in een obscure kartonnen bouwwerk van de Cardboarders, anderen toonden juist trots als pauwen hun getrainde spieren of hun goedbedeelde rondingen. Er waren dag- en nachtdieren, overactieve springbokjes die uren lang bleven stuiteren voor bij de podia en luiaards die liever in het zonnetje van de muziek lagen te genieten. De optredens van Buraka Som Sistema en Patchanka waren excellente voorbeelden van een waar feestje waarbij het publiek collectief helemaal uit zijn plaat ging en de temperaturen niet tropischer konden worden. Ook Major Lazer wist van de Grolsch-tent een grote kolkende massa te maken, waarvan een mistbank van zweetdampen en feromonen omhoog steeg. Tot ver buiten de tent krijgt het Diplo-project de handen in de lucht, de shirts en topjes uit, de konten aan het klappen en de kelen aan het schreeuwen. Wat in de Titty Twister kan, kan dus ook in de Grolsch-tent.
Major Lazer
Rustiger, maar zeker zo mooi en indrukwekkend waren de muzikale uitspattingen in de India-tent die dag: Daughter betoverde op de vroege zaterdagochtend het publiek met serene indie-folk. Wat later trokken The Veils dramatisch en bijna pathetisch van leer in een intense set in dezelfde tent. Unknown Mortal Orchestra presenteerde een complexe maar technisch fijne show, maar trok het publiek helaas niet helemaal over de streep. Een nieuwe hype, Chvrches, deed dit wel en overtuigde door middel van dikke beats, diepe bassen en de schelle vocalen van Lauren Mayberry.
The Veils
De Lowlands-editie 2013 kenmerkte zich door een fijne selectie van kleinere namen en een reductie aan “stadion-acts” in de grote Grolsch en Alpha-tenten. Een goede lijn waarop de organisatie wel mag door programmeren. Kleine pareltjes dit weekend waren onder andere de coherente indie-folk en mooie samenzang van Little Green Cars en de drie zusters van HAIM die als jonge broekies al erg “cocksure” en overtuigend uit de verf kwamen. De twee rock-chicks van Deap Vally beukten de golfplaten van de broeierige X-Ray nog wat verder uit zijn voegen met hun dampende garagerock. We Came As Romans braken een dag later met hun post-hardcore de Charlie helemaal af. En om in het dierenrijk te blijven, waren er verder nog: de wulpse slangenbewegingen van de MS uit MS MR, die een extra steentje bijdroegen aan de degelijke muzikale show van de nieuwe formatie uit New York. Ook Aluna van AlunaGeorge bewoog sensueel over de planken en liet vele jongensharten sneller kloppen, maar de band had wel even nodig om het publiek mee te krijgen. Een echt feestje was het ook bij de krekels van het festival, The Boxettes: de ongeslagen wereldkampioen beatboxen, Bellatrix, zorgde samen met vier andere dames, met alleen maar vocalen en sublieme beatbox skills, voor een kinnen-op-de-vloer-en-handjes-in-de-lucht show (http://t.co/CqjsoP1ZAR).
De koningen van het Lowlands-dierenrijk van dit weekend waren toch wel onderstaande artiesten. Vrijdag liep de jonge sensatie Kendrick Lamar met deze titel weg. Zijn heerlijke hiphop beats en fijne flows tolden door de Grolsch-tent en als afsluiter liet hij het publiek nog eens even goed stuiteren op ‘m.a.a.d. city’. Zaterdag waren het Major Lazer, The Opposites en de Editors de acts die het publiek en masse in vervoering brachten. The Opposites zijn met recht een Alpha-waardige band en vuurden overdonderende beats af op het publiek dat van een two-step shuffle, via stuiterbal-modus, naar mega-circle pit overging. Editors lieten zien dat ze de plek van headliner met gemak konden opvullen. Tussen de vlammen en de vonken trakteerden de heren de Lowlanders op een setlist die al het goede van oud en nieuw materiaal combineerde en daarmee het publiek met gemak om hun vingers wond.
Editors
Zondag waren het headliner Nick Cave & The Bad Seeds die de troon bestegen. Het was alsof je in zijn huiskamer stond, zo intiem droeg de charismatische Australiër zijn muzikale verhalen aan je over. De helft van het optreden zong hij op de barricades van het voorvak of soms zelf in het publiek. Qua invulling laveerde hij moeiteloos van breekbare pianoliedjes (‘Into My Arms’) naar gruizige rock (‘Stagger Lee’ en ‘Tupelo’). Ondanks dat het voor velen niet de gehoopte energieke afsluiter was, liet Nick Cave zien dat je ook met zijn oeuvre intens kan genieten op een zondagavond en dat er niet per se een "standaard" festival headliner hoeft aan te schuiven.
Nick Cave & The Bad Seeds
Langzaamaan verdween het “Lowlands 2013” habitat op de zondagnacht en de maandagochtend en liet de polder weer leeg en verlaten achter. Het leefgebied voelde drie dagen weer even helemaal als een warm thuis. Teddybeer Michael Kiwanuka beschreef het gelukzalige festivalgevoel als beste dit jaar. Zeker als je, onder het genot van zijn zoetgevooisde stem, zijn stralende pretogen en aanstekelijke glimlach erbij zag. Iedereen voelde zich op Lowlands 2013 weer 'Home Again’. Tot volgend jaar!
Michael Kiwanuka
Tekst: Joost Melis
Foto's: Bram Muller / Barbara Kamphuis
Bekijk ook de hele fotoreportage op FOK!.
