Star Trek Into Darkness

In 2009 wist regisseur J.J. Abrams de Star Trek-franchise nieuw leven in te blazen door terug te gaan in de tijd en de jonge jaren van James Kirk en Spock uit te lichten. De cast werd volledig vernieuwd en aankomende talenten als Chris Pine, Zachary Quinto en Zoë Saldana gaven Star Trek een fris, nieuw gezicht. Een zet die uitstekend uitpakte, want critici waren bijzonder lovend en ook de fans werden tevredengesteld. De verwachtingen voor het vervolg waren hiermee hooggespannen en de vraag is dan ook of Abrams met Star Trek Into Darkness kan tippen aan zijn succesvolle film uit 2009. 

Star Trek Into Darkness begon met een degelijk openingsweekend in Amerika. Met $70 miljoen nam het de derde plek in van beste openingen in 2013, achter Oz The Great And Powerful (($79 miljoen) en ruim achter Iron Man 3 ($174 miljoen). Geen heel spectaculaire opening dus en misschien een kleine tegenvaller gezien de aandacht die de film vooraf genereerde, niet in de laatste plaats door regisseur Abrams zelf.

Het staat een klein beetje symbool voor de film, die duidelijk zijn voors en tegens heeft. Zo ziet Star Trek Into Darkness er bijvoorbeeld fantastisch uit. De openingssequentie vat je als kijker gelijk bij de kladden. De Enterprise-crew bevindt zich op de planeet Nibiru: een door rode vegetatie omgeven planeet, die bewoond wordt door Nibiruanen. Ook deze zien er fantastisch uit en hiermee wordt de opening gelijk een van de visuele hoogtepunten, waarvan er zeker nog meer volgen gedurende het verloop van Star Trek Into Darkness

Star Trek Into Darkness

Op Niribu wordt Spock ternauwernood gered door Captain Kirk, waarbij de Enterprise-crew zich echter laat zien aan de bewoners van Nibiru. Hiermee wordt de eerste richtlijn geschonden en Captain Kirk wordt gedegradeerd tot eerste officier. Vlug hierna volgt een aanslag op Londen en Starfleet door voormalig Starfleet-agent John Harrison. Kirk wordt vervolgens opnieuw kapitein van de Enterprise en moet op jacht naar Harrison, die zich verscholen houdt op Klingon-terrein Kronos.

Dit biedt genoeg houvast voor twee uur uitstekend vermaak. De kracht van Star Trek Into Darkness ligt vooral op het audiovisuele gebied. Buiten de eerdergenoemde visuals is namelijk ook het geluidsdesign uitstekend verzorgd en de score van Michael Giacchino vult voorgeschotelde beelden prima aan. Dat is maar goed ook, want verhaaltechnisch is het niet altijd even beklijvend.

Star Trek Into Darkness

De ontwikkeling die Captain Kirk doormaakt oogt namelijk niet bijzonder geïnspireerd en het scenario bevat hier en daar een klein gaatje. Een ander minpunt is dat de Klingons maar heel kort te zien zijn en buiten de openingsscène is er weinig buitenaards te verkennen. Erg jammer, want hiermee gaat het Star Trek-gevoel voor een groot gedeelte verloren. Gelukkig is er dan nog altijd Spock om dat gevoel in stand te houden. 

Zijn ontwikkeling is wel interessant en zelfs een van de grootste pluspunten van Star Trek Into Darkness. Onder zijn emotieloze gelaat lijkt steeds wat meer menselijkheid te verschijnen, hoewel zijn relatie met Uhura door zijn onderdrukte gevoelens onder druk is komen te staan. Dit levert wat grappige momenten op, maar belangrijker is dat wanneer Spock, Uhura en Kirk met zijn drieën op weg zijn naar Kronos er een sleutelscène plaatsvindt die de belangrijkste thema’s van Star Trek Into Darkness naar voren brengt: vriendschap en loyaliteit.

Deze twee thema’s zijn boeiend, maar wel extra olie op het vuur als het gaat om het ontbreken van het Star Trek-gevoel: alles voelt veel humaner aan. Misschien is dat wel de bedoeling geweest van Abrams, want ook villain Khan – een zeer overtuigende rol van Benedict Cumbercatch – is veel menselijker dan Nero in Star Trek. Wat spijtig voor de Star Trek-fans, maar het wordt op deze manier wel toegankelijker voor de buitenstaander.

Star Trek Into Darkness

Abrams zorgt hiermee voor een prima blockbuster, waarvoor je dus geen Star Trek-kenner hoeft te zijn om ervan te kunnen genieten. De actie is namelijk uitstekend verzorgd. Hoewel heel soms logica ontbreekt en de spanningsboog wat groter had mogen zijn, ligt het tempo hoog genoeg en is het visueel zo goed dat Star Trek Into Darkness continu weet te boeien. Helaas voegt de 3D-weergave vrijwel niets toe, maar dat doet verder niets af aan de kwaliteit van de actie. 

Met Star Trek Into Darkness levert J.J. Abrams een meer dan behoorlijk vervolg op het succesvolle Star Trek uit 2009. Het scenario bevat een paar kleine gaatjes en stukjes onlogica en het échte Star Trek-gevoel ontbreekt weliswaar, het tempo ligt hoog, de actie is met een dusdanige hoeveelheid aanwezig om dat door de vingers te kunnen zien. De aanwezigheid van Benedict Cumbercatch als Khan is daarbij een duidelijke meerwaarde en de visuals zijn weer puntgaaf verzorgd. Star Trek Into Darkness is dan misschien niet zo goed als voorganger Star Trek, een prima blockbuster is het absoluut wel.