Skyfall

Er is maar een enkele filmreeks die het al zo lang kan volhouden zonder ook maar iets in de box office te verliezen. Een filmreeks waar de hoofdrolspeler dezelfde naam heeft, hoewel hij nu al door zes verschillende personen is gespeeld. Een filmreeks… Ach, je snapt het wel. Skyfall, waarvan je hier een t-shirt kan winnen, is de meest recente telg uit het James Bond-universum.

Als Bond (Daniel Craig) zijn meest recente missie gruwelijk mislukt en geheim agenten van over de hele wereld worden onthuld, komt MI6 onder een zware aanval te liggen. Hierdoor is het noodzakelijk om de interne werkzaamheden te verplaatsen naar een andere, veiligere locatie in Londen. Deze gebeurtenissen zorgen dat M haar autoriteit en positie binnen de organisatie onder druk worden gezet door Gareth Mallory (Ralph Fiennes), de nieuwe voorzitter van de Intelligence and Security Committee. Terwijl MI6 zowel van binnen als van buiten niet meer veilig is, blijft M achter met de enige persoon die zij kan vertrouwen: Bond. 007 moet zich in de schaduwen gaan begeven met alleen veldagent Eve (Naomie Harris) als hulp om het spoor van de mysterieuze Silva (Javier Bardem) te volgen, van wie zijn dodelijke en verborgen motieven steeds duidelijker worden.

Welcome back mr. Bond

Bond sluipt met zijn handpistool door een schimmige gang. Het zonlicht valt door de vervallen houten luxaflex zacht op zijn gezicht. Het is doodstil in het appartementencomplex, op het klikkende geluid van Bond zijn schoenen na. De smerige muren in de hal weerkaatsen de doffe stappen die op de laminaatvloer worden gezet. Aan het einde van de gang staat een kamerdeur op een kiertje open. Voorzichtig loopt Bond met getrokken pistool naar de deur, duwt hem verder open en ontdekt twee lichamen. Ze zijn doordrenkt van het bloed dat uit meerdere kogelgaten gutst. In een stoel bij het halfverduisterde raam zit een collega van Bond langzaam dood te bloeden. Voor hem ligt een laptop, eigendom van MI6. De harddrive is eruit. M krijgt dit nieuws te horen en schreeuwt door Bond zijn oor: "Vergeet de lichamen en zet de achtervolging in." Die harde schijf is extreem belangrijk en kostbaarder dan mensenlevens. Bond gooit de restanten van de gesloopte laptop terug op tafel en laat de lichamen achter zich in de hotelkamer. Hij loopt de trap af en draait de hoek om. De drukke straten van Istanboel roepen hem.

Dit alles speelt zich af in nog geen anderhalve minuut en is een fractie van de complete openingsscène die ruim tien minuten lang van het scherm knalt. Nu we het toch over achtervolgingen hebben aan het begin van een Bond-film: herinner je je Quantum of Solace nog? De meeste Bond-fans die deze vraag kregen voorgeschoteld zeggen bijna automatisch "Ik denk liever niet aan die film". Dit heeft een zeer logische, verklaarbare reden: QoS was zeer on-Bonds op meerdere vlakken. De geheim agent was smoorverliefd op een meisje en dat was in de film zijn motivatie, met het verhaal over Mr. White ernaast. Toffe actie, maar het verhaal was abominabel, net zoals de nog slechtere soundtrack. Mensen werden huiverig. Kan dit nog wel goed komen? Heeft Craig het wel in zich om James Bond te spelen? Loopt de Bond-reeks tegen het einde aan?

Toen kwam Skyfall. De welbekende trompetten weerklinken en verwelkomen de fans van de filmreeks voor de 23^e keer. De eerder aangestipte achtervolgingsscène zet de toon voor de overige 132 minuten: Bond is terug, en hoe. Een spectaculaire, heerlijk Bondesque jacht op de vijand door, over en langs de markten van Istanboel. Welkom terug, mr. Bond.

Verhalenderwijs

Dit is maar een van de elementen die de rasechte Bondfan kan waarderen. Wat Craig in zowel Casino Royale als Quantum of Solace miste was de Britse charme. Niet dat Bond niet een beetje rauw kan zijn, maar na Timothy Dalton hebben wij het nog nooit zo rauw voorgeschoteld gekregen. Skyfall brengt de charme en de 007-elegance terug, zoals dat in de Connery-periode werd gepresenteerd. Maar dit is niet het enige dat terug is, ook Q is terug van weggeweest.

Het verhaal van Skyfall is erg sterk door John Logan geschreven. Vanaf de eerste minuut grijpen Bond, Silva en de rest van de cast je bij de smoking en laten je pas bij de credits los. De actie is in vergelijking met de iets té actievolle QoS mooi verspreid door de film. Tussen deze scènes door is er meer dan genoeg tijd en ruimte genomen voor karakterverdieping, het verkennen van de grenzen en het voorbereiden op het naderende gevaar. Zo wordt er met zowel oude bekende als volledig nieuwe gadgets en voertuigen in twee uur opgebouwd naar een climax die menig filmkijker doet genieten.

Wat ook weer heerlijk is, is het bekende geanimeerde titelfilmpje. Zoals een Bond-film betaamt wordt het nummer, deze keer gezongen door Adele, begeleid met prachtige animaties. De combinatie van zowel het liedje als het filmpje geven voornamelijk Bond-fans de positieve rillingen: zo horen de echte Bond-tracks te zijn.

Skyfall heeft naast de bijzondere locaties zoals Turkije, Shanghai en Londen gelukkig ook een sterk verhaal om op te rusten. Wat begint als een diefstal van een harde schijf eindigt in een spectaculair vlammend einde. Dit sterke verhaal waar voor de kijker geen moment van rust zit wordt uitgespeeld door een handjevol personages die zeer op elkaar ingespeeld zijn en stuk voor stuk fantastisch spelen. Nou, de meesten dan.

Sterren van de vallende hemel

Daniel Craig zet zijn personage als Bond zeer sterk neer. Naast de eerdergenoemde aspecten van de humor heeft Bond eindelijk weer de prachtige karaktertrekjes zoals hij hoort te hebben. Naast de Britse charme en het speelse glimlachje is ook de Bondhouding terug die wij in QoS niet hebben ontdekt: vechten voor en namens Engeland, de MI6 en zijn eigen leven met hier en daar auto's opblazen en een vrouw scoren.

Zijn beste vrouwelijke tegenspeelster naast M is Naomie Harris. Zij speelt een veldagent die Bond assisteert tijdens zijn missies. De humor en het samenspel dat Craig en Harris vertonen oogt zeer natuurlijk en heerlijk speels. Craig zijn vrouwelijke overwinning genaamd Sévérine is verreweg slechtste 'Bond girl' die we in tijden hebben gezien. Bérénice Marlohe maakt de minste indruk in Skyfall, terwijl er juist veel van wordt verwacht. Haar rol is qua screentime te vergelijken met een veredelde cameo en de acteerprestaties zijn zo matig dat het is zelfs voor Bond een iets te makkelijke prooi om te verslinden.

Voor het personage van Silva is zeker het een en ander geleend uit de bekende Dark Knight-trilogie. Het is wellicht gevaarlijk om te zeggen, maar Bardem speelt een rol die te vergelijken is met The Joker. Silva is een personage die nauwelijks tot niet te peilen is, hij is onvoorspelbaar, gevoelig en genadeloos. Toch komt het personage niet helemaal goed uit de verf. Wellicht komt het door de  beperkte screentime, of juist omdat hij als bad guy met ondoorgrondbare motieven opereert, waardoor het publiek nooit een duidelijk beeld van hem lijkt te krijgen. Al met al is Silva een sterk personage, maar er had meer ingezeten.

Enkele letters

Het is natuurlijk niet dé Q die eigenlijk onvervangbaar is (Desmond Llewelyn), maar een stuk beter dan de iets te flauwe John Cleese. De bekende Quartermaster wordt vanaf Skyfall ingevuld door Ben Whishaw, die eerder met Daniel Craig in de film Layer Cake speelde. Whishaw zet de rol van de jonge Q formidabel sterk neer. Waar de voorgangers van de gadgetexpert meer van de grootste, complexe uitvindingen zijn, weet deze meer digitaal georiënteerde meester zich te profileren als sidekick en leidinggevende van het lab wanneer dit nodig wordt geacht.

Een andere eenletterige is M. Dame Judi Dench speelt de rol leidinggevende van MI6 alsof het haar gegoten zit. Sinds GoldenEye speelt ze de eerste vrouwelijke versie van M, waar ze ook in Skyfall een zeer memorabele indruk weet achter te laten. Mocht je de ontvoering van M in The World Is Not Enough al speciaal vinden, dan staat je nu echt iets te wachten. M komt meer in actie dan het personage de afgelopen 50 jaar heeft gedaan, met alle lof voor Dench en Dench alleen. 

Conclusie

Skyfall is gemaakt door een team dat er met ontzettend veel energie, plezier en enthousiasme aan heeft gewerkt. Hoewel Bond girl Bérénedice Marlohe erg vergeetbaar is, knalt de rest van de grotendeels nieuwe cast van het scherm. De film Skyfall is gegarandeerd gevuld met zeer prachtige locaties en memorabele actie, overgoten met de Bond-vibe zoals we dat vroeger ook hadden. Dit is samen met het interessante verhaal een combinatie waardoor Skyfall oprecht een van de beste films van dit jaar kan worden genoemd. James Bond en voornamelijk Daniel Craig komt op een spectaculaire manier terug en geven je een gevoel waar Christopher Nolan van zou genieten. Welkom terug, 007.