CD: Delphic - Collections

Het uit Manchester afkomstige Delphic zal menigeen niet echt bekend in de oren klinken, maar Collections is reeds het tweede album van het viertal. Het succes van hun debuut Acolyte (2010) bleef vooral beperkt tot het eigen land, maar daar moet met deze nieuwe plaat verandering in komen.

Er werd gesproken over de nieuwe New Order, toen hun debuut verscheen. Door de verfrissende elektro-rock met invloeden van stadsgenoten The Chemical Brothers en Orbital werd de band in de Indie-scene al geplaatst op het voetstuk van bands als Bloc Party, waarvoor zij ook het voorprogramma deden. Een optreden bij Jools Holland en diverse 'awards' maakten van Delphic de nieuwe Britse hype.

Soms weet je niet, wat er zich afspeelt in de hoofden van musici, maar het lijkt erop dat de druk bij het opnemen van de tweede cd heel hoog was. Veel te hoog, zo lijkt het. De wil om een nog beter album te maken, heeft uiteindelijk geleid tot een teleurstellende opvolger en van de hype lijkt nu niet veel meer over. Geforceerd is wellicht het beste woord, want zo komt Collections over.

Met 'Of The Young' gaat de cd voortvarend van start, maar het daaropvolgende 'Baiya', tevens de eerste single, valt terug op een simpele hiphop beat en krijgen we plots te maken met R & B invloeden. Ook op 'Changes', 'Memeo' en 'Exotic' wordt uit dat vaatje getapt. Het kan wellicht nieuwe fans bekoren, maar het staat best haaks op wat we kennen en daarbij zijn de uitvoeringen best gezapig. Alsof dat niet genoeg is, worden we ook nog eens opgescheept met 'Tears Before Bedtime', een nietszeggende intermezzo.

De rest van het album is wat beter te pruimen, hoewel 'Freedom Found', 'The Sun Also Rises' en 'Don't Let The Dreamers Take You Away' erg jaren '80 klinken en daardoor een beetje gedateerd. 'Atlas' is ongetwijfeld het meest interessante nummer, zo niet de beste van de cd. Hierop doen ze wat ze eigenlijk het beste kunnen poprock smeden met elektro. Maar goed, dit nummer alleen maakt het niveau van de plaat niet beter. Ook de prima productie kan niet verbloemen dat songs over het algemeen zwak zijn.

Met Collections besloot Delphic het over een andere boeg te gooien, maar helaas moet geconcludeerd worden dat de heren de plank ermee mis slaan. De keuze voor meer pop en R & B komt hun sound niet ten goede en voor hun derde album geldt dan ook: blijf bij de leest!