Inazuma Eleven Strikers

Op Nintendo DS hebben Nintendo en Level-5 iedereen verrast met het verfrissende concept van turn based-voetbal: voetbal waarin je om de beurt zetten maakt en rekening houdt met sterktes en zwaktes van zowel vriend als vijand. Flikken ze dat wederom met Inazuma Eleven Strikers?

Je zou het niet verwachten, maar dit jaar geeft ook Nintendo een voetbalspel uit. Geen realistische poging zoals Ubisoft destijds deed met Real Football, dus een serieuze bedreiging voor genrekoning FIFA en genreprins PES is het niet. Inazuma Eleven Strikers ligt meer in de lijn van Sega Soccer Slam en natuurlijk Nintendo's eigen Super Mario Strikers en Mario Strikers Charged. Overdreven gameplay is dus van de partij en neemt ook dikwijls de overhand. Hoe pakt dit uit?

Seizoen
In tegenstelling tot de eerder uitgekomen Nintendo DS-spellen, bevat de Wii-versie van de populaire Japanse voetbalserie geen verhaalmodus. In plaats daarvan heb je standaard modi: je kunt zomaar een wedstrijd starten, tegen een vriend spelen, een toernooitje opstarten of meedoen aan de modus waarin je het oorspronkelijke team uit de serie naar de top helpt. Laatstgenoemde is nog het meest te vergelijken met een voetbalseizoen uit een echt voetbalspel.

Het voelt wel een beetje karig, dat gebrek aan verhaalmodus. Helemaal omdat zowel de televisieserie als de Nintendo DS-spellen zwaar leunen op persoonlijke ontwikkelingen, vriendschappen en worstelingen. In plaats daarvan kun je, alleen in de seizoensmodus, werken aan de onderlinge banden tussen de spelers. Per gespeelde wedstrijd stijgt het vriendschapspercentage met een x aantal punten, waardoor het team hechter wordt en beter samenspeelt.

Vriendschap
Dat percentage is ook omhoog te krikken door speciaal ontworpen minispellen te spelen. Die leveren echter zo weinig punten op, dat het de moeite niet waard is om daar aandacht aan te besteden. Je kunt daarvoor in de plaats beter wat oefenwedstrijden meepakken, dan stijgen de onderlinge verhoudingen veel sneller. En dat geldt dan nog eens voor heel het team; in de minispellen beschik je namelijk maar over twee personages.

Op zich past dat dan wel weer bij het beeld van de serie en de overzetting daarvan naar een interactieve omgeving. Het is echter jammer dat het zo karig uitpakt voor de speler. Je bent best lang met zo'n klein spelletje bezig en het rendement dat je eruit haalt is best laag. Daarnaast zijn die spelletjes ook nog eens saai: het enige dat je doet is buttonbashen totdat de timer is afgelopen, met hier en daar een afwijkende knoppencombinatie.

Real time
Een ander, veel groter, verschil met de handhelduitgaves is dat dit deel niet meer turn based is. Je speelt dus in real time tegen elkaar en dat zou een strakke pot voetbal moeten opleveren. Niets is minder waar. Dat is te wijten aan alle interrupties tijdens het spelen. Ieder personage heeft namelijk een speciale aanval waarmee ontweken, tegengehouden of gescoord kan worden. Dit gaat altijd middels een animatie waar je verder geen invloed op hebt.

Ben je dus lekker aan het dribbelen en er komt weer zo'n manneke op je af gerend, dan kun je er vergif op innemen dat hij nog snel zijn vaardigheid activeert. Wat je ook doet of welke strategie je ook wilt toepassen, je raakt hoe dan ook de bal kwijt. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde. Dat neemt echter niet weg dat een normaal potje voetbal er niet in zit. Wat je daarvoor terugkrijgt is in het begin leuk - overdreven, tof geanimeerde bewegingen - maar gaat snel vervelen.

Doelman
Daarbovenop komt nog dat de keeper werkelijk waar alle ballen tegenhoudt die op hem afgevuurd worden. Geef je een fantastische voorzet, dan volgt de doelman het pad van de geschoten bal waardoor je hem nooit te slim af kunt zijn. Resultaat: je blijft die strak geanimeerde schoten instarten, in de hoop dat de keeper zo moe is dat hij hem niet meer kan redden. De vaart uit het spel verdwijnt en de plezierige ervaring neemt af.

De besturing is niet optimaal. Van speler wisselen gaat heel moeizaam. Wanneer je moet verdedigen en snel van poppetje wilt wisselen, dan gaat hij naar iemand die niet dichtbij de bal staat. Zodoende krijgt je tegenstander constant vrij spel, waardoor je keeper alle ballen op moet vangen. Gelukkig doet hij dat dan ook altijd, mits het geen superschot betreft van het type waar hij slecht tegen kan. Ja, het steen-papier-schaarmechanisme is hier ook vertegenwoordigd. Daar is niets mis mee.

Conclusie
Hoe goed het spel er ook uitziet (je zou namelijk niet meteen kunnen zeggen dat het een Wii-spel is, dankzij de uitmuntende cel shaded graphics), het weet niet te verbloemen dat er op het gebied van gameplay nogal wat ontbeert. Vernuftigheid en gevoel van controle is wat er mist en überhaupt het digitale equivalent van voetbal kunnen uitoefenen is problematisch. Die superaanvallen zijn op zich een leuke toevoeging, maar dragen meer bij aan irritatie dan aan plezier. Jammer.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.