A Good Day to Die Hard
Die Hard was lange tijd weinig meer dan een van de populairste actietrilogieën uit de jaren '80 en '90. Politieagent John McClane (Bruce Willis) raakt zonder dat te willen betrokken bij terroristische zaken en lost de boel zo ongeveer eigenhandig op. Zo kun je Die Hard, Die Harder en Die Hard With a Vengeance prima samenvatten.
Actiehelden zijn echter niet meer wat ze vroeger waren en dus werd het zo ergens in de jaren nul toch interessant eens terug te kijken naar de actiesterren van vroeger. Voordat Hollywood dat met een vette knipoog over-the-top deed met een shitload aan actiehelden in The Expendables, kreeg die oude trilogie een nieuw deel: Live Free or Die Hard. Of Die Hard 4.0; de film had twee titels. John McClane was terug, en hoewel de film met gemengde reacties werd ontvangen was duidelijk dat Willis nog niet uitgeschoten was, McClane nog steeds vermaakt en een vijfde deel al in de planning was.
In A Good Day to Die Hard valt John McClane niet zozeer onbedoeld een situatie binnen, als wel dat hij eens gaat checken waarom zijn zoon in Rusland is gearresteerd. Aangekomen bij de lokale rechtbank breekt de pleuris uit en al snel zijn McClane senior, junior en Yuri Komarov, een Russische getuige, op de vlucht voor... ja, voor wie eigenlijk? Het blijkt dat een hooggeplaatste Russische official een dossier van Komarov wil omdat dit hem in diskrediet kan brengen. Na de situatie bij de rechtbank verplaatst de actie zich langs diverse locaties, waarbij McClane, al klagend dat hij slechts op vakantie is, zich prima vermaakt. Hij wordt achterna gezeten door professionele huurlingen die, in opdracht van de official, Kamarov willen hebben.
Met deze benadering zit A Good Day to Die Hard meer in de buurt van zijn voorganger uit 2007, dan bij het drietal eerste Die Hard-films. McClane was in de eerste twee delen voornamelijk alleen bezig en kreeg in de derde film ondersteuning van Samuel L. Jackson. Waar hij bovendien in de eerste films niet actief was als agent (omdat hij buiten zijn district, of simpelweg geschorst was) begon McClanes betrokkenheid bij het cyberterrorisme in Live Free or Die Hard tijdens zijn werk als agent.
In deel vijf zoekt McClane het zelf op: hij reist naar Rusland om zijn zoon te helpen, en nadat deze hem afwijst duikt hij toch eigenwijs een auto in om de, overigens spectaculair gewelddadige, achtervolging in te zetten. McClane zoekt de problemen meer op dan dat ie erin rolt en kenmerkt daarmee het onderscheid tussen deze film en het begin van de serie. Het is niet alleen McClane die onbedoeld betrokken raakte bij de gijzelroof in Nakatomi Plaza, het is ook het veel sterkere, natuurlijk voortstuwende verhaal dat eruit volgde dat zo ontbreekt in A Good Day to Die Hard. De actie is op en top in orde: er is spektakel, er is hevig geschut en er wordt niet gezeurd over een explosietje meer of minder.
Het verhaal lijkt hier echter door op de tweede plaats te staan. Hoewel het prima de getoonde actie ondersteunt en ruimte biedt voor alle nodige momenten om Willis weer de McClane te laten zijn die we al 25 jaar graag zien, is het er niet eentje die op zichzelf een film kan dragen. Het is eigenlijk helemaal niet zo boeiend wat die Russen van elkaar willen, of wat Jack, McClanes zoon, er precies mee te maken heeft. Dat is wellicht, en gelukkig, ook niet wat veel bioscoopbezoekers ervan verwachten, maar in een filmserie als Die Hard zou het wel een plaats hebben gevonden. Hoewel A Good Day to Die Hard dus een prima actiefilm is, is het wellicht een minder geslaagde Die Hard-film.
