Evenement: Pinkpop 2013

Zaterdagmorgen, de tweede dag van Pinkpop. Het terrein is net open en het veld is maagdelijk schoon. De eerste mensen lopen door de Kalm-Aan-Laan (een soort Lowlands op Pinkpop met wat alternatieve eettenten en plaatsen om tot rust te komen). Een groep oudere mannen, duidelijk vaker naar het festival geweest, loopt met een biertje door het straatje. Een individu pakt een stoepkrijt, loopt naar een groot schoolbord en schrijft: "Is het 3FM-pop of Pinkpop?"

(Foto's door Serena Cloodt - Volledige foto reportage: klik hier)

Een veelgehoord kritiekpunt op de line-up van Pinkpop van dit jaar (maar ook vorig jaar) is dat het teveel pop, commercieel en een 3FM-feestje is. De radiozender staat al sinds jaar en dag verslag te doen op het festivalterrein, maar de laatste jaren blijkt bij voornamelijk het Limburgs festival dat de programmeurs eigenlijk voornamelijk kijken (of luisteren) naar wat 3FM draait.

Bij het zien van de line-up van de afgelopen twee edities moet je heel erg je best doen om te beseffen dat dit hetzelfde festival is waar in 1992 Eddie Vedder van Pearl Jam op memorabele wijze het publiek in sprong. En het is tevens de plek waar Rage Against The Machine in 1992 én 2008 een aardbeving veroorzaakte. Ook het verrassingselement in het programma lijkt verdwenen te zijn. Headliners The Killers, Kings of Leon en Green Day waren respectievelijk in 2009, 2011 en 2010 ook al eens te gast.

De mankementen (om het zo maar even te noemen) en niet bepaald spannende line-up hadden meteen invloed op de kaartverkoop. Voor het eerst sinds jaren was het festival niet uitverkocht en was het regelmatig leeg op bepaalde plaatsen op het terrein. Hoewel er meer weekendkaarten dan vorig jaar zijn verkocht, hebben de dagjesmensen het toch af laten weten.

De rustige vrijdag begon in de namiddag, wanneer de zon zich al een aantal keren heeft laten zien. Bij een eerste ronde op het terrein valt op dat de nadruk iets meer gelegd wordt op vermaak van bezoekers in plaats van tientallen eettentjes zij aan zij. Zo staat Coca Cola weer met verscheidene zomerspelletjes op het terrein en is provider Hi wederom de populairste dankzij de honderden stopcontacten in de stand, waar de telefoon opgeladen kan worden. Vele (jonge) festivalgangers zullen het ermee eens zijn; de Hi-stand is de beste uitvinding voor een festival sinds het podium.

In de avond is het tijd voor een act waar sommige (voornamelijk) tienermeiden al de hele dag op gewacht hebben, Paramore. De Amerikaanse rockband stond al een aantal edities op de geruchtenlijst van Pinkpop, maar nu is het eindelijk zo ver. Voor de overige heren is er de sexy en goedlachse rockchick Hayley Williams, die meteen de aandacht trekt door haar zeer zuivere stem. Ze rent van de ene kant naar de andere kant van het podium, maar geen enkele trilling in haar stem duidt erop dat ze beweegt. Het enthousiasme werkt aanstekelijk bij het publiek, dat de prima rockmuziek goed oppakt.

En dat publiek lijkt er bij The Script op hetzelfde hoofdpodium ook zin in te hebben. Maar dat zal ook zeker liggen aan het repertoire van de Ieren, wat bijna alleen maar bestaat uit hits. Diezelfde hits worden uiteraard ook meegenomen naar Pinkpop, waar Danny O'Donoghue laat zien tot een uitstekend entertainmenttalent te beschikken. De jonge dames op de voorste rij zwijmelen al bij het zien van zijn glimlach en Danny doet er nog eens een schepje bovenop als hij live een ex belt en het nummer 'If You Ever Come Back' door de telefoon zingt, tot groot plezier bij de bezoekers. De band bewijst maar weer eens dat ze terecht een Ziggo Dome bomvol hebben kunnen krijgen en binnen een jaar van de 3FM Stage naar het hoofdpodium zijn gepromoveerd. Nog iets meer spektakel en vuurwerk erbij en dan zijn ze rijp voor de headlinersplek.

Vervolgens is het in de naastgelegen tent (de zogenaamde Brand Bier Stage) tijd voor dance, de Belgische Netsky. Het aanbod van dance is (helaas) dit jaar heel erg mager, zeker gezien de historie met deadmau5, Justice en The Bloody Beetroots. Net als laatstgenoemde speelde Netsky ook in een live uitvoering en dat betekende helaas dat er een MC mee is gekomen. Door zijn iets te grote aanwezigheid werd de aandacht van de muziek afgehaald en moesten we het doen met cheesy one-liners. Daarnaast komt ook nog bij dat Netsky in het eerste half uur een iets te lange opbouw inbouwt naar het climax, waardoor de spanning wegvalt. Het publiek zakt een beetje in en pas de tweede helft komt er wat meer actie in. Helaas mist de Belg de live-explosie als een eerdergenoemde Justice en The Bloody Beetroots. Voornamelijk door de matige start is Netsky het net niet.

Als afsluiter zijn The Killers (setlist) geboekt, die de vorige keer net voor headliner Bruce Springsteen speelden, maar nu zelf groot op het affiche prijkten. Sinds 2009 heeft de band uit Las Vegas een nieuw album uitgebracht, die niet bepaald in de schaduw mag staan van de overige albums. Logisch ook dat de nadruk in de set ligt op de oudere hits. Pijnlijk wordt ook als de recentere nummers nauwelijks respons krijgen, zelfs als frontman Brandon Flowers het publiek vraagt om mee te zingen. Het miste tevens interactie, wat The Script wel goed in de vingers had. Nummers als 'Mr. Brightside' en 'All These Things That I've Done' zijn perfect voor een festival, maar er ontbrak iets memorabels. Prima set, maar niet meer dan dat.

De zaterdagmorgen begint regenachtig, ondanks de voorspellingen van 25 graden. Maar de regen verdwijnt al snel als de Spanjaarden van La Pegatina op het hoofdpodium verschijnen. De muziek is het best te omschrijven als vrolijke hoempapa-muziek, waarin het er vooral om draait om een feestje te bouwen. En dat lukt ze zeker wel, ondanks de vroegte (in festivalcontext). Een betere manier om wakker te worden is er bijna niet. Schaamteloos losgaan op muziek waar je normaal nooit naar zou luisteren. Hoogtepunt is het coveren van 'Er Staat Een Paard In De Gang'. En omdat het het 700e concert van de heren is gaan ze tussen het publiek na het optreden nog even een kwartier door, omdat ze dat leuk vinden. Dit is muziek maken in de puurste vorm, omdat je het leuk vindt. Geld verdienen met albums maken doen ze sowieso niet, die zijn altijd gratis te downloaden.

La Pegatina

Tot nu toe waren geen van de optredens slecht te noemen. Niet allen waren ze even vermakelijk, maar slecht, nee. Maar de band Fun. maakt daar verandering in. Heel slecht is het niet, maar de zanger mist duidelijk de autotune waardoor de normaal vrolijke nummers ineens niet meer zo vrolijk lijken. Zelfs het publiek laat de overige nummers (logischerwijs) links liggen en wacht eigenlijk alleen maar op de hit 'We Are Young'. Toegegeven, goed nummer voor de zaterdagmiddag, maar de rest van de nummers zijn totaal niet geschikt voor een festival. Waar Mika een aantal edities geleden het publiek helemaal inpakte met vrolijke deuntjes, slaat Fun. flink de plank mis.

Fun

Naast dance is ook hiphop een ondergeschoven kindje bij Pinkpop. Op het hoofdpodiumzijn The Opposites ingeschakeld om dat goed te maken en dat lukt ze aardig. Twan en Willy zijn altijd wel in staat om een feestje te bouwen en ook in Landgraaf is dat niet anders. Helaas begint het optreden heel stroef door een vreemde keuze in de nummers. De twee openingsnummers komen van het nieuwste album Slapeloze Nachten, die nog niet heel festivalproof zijn. De echte actie komt even later als 'Licht Uit' en 'Me Nikes' ingezet worden. Dan laten beide mannen zien dat ze het hoofdpodium waard zijn en het hele veld laten springen. Ze zorgen er zelfs nog voor dat de hardcore eventjes weer helemaal in is en er gehakt kan worden. Dit had het publiek even nodig, zonder poespas de zolen uit je schoenen dansen.

Maar de rasechte publiekspleaser is toch wel Jared Leto, wijlen acteur en zanger van Thirty Seconds To Mars. Kenmerkend voor de optredens is dat er nauwelijks muziek gespeeld wordt en veel gepraat. Het dramatische optreden op Pinkpop 2011 stond nog in iedereens geheugen gegrift, maar Jared weet weliswaar te verrassen. Warempel, het is zelfs zuiver gezongen en het klinkt ook nog lekker ook nog. Daarnaast maakt hij er ook nog eens een leuke show van door iemand het podium op te halen ("you, the zebraman, come on stage"), tot hilariteit van velen. De frontman heeft de touwtjes strak in handen en voor de fans is hij hun God. 'Everybody scream' en iedereen gilt. 'Everybody jump' en iedereen springt. De band maakt in elk geval een positieve ontwikkeling door en is een van de hoogtepunten van de zaterdag.

The Opposites

Iets wat zeker ook gezegd mag worden over de in Nederland helaas niet zo bekende Franse band Phoenix. Hitjes als '1901' en 'Lisztomania' waren een bescheiden succes en optredens in Nederland bleven uit. Maar op Pinkpop mogen de Fransen eindelijk los en dat doen ze. Door de sympathieke en schuchterige zanger sluit iedereen de band meteen in hun armen. Helaas staat het veld veel te leeg (slechts halfvol), voornamelijk om vooraan bij de headliner te staan. Maar daar trekt Phoenix zich niks van aan en speelt een geweldige set. Ze bewijzen maar weer eens dat je het publiek ook kunt vermaken met goed gespeelde muziek in plaats van toeters en bellen. Het moet raar lopen als de band de komende maanden niet geboekt gaat worden in Nederland. Maar waar was Daft Punk?

Phoenix

De tweede dag wordt afgesloten door Kings of Leon met een vrijwel identieke setlist als twee jaar geleden. Maar wie neemt het ze kwalijk, aangezien ze sinds de vorige keer geen nieuw album hebben uitgebracht. Helaas zijn het nog steeds onsympathieke gasten en is het eigenlijk alleen een genot om naar ze te luisteren. Qua show gebeurt er vrijwel niets. "I'm not a big talker", zegt zanger Caleb Followill nog, maar daar waren we allang achter. En stiekem wacht het publiek alleen op 'Sex on Fire', die vrij laat komt. Dan kunnen de traditionele kampvuren weer aan en kan er gesprongen worden. Maar zelfs dan geen greintje emotie op het gezicht van de zanger.

Voordat je het weet breekt de allerlaatste dag van het Pinkpopfestival alweer aan. Het weer werkt in het begin van de dag lekker mee, maar in de middag trekt er onverwachts een donkere wolk de festivalweide over. Uiteraard met de traditionele regenboog tijdens de laatste headliner. Bij de eerste act op het hoofdpodium, Kensington, schijnt het zonnetje nog volop. De band kende een enorme groeispurt en werd in no-time een van de meest gewaardeerde Nederlandse rockbands. Maar hoe kan het ook anders met bijna alleen maar radiofähige hits, precies bedoeld voor een festival. In het begin lijkt de zanger wat in te houden qua stem en de uithalen niet mee te pikken, maar wat geeft het. De muziek doet wat met je en is het beste wat ons land op dit moment op rockgebied heeft te bieden. Niet dat ze veel gedurfde concurrentie hebben, maar toch.

Kensington

Er zijn van die bands die in Nederland veel populairder zijn dat in hun thuisland. Graffiti6 was er zo eentje en op dit moment is het Will and the People. Van Lowlands tot de plaatselijke braderie, ze staan er. Op Pinkpop pakken ze (na vorig jaar de tent) het hoofdpodium en dat lijkt in eerste instantie een verkeerde inschattig. Maar het werkt wel door de goede combinatie van de muziek en het zonnige weer. Heerlijk achterover liggen in het gras, luisterend naar de vrolijke deuntjes van 'Salamander' en zomerhit 'Lion in the Morning Sun'. Laatstgenoemde wordt zelfs in een uitgebreide versie gespeeld en gerekt totdat je er flauw van wordt. Geen muzikaal hoogstande, WATP, maar de twijfels over de verkeerde spot nemen ze grotendeels wel weg.

Hadden we de dag ervoor nog The Opposites die voor de hiphop zorgen, op de laatste dag staat Die Antwoord geboekt. Een act waarvan een aantal jaar geleden niet zeker was of het een grap was of niet, maar nu kunnen we concluderen dat het veel meer is dan een uit de hand gelopen project. De Zuid-Afrikanen zijn op zijn minst apart te noemen en dan gaat het niet alleen over de muziek. De agressieve Ninja en de sexy Yo-Landi Vi$$er zijn een heerlijke combinatie en het fanatisme waarmee zij op het podium staan en springen zou je bij elke act willen zien. De keiharde beats en bijna verstaanbare Zuid-Afrikaanse verses zorgen voor een dampende tent.

Die Antwoord

Voor de liefhebbers van snoeiharde rock was het een karige editie. Op vrijdag was daar Queens of the Stone Age en op zondag Triggerfinger. Nog voor een bijna laatste keer helemaal losgaan op de Limburgse weide, daar moet je de Belgische rockers voor hebben. Een (terecht) grote fanbase zorgt ervoor dat de mannen ook populair zijn in Nederland en het publiek voor de 3FM Stage gaat los.

De eer om de 44e editie af te sluiten gaat naar Green Day. De band was even naar de achtergrond verdwenen, maar zanger Billie Joe is nu uit de afkickkliniek en ze hebben drie (!) albums sinds hun vorige headlinespot uitgebracht. Het zwaartepunt ligt echter nog steeds op de oudere nummers, wellicht omdat de drie albums in vergelijking met de overige cd's niet heel verkocht zijn. De show is niet veel anders dan op Pinkpop 2010, maar het laat wel zien wat een headliner goed maakt: een overtuigende leadzanger, aandacht voor het publiek en muziek om het publiek in te palmen. Alledrie de dingen zijn gesneden koek voor de punkrockers. Al komen ze de volgende keer er niet meer mee weg dat de show nauwelijks verandert. Fans weten precies wanneer ze het podium opgetrokken kunnen worden en juist de spontaniteit is belangrijk. Desalniettemin is Green Day de headliner waar het publiek twee dagen op gewacht heeft. Helaas geen bijpassend vuurwerk, maar de band blijft de groene kers op een verder iets te zoete en kleffe taart. Die kers is lekker en nodig, maar laat de smaak van de taart niet helemaal verdwijnen.

Green Day

TL;DR

Pinkpop 2013
Weer: Lekker zonnig, beetje regen

+: The Script, Phoenix, Green Day
+: De Hi-stand
+: Eindelijk duidelijke routebeschrijving naar de campings
+: Jan Smeets wil Pearl Jam naar Landgraaf halen
-: Fun.
-: Nog steeds geen ananas op een stok
-: 7,50 euro voor een magere hamburger met slechts een broodje is wel heel veel. Zelfs voor een festival.
-: De line-up
-: Matig beeld in de openluchtbioscoop
-: Eettentjes die nog niet open zijn, terwijl het terrein wel open is
-: 3FM-pop
-: De versofterisering van Pinkpop
-: Geen goede dance-act
-: Matige headliners

Foto's door Serena Cloodt - Volledige foto reportage: klik hier