Les Misérables
Victor Hugo's klassieker Les Misérables is al talloze malen verfilmd en behoort ook al tientallen jaren tot een van de best lopende musicals ter wereld. Er was al een prachtige registratie van de Londense theaterversie, maar het wachten was natuurlijk op een echte verfilming van de musical. En onder regie van Tom Hooper (The King's Speech) is die er nu, met Hugh Jackman in de rol van Jean Valjean. Na 19 jaar gevangenisstraf en dwangarbeid probeert Jean Valjean op het rechte pad te blijven, maar voortdurend voelt hij de hete adem in de nek van politie-inspecteur Javert (Russell Crowe). Als hij jaren later in een onrustig Parijs, waar een revolutie dreigt, met zijn geadopteerde dochter Cosette (Amanda Seyfried) een nieuw leven probeert op te zetten, zit Javert hem weer op de hielen.
Als je zo'n wereldberoemde musicalproductie wilt verfilmen moet je natuurlijk een aantal concessies doen. De hoofdrolspelers in de musicalversie van Les Misérables zijn natuurlijk veelal klassiek geschoolde stemmen, maar zij zijn vaak niet zo bekend bij het gros van de bioscoopbezoekers. Om een groot publiek te trekken is het nodig om bekende namen in de hoofdrollen te zetten, met als logisch gevolg dat je moet inleveren op de zangkwaliteit. De keuze voor Hugh Jackman als Jean Valjean is een begrijpelijke, hij heeft immers ervaring als musicalacteur (The Boy From Oz, Sunset Boulevard), maar met zo'n zware rol als Valjean komt hij niet zomaar weg. De zangpartijen zijn vaak te hoog voor hem waardoor hij de tonen er soms uit moet persen. In de lagere regionen voldoet zijn warme stemgeluid prima en met zijn sympathieke spel maakt hij zijn zangtekortkomingen goed. Russell Crowe maakt een onzekere start als Javert, ook dit is geen geschoolde zanger en dat hoor je zeker in het begin. Veel spraakzang, maar zijn rol groeit gaandeweg in overtuiging en zo ook zijn stem, zeker vanaf het confrontatieduet met Jean Valjean. Als Crowe zijn finalepartij als Javert zingt grijpt hij je bij de kladden en sleurt je mee in zijn onmacht. En dan Anne Hathaway als Fantine. Verbijsterend hoe overtuigend zij deze rol neer zet. Ze is ontroerend kwetsbaar in haar verstilde spel, maar ijzersterk in geloofwaardigheid, alsof zij de rol in de musical zo over kan nemen. Haar I Dreamed a Dream is zo oprecht dat het velen op z'n minst kippenvel zal bezorgen. Verder is Daniel Huttlestone ook nog het benoemen waard, op zeer volwassen wijze weet dit jongentje de rol van Gavroche neer te zetten, de show te stelen en waarschijnlijk menig moederhart te breken.
Les Misérables
Prachtig ontroerend is het om te zien hoe Colm Wilkinson, de acteur die zo ontzettend vaak furore maakte als Jean Valjean, zowel op West End als op Broadway, uiteindelijk nog een mooie symbolische rol heeft in de film. Het echtpaar Thénardier dat in de musical voor een vrolijke noot zorgt, is in deze film helaas miscast. Helena Bonham Carter speelt zoals we haar te vaak hebben gezien, Madamme Thénardier lijkt wel erg op Mrs. Lovett uit Sweeney Todd en Sacha Baron Cohen speelt met een afschuwelijk Frans accent, veel te overdreven. Eddie Redmayne als Marius blijft erg op de vlakte, maar met Empty Chairs and Empty Tables grijpt hij je naar de strot, naast hem blijft Amanda Seyfried wel erg keurig met haar Cosette, al hoort dat ook bij de rol. Haar hoge trillerige stemgeluid doet af en toe denken aan een van de muisjes uit Disneys Assepoester. Het geluid over het algemeen komt wat vlak over, zeker als je het vergelijkt met de musical waar veel meer galm onder het geluid zit, nu komt het geheel wat blikkerig over. Het bombastische is er daarmee ook wat afgehaald, wat de film wel toegankelijker maakt. Gelukkig zitten er veel uitstekend klinkende ensemblescènes in, die het geheel een wat voller geluid geven, het zijn ook juist de bijrolacteurs die voor de beste zang zorgen.
Les Misérables
Natuurlijk is ook de verfilming af en toe wel zoet en klef, ineens een vlinder tijdens een duet, en zijn ook de keuzes van de regisseur erg theatraal, maar het blijft een musical. Verder is de film, net als de musical soms wat moeilijk te volgen, we zien Valjean en Cosette een klooster in vluchten en ineens is het 9 jaar later. Minpunt is ook dat Valjean er de laatste jaren van zijn leven niet veel ouder uit gaat zien in de film waardoor zijn sterfscène vrij plotseling komt. Er is behoorlijk gesneden in het filmmateriaal, dat moest ook wel, de film duurt nu nog 2 uur en 40 minuten. De echte fans zullen teleurgesteld zijn dat er zelfs hele stukken uit liedjes weggesneden zijn. De solo van Sasha Baron Cohen is er gelukkig helemaal uit gelaten. De acteerprestaties komen veel beter tot hun recht dan in het theater, je ziet de ogen rood van het verdriet, je hoort iedere snik en zucht en zelfs overslaande stemmen hebben hun charme als daar emoties en uitputting aan ten grondslag liggen. Verder is het spektakel van de opstand schitterend in beeld gebracht, daar kan geen decorbouwer tegenop, net zo min als tegen de weidse opnames, de smerigheid van het riool en de openingsscène in de haven die het lied Look Down een hele nieuwe lading geeft. Kortom, daar waar de verfilming op muzikaal gebied wat inlevert krijgt je er veel voor terug wat spel en spektakel betreft. Dus stel je open en laat je opnieuw raken door Les Misérables.
