BioShock Infinite

Voor mij kon er geen betere releasedatum zijn voor BioShock Infinite. Ik was namelijk niet geheel toevallig drie weken geleden begonnen aan BioShock en BioShock 2 had zijn weg naar mijn Xbox ook al gevonden. Dus ik zit al heerlijk in de flow en ben er eens goed voor gaan zitten om te kijken of dit de game van 2013 is.

In BioShock Infinite speel je met Booker DeWitt, een soldaat met een duister verleden die om van zijn schuld af te komen een meisje moet zien te redden. Het verhaal speelt zich zo'n 50 jaar eerder af als de vorige twee delen. Het hoofdmenu geeft je gelijk een goede indruk van dit thema, een typisch Amerikaanse stad uit begin 1900, zoals je dat ook vaak in films ziet. Op het moment dat je het spel start en door twee aparte figuren in een roeibootje naar, hoe kan het ook anders, een vuurtoren gebracht wordt, zit je gelijk weer in dat typisch, heerlijk duistere BioShock-sfeertje. Tijdens het verkennen van de vuurtoren merk je dat er een zekere dreiging heerst en dat is ook precies wat ik verwacht van een BioShock-game.

Colours, colours everywhere!
Echter duurde dit gevoel maar een paar minuten want zodra je de Reapers gebeld hebt, slaat de hele sfeer van de game gelijk om en bevind je je in een wel heel bijzondere omgeving. Wat gelijk opvalt, in tegenstelling tot de eerste twee delen, is dat er overal waar je kijkt kleur is. Je ziet allemaal vrolijke en mooie kleurtjes en het gevoel van spanning is totaal omgeslagen naar rust en kalmte. 

BioShock-games draaien naast het verhaal voornamelijk om de sfeer en je merkt tijdens je eerste stappen op de 'vredige' luchtstad van Colombia dat de ontwikkelaar, 2K Games, ontzettend zijn best heeft gedaan de sfeer goed over te laten komen. Grafisch gezien is deze game heel erg indrukwekkend. Het leveldesign is erg mooi gedaan, zit vol met de kleinste details en je valt van de ene in de andere verbazing. Het blijft toch bijzonder hoe ontwikkelaars nog steeds dit soort beelden uit de huidige generatie weten te toveren. Er kan ook niets anders gezegd worden dan dat de bloemen, vogels en gebouwen perfect zijn gelukt. Alles voelt heel natuurlijk aan. Maar toch moest ik stiekem een beetje wennen aan alle kleurtjes, aangezien ik de afgelopen drie weken alleen maar in benauwde tunnels en onderwaterdoolhoven heb gebivakkeerd.

Een hele nieuwe wereld
Het is echter, zoals je al kan raden, niet alleen maar rozengeur en maneschijn want hoe verder je komt hoe meer je het gevoel krijgt dat er iets niet helemaal klopt. Overal wordt er gesproken over een zekere "The Prophet" en hoe hij als een soort sekteleider iedereen met zijn "New Eden" gered heeft van de wereld beneden. Daarnaast staan er ook borden die mensen waarschuwen voor een zekere 'False Shepherd' die klaarblijkelijk niet zo gewenst is.

Na een tijdje rond geneusd te hebben kom je terecht op een Raffle Fair, een tentoonstelling waar allemaal nieuwe ontdekkingen worden gepresenteerd. Hier maak je ook kennis met de nieuwe plasmids, die nu Vigors heten en door middel van Salts (in plaats van injectienaalden), is het in gebruik nemen een stuk gebruiksvriendelijker geworden.

Kabelbaan
Door het gebruik te maken van je eerste Vigor, Possession, kan je nu een park betreden waar je eerst een heel bijzonder stel tegenkomt. Het stel vraagt je om kop of munt te spelen en dat de man het juist blijkt te hebben blijkt wel aan zijn bijzondere kleding. In het park aangekomen zal al snel blijken dat Colombia niet zo vredelievend en vergevingsgezind is dan dat het deed voorkomen. Na een opstootje waar de 'False Shepard' zichzelf laat ontdekken kom je in bezit van je melee-wapen, een zo geheten Skyhook. Dit wapen blijkt een leuke nieuwe eigenschap te hebben, je kan namelijk naast het standaard meppen ook een smakelijke finishing-move uitvoeren door de melee-knop ingedrukt te houden. De Skyhook heeft ook een  kabelbaan-functie. Je kan namelijk aan de rails, die de verschillende eilanden verbindt, gaan hangen en op deze manier moeilijk bereikbare en verborgen ruimtes betreden. Dit is erg leuk om te doen want het geeft naast het reizen een extra dimensie aan met name de gevechten.

Geen gehack
Nu het echte werk kan beginnen vallen de verschillen met de eerste twee delen echt op. Zo is het niet meer mogelijk om turrets en dergelijke te hacken, in deel twee was ook niet echt meer puzzelen, maar dit keer heeft dit helemaal plaats gemaakt voor de Possession-vigor. Dit is zeer waarschijnlijk gedaan om het tempo in het spel hoog te houden, maar juist dat hacken en met name het puzzelen met tijdsdruk zorgde ervoor dat sommige momenten net wat spannender waren.

Je aanvalsmogelijkheden zijn ook anders, zo kan je nu maar twee wapens tegelijk bij je dragen, maar kun je hietussen wel snel wisselen. Je Vigors hebben naast een standaard aanval ook een tweede chargemogelijkheid. Hierdoor kun je een Vigor opladen, vallen en krachtigere versies generen. Vigors zijn natuurlijk te gebruiken zoals dat bij een speler past, alleen is er nooit echt een noodzaak om te wisselen. Zo gebruikte ik alleen maar Devil's Kiss en Murder of Crows en kon ik daar 95% van de gevallen meer dan prima mee uit de voeten.

Vroeger was alles niet beter
Naast wapens en Vigors zijn er natuurlijk ook armor-upgrades en deze zijn er in de vorm van armor-types zoals bijvoorbeeld een hoed en broek. Hier miste ik echter een beetje het echte nut van. In de vorige delen was dit uitgebreider en moest je voornamelijk in het begin echt zorgvuldig kiezen welke upgrades je gebruikte. Dit kwam mede omdat je ook nog speciale hacking-skills had en dus je keuze wat beperkte.

Ook zijn er geen Vita-Chambers (deze zullen waarschijnlijk nog niet uitgevonden zijn) en als je dood gaat resurrect je in een nabij gelegen huis, kost het je geld en zullen een aantal vijanden ook terug zijn. Het is ook niet meer mogelijk om op ieder moment te saven en ben je nu dus afhankelijker van waar een huis zich bevindt. Of deze punten een verbetering zijn laat ik in het midden aangezien ik tijdens mijn sessie niet echt vaak stof heb moeten happen.

Het verhaal komt pas goed op gang nadat je Elizabeth uit de toren gered hebt van Songbird, een groote vogelachtige Big Daddy. Elizabeth blijkt te beschikken over bijzondere krachten waarmee ze delen uit andere dimensies over kan halen naar deze wereld. Deze zogeheten 'Tears' bieden je hele andere en strategische manier van spelen. Elizabeth kan namelijk turrets, wapens en zelfs hele muren overhalen. Dus in plaats van iedereen neer te maaien met grof geschut, kun je Elizabeth een balkon tevoorschijn laten halen en van daaruit iedereen neersnipen.

Naast de hoofdverhaallijn biedt het spel je zeker zo'n acht tot tien uur speelplezier en daarnaast zijn er kleine sub-missies waarbij je een sleutel van een kist moet vinden of een geschrift moet ontcijferen doormiddel van een codexboek. Ook kun je ook lock-picks vinden die Elizabeth kan gebruiken om speciale ruimtes te openen.

Tonight we're gonna party like it's 1999
BioShock: Inifinite komt, volgens mijn bescheiden mening, het beste tot zijn recht op de Hard-moeilijkheidsgraad en hoewel het spel niet echt constant is in de moeilijkheid, is het op medium net even te makkelijk. Het echte werk begint pas in de veelbesproken 1999-mode. Ik kon als geroutineerde gamer uit 1981 het natuurlijk niet laten om mijzelf ook hieraan te wagen.

Na een uur spelen moet ik toegeven dat het best pittig is en dat dit een hele andere aanpak vereist. Je hebt minder leven, ammo dropt minder of niet van vijanden, je route-pijl werkt niet meer, resurrecten kost meer geld en zodra je geld op is, is het game over. Hier komt dus veel meer stratigie bij kijken en onnodige uitgaven zullen je duur komen te staan. Het is aan te raden om eerst een ronde te doen op medium of hard, zodat je niet verdwaalt. Alles went echter en met wat tijd en veel geduld zal dit vast wel gaan lukken.

Conclusie
Het is duidelijk te zien dat BioShock Infinite de lijn doorzet van BioShock 2 qua gameplay. Het is vooral meer georiënteerd op actie en minder op spanning en puzzelen. Dit is een spel dat iedereen wel een keer gespeeld moet hebben. Voor mensen die de vorige twee delen een warm hart toe dragen is dit helemaal een must. Hoe verder je komt hoe onduidelijker en vreemder het verhaal wordt, want pas op het einde wordt "duidelijk" hoe de vork in de steel zit en zul je snappen welke rollen iedereen en alles gespeeld heeft. Ook hieruit blijkt weer eens hoe veel aandacht is besteed aan dit spel naast alleen maar de mooie plaatjes.

Gespeeld op PlayStation 3. Ook verkrijgbaar voor Xbox 360 en pc.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.