Company of Heroes 2

Met het faillissement van THQ was het een tijdje onzeker of deel twee van de Company of Heroes-serie wel uit zou gaan komen, en indien het uit zou komen, wanneer. Maar de oude rots in de branding SEGA besloot de game uit te geven en met een klein beetje uitstel ligt Company of Heroes 2 nu in de winkels. Is het weer net zo genieten als met Company of Heroes , welke voor mij persoonlijk de beste RTS-game ooit is, of is het een matig vervolg dat beter niet uitgegeven had kunnen worden?

Deel twee speelt zich nog steeds af in de Tweede Wereldoorlog, maar nu vanuit een ander perspectief, namelijk dat van de Russen. In de singleplayer volg je het verhaal van Isakovich, een oud-luitenant die in een gevangenis is opgesloten. Door zijn gedachtes van de oorlog na te spelen kom je langs alle epische veldslagen die er zijn geweest in ‘The Motherland’. De game voelt voor de rest ook heel erg Oost-Europees aan. Het is namelijk best wel buggy en er zitten nog veel fouten in. Een paar maanden extra bijschaven zou het spel zeker geen kwaad hebben gedaan.

For mother Russia!
De singleplayer is kort en dient zoals altijd in strategiegames als voorproefje op de skirmish/multiplayer-modus, maar deze singleplayer is wel bijzonder kort en heeft weinig te maken met Company of Heroes. In bijzonder slechte cutscenes zie je de verhalen van Stalingrad en andere veldslagen, en leggen ze de liefde voor Rusland uit. Een soldaat geeft nooit op en zal altijd vechten voor zijn land, want anders is hij het leven niet meer waard. Afijn, het zijn filmpjes die heel erg matig aanvoelen, ze zien er niet uit en het slechte Russische accent werkt ook niet echt mee. De meeste missies bestaan uit grote veldslagen. Het tofste aan Company of Heroes was altijd dat je moest overleven. Elke missie was spannend omdat je ervoor moest zorgen dat er geen Duitser door jouw verdediging kon komen. Dat gevoel mis je enorm in dit deel. Er zijn wel zulke missies, maar dat zijn eerder uitzonderingen.

Een van de grootste nieuwe functies in de game is er een waar de Nazi’s en de Russen een groot probleem mee hadden toentertijd, de sneeuw en de kou. Overleven gaat niet vanzelf en je moet dit regelen via allerlei micromanagement tijdens het spelen. Het concept ervan is erg leuk, maar wanneer je met een kleine groep moet overleven tegen de Nazi’s is het gedeelte waarin je ook moet zorgen dat ze niet sterven van de kou nogal vervelend. De UI is sowieso erg onoverzichtelijk en voelt druk aan, in tegenstelling tot deel een. De sneeuw geeft wel een extra element aan de game in de vorm van een hogere en realistischere moeilijkheidsgraad, je kunt net zoals eerst niet met een groepje op de vijand afrennen, je moet logisch je stappen bedenken en keuzes maken voordat je actie onderneemt. Company of Heroes 2 blijft een lastige RTS-game waarbij nadenken een vereiste is.

Verwarrend
Nadat je door de veertien missies van de singleplayer heen bent ga je natuurlijk naar de gamemode waar het om draait. Potjes oorlog voeren tegen de AI of online tegen andere oorlogsstrijders. De AI is even wennen in deze game, daar waar ze geen standaard hebben. De ene keer staan ze bij je basis met een groepje voordat je ook maar één punt hebt overgenomen, en de andere keer kun je rustig een basis bouwen waar ze in Noord-Korea jaloers op zijn. Het is wel divers en dat houdt het spannend, maar het is vaak verwarrend.

Online zijn de potjes spannend en komt het ouderwetse Company of Heroes-gevoel wel eens terug. De toevoeging van sneeuw in de multiplayer-maps (wees gerust, er zijn ook maps waar het zonnetje op je bolletje schijnt) geeft een extra dimensie aan de toch al niet makkelijke wedstrijden. De multiplayer werkt zonder al te veel connectieproblemen en speelt als een zonnetje. Met de toevoeging van twitch.tv stimuleert Relic er ook op dat veel wedstrijden online worden gedeeld om zo te leren van elkaar. Vanwege de diepe gameplay die de game heeft is dit een handige en interessante functie om te volgen de komende maanden.

Tegenwoordig zien games er prachtig uit, maar dat mag niet gezegd worden van Company of Heroes 2. De game is zo gemaakt dat het goed draait op alle pc’s/laptops en alles ziet er naast de explosies heel erg standaard uit. Dit zou in principe niet erg zijn als de game echt goed zou draaien op alle pc’s en laptops, maar dat is helemaal niet het geval. Nadat de game eerst bizar slecht draaide op mijn desktop ging ik op internet zoeken wat de problemen waren. Het schijnt dus dat de ontwikkelaar Relic voor deze game SLI heeft uitgeschakeld. Dat kan en mag gewoon niet meer in 2013. Ook zijn er ontelbare verhalen van mensen met monstercomputers die het spel gewoon ook niet geweldig kunnen draaien. Uiteindelijk heb ik hem op computer #2 geïnstalleerd waar die weinig problemen had maar, surprise, het was nog steeds niet stabiel. Dit is slordig werk en dat verwacht je niet van een sequel van een van de meest foutloze games.

Conclusie:
Het gevoel van het eerste deel is ook een beetje weg. Dat speciale gevoel tijdens de potjes van Company of Heroes  bestaat nu ook niet meer. Het is heel lastig om je vinger daar op te leggen en om te kijken of het niet gewoon nostalgie was gooide ik deel een nog maar in de computer. Dit deel is nog steeds geweldig en stukken beter dan Company of Heroes 2. Er is weinig veranderd en de veranderingen die er zijn, zijn ook niet zo indrukwekkend. Ook het idee dat je ‘Commanders’ kan kopen via DLC past misschien in de huidige gamewereld maar ik krijg er een misselijk gevoel bij. Company of Heroes 2 borduurt verder op deel een, maar excelleert nergens. De singleplayer is matig, grafisch is het niet bijzonder en draait het (nog voor de hopelijk snel komende patches) matig. De skirmish/online battles zijn nog wel erg leuk, maar Relic en SEGA kunnen niet tevreden in hun handen klappen met Company of Heroes 2.

Exclusief voor Windows

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.