CD: David Lynch - The Big Dream

Toen er een aantal maanden geleden een mysterieuze video verspreid werd door regisseur, muzikant en kunstenaar David Lynch liepen de verwachtingen hoog op. Het filmpje liet achter een sluier van ruis een afbeelding zien waar nog weinig uit op te maken was: een waarschuwingsbord voor elektrocutie? Achteraf bleek het de cover te zijn van zijn nieuwe album, The Big Dream. Iconisch waren echter wel de best beoordeelde reacties onder deze video: "Please let it be a new movie."

David Lynch - The Big Dream


Ook al timmert David Lynch de laatste jaren aan de weg als solomuzikant, staat hij vooral bekend om zijn films (zoals Blue Velvet, Mulholland Drive en Wild at Heart), de cult-televisieserie Twin Peaks en zijn kunst. Muziek heeft echter altijd een hoofdrol gespeeld bij zijn werk. Al voor zijn eerste grote film (Eraserhead) maakte hij zelf de soundscapes die als soundtrack moesten fungeren, en dan wel op zo’n experimentele wijze die de wereld inmiddels van Lynch gewend is: onder water gehouden microfonen, industriële field recordings en andere ijzingwekkende en ondefinieerbare geluiden zorgen ervoor dat zijn muziek optimaal bij het plaatje past.

Films maken doet hij al een tijdje niet meer – zijn laatste grote productie, Inland Empire, dateert alweer uit 2006. Als zoethoudertje leverde hij dit jaar de videoclip voor de laatste single van Nine Inch Nails. Helaas voor de fan, maar muziek staat momenteel op de eerste plaats. Lynch's got the blues, of zoals hij het noemt: de 'modern blues'. Een karakteristiek geluid dat op The Big Dream tot uiting komt in zijn meest consistente vorm tot nu toe. Samen met producer Dean Hurley, met wie hij ook het in 2011 uitgebrachte Crazy Clown Time opnam, is hij veelvuldig aan het jammen geslagen, waarbij drum- en gitaarwerk de boventoon voerde. Wie Crazy Clown Time kent, zal vanaf de eerste seconde van openings- en titeltrack 'The Big Dream' direct overeenkomsten horen. Nog altijd zijn de ritmes gortdroog en is de sfeer rokerig en bezeten door de spoken van oude rock’n roll-legendes. De gitaren dragen dat Lynchiaanse signatuurgeluid omdat hij zijn gitaar als een steel lap bespeelt en gebruik maakt van allerlei effectpedalen, zoals de delay.


 

Veel nummers, zoals 'Sun Can’t Be Seen No More' en 'The Line It Curves', worden zorgvuldig dichtgeplamuurd met effecten als echo en reverse, waardoor de achterliggende beklemming weer heerlijk Twin Peaks aanvoelt. Zo wordt de cover van Bob Dylans 'The Ballad Of Hollis Brown', die vertelt hoe Brown zijn vouw en kinderen vermoordde, in zijn geheel The Black Lodge ingezogen. In zijn zangkwaliteiten heeft Lynch nooit veel vertrouwen gehad, maar hij heeft een manier gevonden om een vocale prestatie neer te zetten waar hij zelf comfortabel mee is. Zoals hij in 2007 al introduceerde op de single 'The Ghost Of Love', maakt hij gebruik van een gesproken woord-techniek, waarbij hij, op een soms kermende manier, absurdistische verhalen vertelt die voornamelijk gaan over hartenpijn.

Het grote verschil met Crazy Clown Time zit hem vooral in de consistentie van de songs, die bij The Big Dream veel sterker en serieuzer is. Is Lynch echter niet juist populair geworden door zijn excentrieke verhalen, rare plotwendingen en creatieve beelden? We hebben hier wel te maken met de man die Nicolas Cage 'Love Me Tender' van Elvis liet zingen in Wild At Heart en in zijn vorige plaat met een robotstem een monoloog van zeven minuten hield over transcendente meditatie. Voor The Big Dream heeft Lynch kaders gesteld zoals we niet van hem gewend zijn: we horen enkel nog modern blues en geen uitschieters die het vorige album wel had, zoals dansvloerkraker 'Good Day Today'. Toch is daar uiteindelijk afsluiter 'I'm Waiting Here', met Lykke Li als gastzangeres, die je door haar berustende stemgeluid zo weer meevoert over verduisterde en eenzame snelwegen.

David Lynch

De liefhebber van de Lynchiaanse sfeer vindt in The Big Dream een mooie toevoeging, maar wel een die op voorhand liever gezien werd in de vorm van een nieuwe film. Wie van plan is om binnenkort een nachtelijke rit door de woestijn te maken in een muscle car met een koffiedrinkende dwerg in de bijrijdersstoel en nog een album zoekt als sfeermaker, hoeft echter niet verder te zoeken.