CD: Coheed And Cambria - The Afterman:Descension
Het is tijd voor een nieuw verhaal over Sirius Amory en dat betekent voor de fans van Coheed And Cambria maar een ding, de opvolger van The Afterman I:Ascension. Begin deze maand verscheen het tweede deel, Descension. Daarmee is het tevens al weer het zesde studioalbum van een act die al ruim tien jaar hoge ogen gooit in de alternatieve scene.
Dat we hier met een conceptalbum te maken hebben, is in het geval de de Amerikaanse prog-rockers normaal. Al hun albums zijn het en handelen over de 'Amory Wars', een fantasy/sf van de hand van zanger/gitarist Claudio Sanchez, waarvan ook comics zijn verschenen en zeer binnenkort zelfs speelfilms. Sirius Amory is het figuur die het 'Keywork' ontdekte, een soort matrix van 78 werelden waarbinnen de Amory Wars zich afspelen. The Afterman I en II gaan over Sirius en zijn reis door de alles bundelende energie van het 'Keywork'.
Het is knap hoe Coheed And Cambria tot nu toe op elk album wel iets verfrissends aan hun sound wist toe te voeg. Ook op dit album is dat weer gelukt, want drie songs steken op een bepaalde manier af bij de rest. Zo kent 'Number City' een aanstekelijk beat en bas, die aan Nine Inch Nails doen denken, waarover een Police-achtige ska/funk wordt gespeeld, compleet met koortjes en blazers. Het is gelikt, maar getuigt ook van de creatieve geest van dit gezelschap. Ook het drumwerk op 'Away We Go' en 'Gravity's Union' lijken aardig te zijn beïnvloed door de Police. Josh Eppard is duidelijk op de hoogte van de opmaten en wisselingen van Steve Copeland. Ja, Josh Eppard, u leest het goed. Mocht er duidelijk iets vertrouwds zijn aan de sound op Descension dan heeft het zeer waarschijnlijk te maken met het feit dat Eppard weer terug is nadat hij de band in 2006 verliet. Chris Pennie (o.a. Dillinger Escape Plan) kan er natuurlijk ook een houtje van en Taylor Hawkins van de Foo Fighters deed het ook niet slecht op Good Apollo Vol.2, maar Eppard past toch het beste bij de band.
De drie genoemde songs springen eruit, vanwege de mooie songstructuren en zanglijnen. Het is complex en toch poppy tegelijkertijd. Ze komen ook mooi na elkaar aan bod en vormen op die manier een lekker middenstuk van de cd, die getrouw een psychedelische en theatrale opening kent in de vorm van 'Pretelethal'. Wat dat betreft weet de band op de rest van de cd een prima mix te smeden van de muziek van de vorige vijf albums. Zo bevat 'Sentry the Defiant' (deel V van 'Key Entity Extraction') elementen als pop, duistere metal en een vleugje industrial en zijn 'The Hard Sell' en de afsluiter '2's My Favorite 1' typische prog-rock songs in de stijl van bands als Rush. De ingenieuze ballad 'Iron Fist', waarbij wederom het drumwerk een hoofdrol vertolkt en de meeslepende semi-ballad 'Dark Side Of Me' maken deze cd compleet.
Met het tweede deel van Afterman heeft Coheed And Cambria zich een prima dienst bewezen door het beste van hun voorgaande albums te combineren met gedoceerde vernieuwing. Het is herkenbaar, maar klinkt toch weer anders. Het is dan ook zo, dat ze hun toverformule niet zo zeer vernieuwen, maar telkens aanpassen aan nieuwe invalshoeken. Zo komt een band vooruit. Het resultaat is in ieder geval absoluut weer de moeite waard, opnieuw een dijk van een plaat!
