CD: The Besnard Lakes - Until In Excess, Imperceptible UFO
Na een stilte van drie jaar keert de uit Montreal afkomstige band The Besnard Lakes weer in het voetlicht met hun vierde album getiteld Until in Excess, Imperceptible UFO. Weet de groep op haar jongste album haar unieke combinatie van indiepop en progressieve rock te vervolgen?
Het is dit jaar alweer tien jaar geleden dat het debuutalbum van The Besnard Lakes verscheen. Sindsdien is het goed gegaan met de groep rondom het echtpaar Jace Lasek en Olga Goreas. Inmiddels zijn we met Until in Excess, Imperceptible UFO aan het vierde album van de Canadezen toe. The Besnard Lakes maken dromerige popmuziek met prachtige zangpartijen die meer dan eens aan The Beach Boys doen denken. Nadat The Besnard Lakes al op Are The Roaring Night meer in de richting van de psychedelica en de progrock gingen bewegen, wordt die trend op dit album stevig doorgezet.
Until in Excess, Imperceptible UFO opent met het sprookjesachtige '46 Satires', een nummer dat zich langzaam ontplooit tot een stevig stuk psychedelische rock. De stem van Olga Goreas doet wel wat denken aan het stemgeluid van Victoria Legrand van Beach House. 'And Her Eyes Were Painted Gold' doet ook wel wat aan het oudere werk van Mercury Rev denken. Een heerlijk zweverig stuk muziek dat bij tijd en wijle behoorlijk bombastisch dreigt te worden. Dan is het tijd voor de eerste single 'People Of The Sticks', een poppy indierock liedje dat terug doet denken aan de mooie 4AD-releases (Cocteau Twins, etc.) van weleer.
'The Specter' is een prachtig liedje dat klinkt alsof het door Brian Wilson zelf is geschreven. Prachtige samenzang over een "wall of sound" die zou doen vermoeden dat "the Spector" zelf bij de opname achter de schuiven plaats had genomen. Lasek en Goreas zijn duidelijk niet vies van langgerekste stukken muziek en nemen de tijd voor een mooie solo. Bij 'The Specter' en het daaropvolgende 'At Midnight' horen we het geluid terug, dat we al kenden van de vorige albums van de band. Vervolgens zweven we weg op een grote muzikale wolk in het mooie 'Catalina' waarin we wederom worden getrakteerd op prachtige samenzang van Goreas en Lasek. Na het trippy 'Colour Yr Lights In', dat zelfs visioenen oproept van Syd Barrett en Neil Young, is het tijd voor 'Alamogordo', het afsluitende nummer van dit imponerende album. Een heerlijk stuk spacerock van de bovenste plank met vage achtergrondgeluidjes, die het best tot zijn recht komt als je het hard afspeelt.
Houd je van muziek die zich laat beluisteren als een soundtrack voor dromerige landschappen, dan mag je dit indrukwekkende album van The Besnard Lakes zeker niet missen. Ook liefhebbers van psychedelische rock, The Beach Boys (ten tijde van Pet Sounds) en andere spacemuziek kunnen gerust een luisterbeurt wagen aan dit glimmende schijfje.
