Boek: Guillaume Musso - Bericht uit Parijs
Jonathan is een aan lager wal geraakte topchef, Madeline is een bloemiste met een grimmig verleden. Op een vliegveld verwisselen ze per ongeluk hun telefoons. Uit nieuwsgierigheid snuffelen ze door de telefoon van de ander. Daarbij komen ze grote geheimen op het spoor die hun beider levens zullen veranderen...
Binnen de literatuurwetenschappen is er het concept 'willing suspension of disbelief'. Dat houdt in dat een lezer vrijwillig zijn cynisme aan de kant zet en een zekere mate van ongeloofwaardigheid in het verhaal accepteert: het is wel héél toevallig dat Romeo juist verliefd wordt op Juliet, dat Edward juist het enige meisje tegenkomt wiens gedachten hij niet kan lezen, dat James Bond juist de goede gadget heeft om uit een benarde situatie te ontsnappen, maar dat neemt de lezer voor lief omdat het het verhaal ten goede komt.
Nu, de willing suspension of disbelief is niet oneindig en dat is direct het grote manco van Bericht uit Parijs: schrijver Guillaume Musso maakte het te ongeloofwaardig. Sommige plotwendingen zijn volledig uit de lucht gegrepen en nog volkomen onlogisch ook.
Natuurlijk hoeft dat niet per se slecht te zijn. Veel moderne thrillers hebben bijzonder onwaarschijnlijke wendingen. Maar de meeste moderne thrillers nemen zichzelf ook niet zo serieus, ze beloven slechts een ietwat dommige rollercoaster van gebeurtenissen. Bericht uit Parijs daarentegen heeft een iets te kalme en (pseudo-)intellectuele toon om daarmee weg te komen.
Daar komt nog bij dat Musso geen geweldige verteller is. Hij is scheutig met hoogdravende culturele referenties, wat in schril contrast staat tot de nogal laagdrempelige stijl van het boek. Het raffinement dat Musso zo graag wil tonen, komt daardoor erg karikaturaal over.
Kortom, Bericht uit Parijs is niet echt een geweldig boek. Misschien dat het goed genoeg is om op een strand in Spanje je kater mee weg te lezen, maar voor dit boek honderd anderen.
